มืด 8 ด้านแล้วครับ กับความรัก ณ ตอนนี้

วันนี้อยากมาเล่า(ระบายความในใจครับ)  ผมคบกับแฟนมาเข้าปีที่ 3 แล้ว เราอยู่ด้วยกันมาเกือบ 2 ปี แล้วพอเรียนจบเขาเข้าทำงานกรุงเทพส่วนผมยังเรียนต่อ ถึงอย่างนั้นก็ตามผมแสดงออกถึงความรักที่มีให้ ปรนนิบัติพัดวี ทำดีทุกอย่างเท่าที่คนรักคนนึงจะทำได้ รีดผ้า ทำกับข้าว โทรปลุก ไปหาทุกเดือนไม่เคยขาด ไม่เคยแอบนอกใจให้เขาเสียใจแม้แต่นิดเดียว อ่อ! เคยแอบคุยแก้เหงา(สาบานว่าครั้งเดียวจริงๆ คุยได้ไม่นานรู้สึกผิดก็เลิกคุยไป จนทำให้อีกคนเสียใจไม่น้อยเหมือนกัน) ทุกอย่างที่ผมทำผมเทให้ทั้งใจแล้ว เขาเคยพูดว่ารักแค่ช่วง 6 เดือนแรกที่คบกันหลังจากนั้นไม่เคยได้ยินอีกเลย แต่ก็ยังดีที่ไปใหนมาไหน หรือทำอะไรบอก ตอบแชท อย่างสม่ำเสมอ ทำให้ผมไว้ใจเขาในระดับนึงเมื่ออยู่ห่างกัน จนมาถึงหลายเดือนก่อนเขาไปคุยกับเด็กปี 1 ในทวิตเตอร์ (ผมแอบมีรหัสทวิตเตอร์ เพราะเป็นรหัสเดียวกับหลายๆอย่างที่เขาให้
ผมช่วยเข้าระบบให้ แล้วผมแอบจำ) เขาคุยกับน้องปี1 คนนั้นเหมือนเขามีใจให้อย่างมาก ผมได้แค่เลื่อนอ่าน เพื่อไม่ให้เขารู้ ข้อความแต่ล่ะอันที่ส่งถึงกัน เหมือนเอามีดนับร้อยเล่มปักกลางอกอย่างช้าๆ ทีล่ะเล่มๆ จนน้ำตาผมไหลเปียกหมอนขณะนอนอ่านแชท คุยกันบ่อยมาก ผมคิดตอนนั้นแค่เมื่อไหร่นัดเจอกันได้เห็นดีกันแน่!!!!! แต่เหมื่อนโชคชะตาเข้าข้างผม น้องคนนั้นแค่คุยเล่นเป็นหมาหยอกไก่ไม่จริงจังกับเขา ทำให้เขาเสียใจเหมือนกัน(น้องคนนั้นน่าตาดีมากจากที่ดูในรูป) เรื่องราวก็ผ่านอะไรมาหลายๆอย่างตามประสาของความรัก งอลกันบ้างแต่ไม่เคยทะเลาะกันเป็นเรื่องราวใหญ่โต เพราะผมค่อนข้างใจเย็นมาก เราผ่านเรื่องราวร้ายๆกันมาก็เยอะช่วงที่อยู่ด้วยกัน แต่มาช่วงนี้สิครับ ผมเริ่มเหนื่อยมากแล้วไม่ได้เหนื่อยเพราะไปหา ไม่ได้เหนื่อยเพราะทำอะไรๆให้ แต่เหนื่อยกับความคิดตัวเอง คิดว่าเขากำลังแอบมีคนอื่น เขาเปลี่ยนรหัสทุกออย่าง ออนเฟสแต่ตอบช้า สถานะเฟสเขียวอยู่เลยแต่กว่าจะอ่าน นานมาก! ถาม1 ประโยคตอบ 1 คำ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม นี่ผมแค่คิดไปเองหรือเขากำลังมีคนอื่น นั่งรอนับวัน ที่จะได้ไปหาใจจะขาดแล้วครับ แล้วตอนไปหาผมควรทำยังไงต่อไป