ถามคนที่วันนี้มีบ้านหลังใหญ่ ประสบความสำเร็จในชีวิต มีความคิดที่หวนกลับไปคิดถึงห้องเช่าเล็กๆรูหนูบ้างไหมครับ

แบบว่าสร้างทุกอย่างมาด้วยตัวเอง จากบ้านต่างเมืองมาอยู่ตัวคนเดียว หรืออยู่กับคู่รัก

อยู่ห้องเช่าเล็กๆโทรมๆเปิดประตูเข้าไปก็ติดเตียง หม้อหุงข้าว กาน้ำร้อน มีแฟนเปิดประตูโผลเข้ามากอด
ต้องตื่นแต่เช้ามืดกินร้านข้าวแกง 20 บาท ไปทำงานได้วันละ 300-400 แฟนอยากกินขนมแพงๆซักอันก็ต้องคิดว่าวันพรุ่งนี้จะมีพอใช้ไหม


จนตอนนี้บ้านหลังใหญ่ ใหญ่จนต้องจ้างคนมาถูบ้าน มีรถแพงๆขับ รายได้วันละหลายพัน
มีความคิดที่ิกลับไปคิดถึงโมเม้นนั้นบ้างไหมครับ เพราะคิดถึงยังไงก็กลับไปทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว

ผมกลับไปคิดทีไรก็น้ำตาคลอนะ มันอบอุ่น เพราะชีวิตคนเราบางทีไม่ต้องการอะไรมากมายหรอก
แต่การมีชีวิตมันทำให้เราเติบโตจนมาถึงจุดนี้ ก็เข้าใจสัจธรรมของมันนะ