เรื่องมีอยู่ว่า ผมชอบรุ่นพี่ที่อยู่สาขาเดียวกันครับ
พี่เขาเป็น ผช ครับ ผมเจอเขาครั้งเเรกงานรับน้องครับ
ตอนเจอครั้งเเรกผมนึกว่าพี่เขาเรียนจบไปเเล้ว ผมก็ไม่อะไร ก็รุ้สึกชอบๆ เขาไม่หล่อนะครับ แต่ตรงสเปคของผม ผู้ชายตัวเล็กๆ
เเล้วตอนนั้นเป็นกิจกรรมที่ต้องเดินไปหารุ่นพี่เพื่อผูกข้อมือ ผมก็ได้พี่ผู้หญิงอีกคนที่นั่งข้างๆพี่เขา
เเร้วพี่เขาก็หันมาถามผมว่า อยู่จังหวัดอะไร ผมก็ตอบไปปกติ
เเล้วตอนเปิดเรียนผมก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก เพราะคิดว่าเขาต้องจบไปเเร้วเเน่ๆ
เเร้วก็เจอกันอีกทีครับ ผมถึงรุ้ว่าพี่เขาเป็นรุ่นพี่ผมสองปี ผมก็พยายามหาเฟสพี่เขาเเร้วก็แอดไปเนี่ยนๆว่าเป็นรุ่นน้องใหม่เเอดเฟสรุ่นพี่มา เเต่จริงๆคือผมอยากคุยกับเขานั่นเเหละ
เเร้วผมก็เริ่มทักเขาไปก่อน ก็คุยกันเรื่องเรียนเรื่องไร้สาระมั่ง พี่เขาก็เป็นคนกวนๆอ่ะคับ คุยเเร้วก็ฮาๆสนุกๆ ผมก็จะหยอดเขาไปมั่ง จีบมั่ง เเต่พี่เขาก็วางตัวดี พี่เขาเป็นคนบุคลิคนิ่งๆ ไม่มีเเฟนด้วยคับ ผมก็คุยกับพี่เขามาเรื่อยๆ จน5เดือน ก็คุยกันเกือบทุกวัน ความรุ้สึกผมคือดีมาก ได้คุยกับคนที่ผมชอบ เเต่เหมือนผมจะรุ้สึกอยู่ฝ่ายเดียว พี่เขาไม่เเสดงออกว่ารุ้สึกยังไง เเต่ก็คุยกันเกือบทุกวัน เจอกันที่คณะ ผมก็ทักไหว้ปกติ เเต่ลึกๆก็เขินเเหละครับ ผมจะชอบแอบมองพี่เขาประจำอ่ะ ก็คนเรามักจะมองหาคนที่เราชอบใช่มั้ยครับ55
พอครบรอบ5เดือน ผมก็เริ่มคิดกับตัวเองว่า ทำมัยเราต้องตามจีบพี่เขาด้วยว่ะ ทุกอย่างมันคือการที่ผมรุ้สึก ผมคิดอยู่ฝ่ายเดียว ผมก็พยายามจะไม่ทัก ไม่คุย เจอที่คณะบางทีผมก็หลบหน้า ทำเป็นไม่เห็นมั่ง ผมไม่อยากเอาตัวเราใส่เข้าไปในชีวิตเขาเเร้วอ่ะ คุยกันทุกวัน ผมทักไปก่อนตลอด มันชัดเจนว่าผมจีบเขา เเต่เขาก็ไม่รุ้สึกอะไร
ผมก็พยายามไม่อะไรทั้งนั้น เเต่มันโคตรทรมานอ่ะ มันเเบบอธิบายไม่ถูกอ่ะคับ มันจุก มันเเบบกดดันตัวเอง
สุดท้ายผมก็บอกตัวเองว่า ถ้าเลิกคุยกับเขาไม่ได้ ก็คุยไปเหมือนเดิมเเหละ เจ็บเหมือนกัน
เเร้วประมาณอาทิตนึง ตรงกับปีใหม่พอดี ผมก็ทักไปอวยพร เเร้วก็กลับมาคุยเหมือนเดิม วนอยู่ลูปเดิม ทำมัยผมต้องมาเป็นอะไรเเบบนี้ ทันเป็นเวรกรรมที่ผมเคยทำไว้อ่อคับ
ผมควรเลิกรุ้สึกอย่างจริงจัง
หรือ ผมควรบอกพี่เขาตรงๆ เเต่ผมก็กลัวว่า หลังจากที่ผมบอกเขาไปเเร้วอะไรมันจะเเย่ลงรึป่าว
ผมต้องทำยังไงให้พี่รุ้สึกเหมือนผม
พี่เขาเป็น ผช ครับ ผมเจอเขาครั้งเเรกงานรับน้องครับ
ตอนเจอครั้งเเรกผมนึกว่าพี่เขาเรียนจบไปเเล้ว ผมก็ไม่อะไร ก็รุ้สึกชอบๆ เขาไม่หล่อนะครับ แต่ตรงสเปคของผม ผู้ชายตัวเล็กๆ
เเล้วตอนนั้นเป็นกิจกรรมที่ต้องเดินไปหารุ่นพี่เพื่อผูกข้อมือ ผมก็ได้พี่ผู้หญิงอีกคนที่นั่งข้างๆพี่เขา
เเร้วพี่เขาก็หันมาถามผมว่า อยู่จังหวัดอะไร ผมก็ตอบไปปกติ
เเล้วตอนเปิดเรียนผมก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก เพราะคิดว่าเขาต้องจบไปเเร้วเเน่ๆ
เเร้วก็เจอกันอีกทีครับ ผมถึงรุ้ว่าพี่เขาเป็นรุ่นพี่ผมสองปี ผมก็พยายามหาเฟสพี่เขาเเร้วก็แอดไปเนี่ยนๆว่าเป็นรุ่นน้องใหม่เเอดเฟสรุ่นพี่มา เเต่จริงๆคือผมอยากคุยกับเขานั่นเเหละ
เเร้วผมก็เริ่มทักเขาไปก่อน ก็คุยกันเรื่องเรียนเรื่องไร้สาระมั่ง พี่เขาก็เป็นคนกวนๆอ่ะคับ คุยเเร้วก็ฮาๆสนุกๆ ผมก็จะหยอดเขาไปมั่ง จีบมั่ง เเต่พี่เขาก็วางตัวดี พี่เขาเป็นคนบุคลิคนิ่งๆ ไม่มีเเฟนด้วยคับ ผมก็คุยกับพี่เขามาเรื่อยๆ จน5เดือน ก็คุยกันเกือบทุกวัน ความรุ้สึกผมคือดีมาก ได้คุยกับคนที่ผมชอบ เเต่เหมือนผมจะรุ้สึกอยู่ฝ่ายเดียว พี่เขาไม่เเสดงออกว่ารุ้สึกยังไง เเต่ก็คุยกันเกือบทุกวัน เจอกันที่คณะ ผมก็ทักไหว้ปกติ เเต่ลึกๆก็เขินเเหละครับ ผมจะชอบแอบมองพี่เขาประจำอ่ะ ก็คนเรามักจะมองหาคนที่เราชอบใช่มั้ยครับ55
พอครบรอบ5เดือน ผมก็เริ่มคิดกับตัวเองว่า ทำมัยเราต้องตามจีบพี่เขาด้วยว่ะ ทุกอย่างมันคือการที่ผมรุ้สึก ผมคิดอยู่ฝ่ายเดียว ผมก็พยายามจะไม่ทัก ไม่คุย เจอที่คณะบางทีผมก็หลบหน้า ทำเป็นไม่เห็นมั่ง ผมไม่อยากเอาตัวเราใส่เข้าไปในชีวิตเขาเเร้วอ่ะ คุยกันทุกวัน ผมทักไปก่อนตลอด มันชัดเจนว่าผมจีบเขา เเต่เขาก็ไม่รุ้สึกอะไร
ผมก็พยายามไม่อะไรทั้งนั้น เเต่มันโคตรทรมานอ่ะ มันเเบบอธิบายไม่ถูกอ่ะคับ มันจุก มันเเบบกดดันตัวเอง
สุดท้ายผมก็บอกตัวเองว่า ถ้าเลิกคุยกับเขาไม่ได้ ก็คุยไปเหมือนเดิมเเหละ เจ็บเหมือนกัน
เเร้วประมาณอาทิตนึง ตรงกับปีใหม่พอดี ผมก็ทักไปอวยพร เเร้วก็กลับมาคุยเหมือนเดิม วนอยู่ลูปเดิม ทำมัยผมต้องมาเป็นอะไรเเบบนี้ ทันเป็นเวรกรรมที่ผมเคยทำไว้อ่อคับ
ผมควรเลิกรุ้สึกอย่างจริงจัง
หรือ ผมควรบอกพี่เขาตรงๆ เเต่ผมก็กลัวว่า หลังจากที่ผมบอกเขาไปเเร้วอะไรมันจะเเย่ลงรึป่าว