***รอยตราตรึงฝังอยู่มิรู้เลือน***

สายลมหยอกหมอกพรมกลางลมหนาว
น้ำค้างพราวเกาะกอดยอดพฤกษา
ดอกไม้งามยามอรุณละมุนตา
สกุณาก้องกู่ควงคู่กัน...


แดดแสงอ่อนตอนสายมอบไออุ่น
หอมกลิ่นกรุ่นมาลีหลากสีสัน
บัวกลางบึงชูช่อล้อตะวัน
ก่อนสิ้นวันลับลาขอบฟ้าไกล


คนเหงาเหงาเฝ้ามองที่ท้องฟ้า
ในอุราอ้างว้างยังหวั่นไหว
เมื่อถึงคราวตะวันลาขอบฟ้าไป
เศร้าทรวงในเพราะจิตคิดคำนึง


ผ่านห้วงกาลนานเนาที่เขาจาก
ใจเหมือนถูกกระชากจนขาดผึง
ไม่อาจจะยื้อยุดหรือฉุดดึง
รอยตราตรึงฝังอยู่มิรู้เลือน.....