เลี้ยงลูกมันไม่มีทฤษฏีตายตัวจริงๆนะคะ ว่าสิ่งไหนดีที่สุดสำหรับลูกเรา
บ้างก็ว่า ให้ลูกเลือกเองในสิ่งที่เค้าชอบ บางครอบครัวก็ชี้แนวทางพากันเดินไป
ที่บ้านตอนนี้ลูกเกือบ 6ขวบแล้ว เริ่มเสนอความคิดเห็นเป็น
เริ่มที่อยากเรียนรู้สิ่งนั้นสิ่งนี้ตามที่เค้าได้เห็น
ประมาณกลางปีที่แล้ว ลูกชายบ่นอยากเรียนเครื่องดนตรีชนิดนึง
เรากับแฟนก็คุยกันว่าจะยังไงดี ถามลูก ย้ำแล้วย้ำอีก ว่าชัวร์นะ มั่นใจนะ
ลูกตอบมั่นใจ อยากเรียน อยากเรียนมาก
ใช้เวลาอยู่ หนึ่งเดือน จึงตัดสินใจซื้อเครื่องดนตรีให้
เรียนผ่านไปซักระยะ เริ่มเบื่อ บ่นไม่อยากไป และเราดูรู้ว่าเค้าไม่มีความสุขกับการเรียน
เรียนอาทิตย์ละ 2วันค่ะ วันละ 2ชั่วโมง
ช่วงที่เค้าบ่นแรกๆ เราไม่ยอม เพราะคิดว่าให้เค้ารับผิดชอบกับสิ่งที่เค้าต้องการ
ไม่ใช่ว่าจะอยากเรียนก็เรียน จู่ๆอยากเลิกก็เลิก
คิดแค่ว่าเป็นอารมณ์ชั่วคราวที่เค้าเบื่อๆ ก็เลยไม่อยากเรียน
แต่ผ่านมาซักระยะ เราเริ่มจับอาการได้ว่า เค้าไม่ต้องการที่จะเรียนจริงๆ
และไม่มีความสุขเลยกับการไปเรียนดนตรีที่ผ่านมา
จึงตัดสินใจให้ลูก "เลิก" เรียน
ในจังหวะเดียวกับที่ลูกเบื่อเรียนดนตรี เราก็คิดที่จะให้เค้าเรียนพิเศษ (วิชาการ)
ก่อนหน้านี้เคยมีความคิดที่ไม่ต้องการให้ลูกเรียนพิเศษที่ไหน
เพราะไม่อยากให้หนักมากเกินไป สำหรับเด็กอายุเท่านี้
แต่ปีหน้า เราต้องการให้ลูกย้ายโรงเรียนเข้า ป.1ในตัวเมือง
จึงตัดสินใจให้ลูกไปเรียนวิชาการเสริม
เพื่อให้พอมีทักษะ เวลาที่จะต้องไปสอบเข้าชั้น ป.1
ในใจก็คิดว่า ถ้าลูกแอนตี้และไม่ต้องการที่จะไปเรียน
เราก็จะหยุดทันที จะไม่บังคับเลย
แต่ตรงข้าม ลูกมีความสุขกับการไปเรียนเสริมวิชาการมาก (ไทย คณิต อังกฤษ)
ถามอยู่บ่อยๆ ว่าเมื่อจะถึงวันศุกร์ และเสาร์ อยากไปเรียน
ถามครูที่สอน ครูก็บอกว่าน้องตั้งใจ และเรียนรู้ได้ไว
อารมณ์ดี และมีพัฒนาการที่ดีขึ้น
มาถึงบรรทัดนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ
แค่อยากให้กำลังใจพ่อๆแม่ๆ
บางครั้งเราก็ต้องการให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูก ไม่ว่าเค้าจะเลือกเอง หรือเราต้องการเลือกให้
แต่เราไม่รู้เลยค่ะว่าสิ่งไหนคือสิ่งที่เหมาะสมกับเค้ามากที่สุด(เพราะบางครั้งตัวลูกเอง เค้ายังไม่รู้ตัวตนของเค้า)
เราคิดว่า ดนตรีที่ลูกเลือก เรียกร้องอยากจะเรียนนักหนา
ลูกน่จะมีความสุข และทำออกมาได้ดี สุดท้ายพอเอาเข้าจริง กลับไม่ใข่สิ่งที่เค้าต้องการ
แต่วิชาการที่ลูกไม่เคยสนใจ และเรามองว่า เราไม่ได้ต้องการจะเน้นมากนัก ขอแค่พอเรียนเสริม ให้มีทักษะติดตัวตอนไปสอบเท่านั้น
แต่ตรงข้าม ลูกกลับชอบ และพร้อมที่จะเรียนรู้ (ซึ่งเค้าก็ไม่รู้จักที่จะเรียกร้องขอเรียนวิชาการอยู่แล้ว แต่เราเป็นคนป้อนให้
ซึ่งเค้าก็พร้อมรับ และรับได้ดีซะด้วย)
หน้าที่พ่อแม่ ทำได้ดีที่สุด คือหยิบยื่นสิ่งดีดีให้ลูก
คอยมอง คอยช่วยเหลือ คอยแนะนำ
สุดท้ายแล้วเค้าจะรับ หรือ ไม่รับ ก็เป็นสิ่งที่เค้าต้องเลือกเอง
สิ่งที่เลือกให้ลูก กับ สิ่งที่ลูกเลือกเอง
บ้างก็ว่า ให้ลูกเลือกเองในสิ่งที่เค้าชอบ บางครอบครัวก็ชี้แนวทางพากันเดินไป
ที่บ้านตอนนี้ลูกเกือบ 6ขวบแล้ว เริ่มเสนอความคิดเห็นเป็น
เริ่มที่อยากเรียนรู้สิ่งนั้นสิ่งนี้ตามที่เค้าได้เห็น
ประมาณกลางปีที่แล้ว ลูกชายบ่นอยากเรียนเครื่องดนตรีชนิดนึง
เรากับแฟนก็คุยกันว่าจะยังไงดี ถามลูก ย้ำแล้วย้ำอีก ว่าชัวร์นะ มั่นใจนะ
ลูกตอบมั่นใจ อยากเรียน อยากเรียนมาก
ใช้เวลาอยู่ หนึ่งเดือน จึงตัดสินใจซื้อเครื่องดนตรีให้
เรียนผ่านไปซักระยะ เริ่มเบื่อ บ่นไม่อยากไป และเราดูรู้ว่าเค้าไม่มีความสุขกับการเรียน
เรียนอาทิตย์ละ 2วันค่ะ วันละ 2ชั่วโมง
ช่วงที่เค้าบ่นแรกๆ เราไม่ยอม เพราะคิดว่าให้เค้ารับผิดชอบกับสิ่งที่เค้าต้องการ
ไม่ใช่ว่าจะอยากเรียนก็เรียน จู่ๆอยากเลิกก็เลิก
คิดแค่ว่าเป็นอารมณ์ชั่วคราวที่เค้าเบื่อๆ ก็เลยไม่อยากเรียน
แต่ผ่านมาซักระยะ เราเริ่มจับอาการได้ว่า เค้าไม่ต้องการที่จะเรียนจริงๆ
และไม่มีความสุขเลยกับการไปเรียนดนตรีที่ผ่านมา
จึงตัดสินใจให้ลูก "เลิก" เรียน
ในจังหวะเดียวกับที่ลูกเบื่อเรียนดนตรี เราก็คิดที่จะให้เค้าเรียนพิเศษ (วิชาการ)
ก่อนหน้านี้เคยมีความคิดที่ไม่ต้องการให้ลูกเรียนพิเศษที่ไหน
เพราะไม่อยากให้หนักมากเกินไป สำหรับเด็กอายุเท่านี้
แต่ปีหน้า เราต้องการให้ลูกย้ายโรงเรียนเข้า ป.1ในตัวเมือง
จึงตัดสินใจให้ลูกไปเรียนวิชาการเสริม
เพื่อให้พอมีทักษะ เวลาที่จะต้องไปสอบเข้าชั้น ป.1
ในใจก็คิดว่า ถ้าลูกแอนตี้และไม่ต้องการที่จะไปเรียน
เราก็จะหยุดทันที จะไม่บังคับเลย
แต่ตรงข้าม ลูกมีความสุขกับการไปเรียนเสริมวิชาการมาก (ไทย คณิต อังกฤษ)
ถามอยู่บ่อยๆ ว่าเมื่อจะถึงวันศุกร์ และเสาร์ อยากไปเรียน
ถามครูที่สอน ครูก็บอกว่าน้องตั้งใจ และเรียนรู้ได้ไว
อารมณ์ดี และมีพัฒนาการที่ดีขึ้น
มาถึงบรรทัดนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ
แค่อยากให้กำลังใจพ่อๆแม่ๆ
บางครั้งเราก็ต้องการให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูก ไม่ว่าเค้าจะเลือกเอง หรือเราต้องการเลือกให้
แต่เราไม่รู้เลยค่ะว่าสิ่งไหนคือสิ่งที่เหมาะสมกับเค้ามากที่สุด(เพราะบางครั้งตัวลูกเอง เค้ายังไม่รู้ตัวตนของเค้า)
เราคิดว่า ดนตรีที่ลูกเลือก เรียกร้องอยากจะเรียนนักหนา
ลูกน่จะมีความสุข และทำออกมาได้ดี สุดท้ายพอเอาเข้าจริง กลับไม่ใข่สิ่งที่เค้าต้องการ
แต่วิชาการที่ลูกไม่เคยสนใจ และเรามองว่า เราไม่ได้ต้องการจะเน้นมากนัก ขอแค่พอเรียนเสริม ให้มีทักษะติดตัวตอนไปสอบเท่านั้น
แต่ตรงข้าม ลูกกลับชอบ และพร้อมที่จะเรียนรู้ (ซึ่งเค้าก็ไม่รู้จักที่จะเรียกร้องขอเรียนวิชาการอยู่แล้ว แต่เราเป็นคนป้อนให้
ซึ่งเค้าก็พร้อมรับ และรับได้ดีซะด้วย)
หน้าที่พ่อแม่ ทำได้ดีที่สุด คือหยิบยื่นสิ่งดีดีให้ลูก
คอยมอง คอยช่วยเหลือ คอยแนะนำ
สุดท้ายแล้วเค้าจะรับ หรือ ไม่รับ ก็เป็นสิ่งที่เค้าต้องเลือกเอง