ความในใจจากลูกคนเล็ก

กระทู้สนทนา
สวัสดีทุกๆคนนะคะ 😊

คือว่า.. กระทู้นี้เป็นความในใจและความรู้สึกที่มีของเรานะคะ อาจจะมีความคิดแตกต่างไปบ้างขออภัยใว้ ณ ที่นี้นะคะ

จากความรู้สึกของเราในฐานะลูกคนเล็ก บ้านเราค่อนข้างที่จะอยู่กันแบบสตรอง ฮ่าๆๆ

เพราะว่าพ่อกับแม่แยกทางกันค่ะ เราโตมาโดยที่พ่อเป็นคนเลี้ยงเรา และพี่ๆอีก 2 คน เรากับพี่อายุห่างกันก็ค่อนข้างใช้ได้เลยค่ะ พี่คนโตห่างกัน 12 ปี พี่คนกลางห่างกัน 7 ปี

แต่..

ตรงนั้นไม่ใช่ประเด็นสักเท่าไหร่(ยกมาทามมายยย)😄 พอๆๆ เปลี่ยนๆ คัทๆๆ

ประเด็นเลยคือ ด้วยความที่เราเป็นน้องคนเล็ก บางทีเราแอบอิจฉาพี่ๆของเรานะ คือเค้าอาจจะโตมาพร้อมกับเหตุการณ์ที่ทางบ้านมีปัญหา แต่เค้าก็ยังได้ทันอยู่ในช่วงที่พ่อกับแม่ยังอยู่ในช่วงยังหนุ่มๆสาวๆอยู่ 😂😂 (ยังทันช่วงที่ทางบ้านยังอยู่กับพร้อมหน้าพร้อมตา) ตอนที่เราจำความได้ มันก็ไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว แฮร่ๆ แต่พอช่วงที่เราโตขึ้น พ่อกับแม่เค้าก็ต้องโตไปตามวัยเน๊าะ บางทีมันเกิดเป็นความคิดในมุมของตัวเองนิดๆค่ะ ว่าเราอยากจะอยู่ในช่วงเวลานั้นๆบ้าง คือเราก็ย้อนเวลาไม่ได้ใช่แมะ ตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่ทำวันนี้และวันข้างหน้าให้ดีที่สุดก็พอ เฮ้อออ เหมือนมาบ่นๆอะไรก็ไม่รู้ ดูไม่มีสาระอะไรเท่าไหร่นะคะ คือบางทีอยู่คนเดียว คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก็มีความรู้สึกพร่ำเพ้อบ้าง

ส่วนใครที่อ่านจนจบ เราขอโทษเด้อที่ทำให้มาอ่านอะไรแบบนี้ เราไม่ค่อยมีเพื่อน 😂😅

ปล.อีกนิด แท็กห้องผิดอย่าว่ากันนะคะ

ไปล๊าวววว 🙏🙏🙏
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่