วันนี้เราอยากจะมาเล่าถึงประสบการณ์ที่เราเจอค่ะ เราแค่อยากเล่าให้ทุกคนฟัง แล้วอยากให้คิดก่อนที่จะพูดอะไรค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นเด็กมัธยมปลายค่ะ เรามีปัญหาทะเลาะกับเพื่อนมากกว่า 6 เดือน โดยเรื่องมาจากเรื่องเล็กๆ ที่เราเล่าให้คนที่เราไว้ใจมากที่สุดและคิดว่าเขาจะไม่บอกใคร แต่เขาหักหลังเรา โดยการไปบอกเพื่อนในกลุ่มของเรา รวมทั้งใส่ร้ายเรา แรกๆเราก็ไม่รู้ค่ะ ว่าเขาเอาเรื่องเราไปบอก แต่ในที่สุดเพื่อนในกลุ่มเราก็เริ่มแสดงออก แล้วเราก็สืบจนรู้ว่า เขาใส่ร้ายเรา แต่ถึงตอนนั้นเราพูดความจริงไป เขาก็ไม่เชื่อเราค่ะ เราเลือกที่จะเงียบ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในตอนแรกเพื่อนเราก็ทำเหมือนดีกับเราด้วย เราก็นึกว่าเพื่อนเราอาจจะพยายามไม่คิดถึงเราแบบที่เขาใส่ร้าย แต่พอผ่านมาได้ไม่กี่เดือน เราเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนในกลุ่มของเรา ตีตัวออกห่างเรา บางทีก็ขำเรา เราเป็นที่คิดมาก แล้วร้องไห้ง่ายกับเรื่องเพื่อน แล้วเราก็ไม่มีเพื่อนคนไหนให้ปรึกษาได้ พ่อแม่เราก็ไม่เคยปรึกษา เราพยายามทำตัวไม่มีปัญหาเพื่อให้พ่อกับแม่เราสบายใจค่ะ แต่ในที่สุดเราก็เริ่มทนไม่ไหว เราเริ่มจากบอกแม่ เราแค่บอกแม่ว่าเราอยากย้ายรร. เพราะเรามีปัญหา แม่เราเลยโทรไปหาครูประจำชั้นเรา แล้วครูเราก็เรียกเพื่อนเราไปคุย แต่เราไม่ได้ขอให้แม่เราไปฟ้องนะค่ะ เราแค่อยากบอกให้พ่อแม่รู้ว่าเราไม่ไหวแล้ว เราเครียดมาก แต่พอยิ่งแม่เราไปบอกครู เพื่อนเราดีขึ้นมา 2-3 วันค่ะ คุยด้วยเหมือนปกติ แต่ลับหลังเรามารู้ทีหลังว่า เขาก็ทำไปงั้น เพื่อไม่ให้ตัวเองดูแย่ สุดท้ายเราทนไม่ไหวจริงๆ พ่อแม่เราก็สงสารที่เราต้องเจออะไรแบบนี้ เขาเลยยอมให้เราลาออกค่ะ แต่หลังจากที่ลาออก เรายังคงเครียดอยู่ รู้สึกไม่ดีกับเรื่องที่เจอ แล้วเราก็มาเจอข้อความนึงที่เพื่อนเรานินทาเรา พูดทำร้ายจิตใจเรา เรายิ่งรู้สึกแย่กว่าเดิม จนเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เราคิดอยากฆ่าตัวตายบ่อยๆ ถ้าคนอื่นบอกว่า ทำไมเราไม่คิดถึงพ่อแม่เรา เราเองก็คิดค่ะ แต่มันรู้สึกแย่มากๆ จนแม่เราเริ่มสังเกตออกว่าเราเศร้าอยู่บ่อย แม่เราเลยพาไปหาหมอ เราใช้เวลารักษาเกือบครึ่งปี ต้องนอนรพ.เป็นอาทิตย์ๆ เราใช้ความพยายามมากที่จะกลับไปเป็นคนเดิม ที่เคยร่าเริง
เราจึงอยากให้ทุกคนคิดถึงใจคนที่โดนนินทา หรือใส่ร้ายค่ะ บางคนอาจจะเข้มแข็งพอที่จะทนฟังคนนินทา แต่บางคนอาจจะเป็นแบบเรา ที่อาจจะทำให้เป็นปมฝังใจ เรื่องบางเรื่องเราสามารถคุยกับเขาโดยใช้เหตุผลได้ค่ะ ทุกอย่างเรามีทางแก้ไข ไม่จำเป็นที่จะต้องนินทาเขาลับหลัง แกล้งเขา หรือทำให้เขารู้สึกแย่ ใครที่อ่าน แล้วรู้สึกตัวว่าตัวเองทำแบบนี้ หรือเคยทำอะไรแบบนี้ ลองเก็บกลับไปคิดดูนะคะ ว่าหากคุณยังทำแบบนี้ คนบางคนอาจจะเสียอนาคตไปได้ คิดดีๆก่อนที่จะพูด ก่อนที่จะทำเขา ถ้าทำแค่เพราะความสะใจ มันก็ได้แค่เท่านั้นค่ะ ทำไปก็บาป
เรายอมรับว่าเราผิดบางส่วน เราพร้อมที่จะแก้ไขส่วนนั้น แต่สิ่งที่เราโดนมาก็ไม่น้อยค่ะ ใครที่ทำแบบนี้อยู่ ก็ลองคิดดูนะคะ ว่าถ้าคุณโดนแบบนี้บ้าง คุณจะรู้สึกยังไง ใครที่อ่านกระทู้ แล้วรู้สึกเหมือนคนที่คุณแกล้งมาตั้งกระทู้ก็อย่าพึ่งร้อนตัวไปว่าเขานะคะ เรื่องแบบนี้มันมีทั่วไป เราจึงอยากให้ทุกคนรู้ว่าบางคนเขาอ่อนแอ เกินกว่าที่จะรับอะไรแบบนี้ บอกเขาตรงๆยังดีกว่าไปลับหลังเขา หรือใส่ร้าย คนที่เขาไว้ใจนะค่ะ
ปล.จริงๆเราแค่ย่อเรื่องมาให้ทุกคนอ่าน สิ่งที่เราเจอมันหนักกว่านี้มาก ไม่ว่าจะวัยไหน เพศไหน ก็มีโอกาสที่จะเจอแบบนี้ค่ะ เลือกคบเพื่อนที่ดี ขออวยพรทุกคนให้เจอคนที่ดี คนไหนที่แย่ ก็ขอให้สักวันเขาโดนบ้างนะคะ
*ขอโทษที่มาตั้งกระทู้คำถามนะคะ ไม่ได้เป็นสมาชิก เลยไม่สามารถตั้งกระทู้สนทนาได้
จะนินทาใคร หรือใส่ร้ายใคร ก็คิดถึงใจคนที่โดนบ้างนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นเด็กมัธยมปลายค่ะ เรามีปัญหาทะเลาะกับเพื่อนมากกว่า 6 เดือน โดยเรื่องมาจากเรื่องเล็กๆ ที่เราเล่าให้คนที่เราไว้ใจมากที่สุดและคิดว่าเขาจะไม่บอกใคร แต่เขาหักหลังเรา โดยการไปบอกเพื่อนในกลุ่มของเรา รวมทั้งใส่ร้ายเรา แรกๆเราก็ไม่รู้ค่ะ ว่าเขาเอาเรื่องเราไปบอก แต่ในที่สุดเพื่อนในกลุ่มเราก็เริ่มแสดงออก แล้วเราก็สืบจนรู้ว่า เขาใส่ร้ายเรา แต่ถึงตอนนั้นเราพูดความจริงไป เขาก็ไม่เชื่อเราค่ะ เราเลือกที่จะเงียบ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในตอนแรกเพื่อนเราก็ทำเหมือนดีกับเราด้วย เราก็นึกว่าเพื่อนเราอาจจะพยายามไม่คิดถึงเราแบบที่เขาใส่ร้าย แต่พอผ่านมาได้ไม่กี่เดือน เราเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนในกลุ่มของเรา ตีตัวออกห่างเรา บางทีก็ขำเรา เราเป็นที่คิดมาก แล้วร้องไห้ง่ายกับเรื่องเพื่อน แล้วเราก็ไม่มีเพื่อนคนไหนให้ปรึกษาได้ พ่อแม่เราก็ไม่เคยปรึกษา เราพยายามทำตัวไม่มีปัญหาเพื่อให้พ่อกับแม่เราสบายใจค่ะ แต่ในที่สุดเราก็เริ่มทนไม่ไหว เราเริ่มจากบอกแม่ เราแค่บอกแม่ว่าเราอยากย้ายรร. เพราะเรามีปัญหา แม่เราเลยโทรไปหาครูประจำชั้นเรา แล้วครูเราก็เรียกเพื่อนเราไปคุย แต่เราไม่ได้ขอให้แม่เราไปฟ้องนะค่ะ เราแค่อยากบอกให้พ่อแม่รู้ว่าเราไม่ไหวแล้ว เราเครียดมาก แต่พอยิ่งแม่เราไปบอกครู เพื่อนเราดีขึ้นมา 2-3 วันค่ะ คุยด้วยเหมือนปกติ แต่ลับหลังเรามารู้ทีหลังว่า เขาก็ทำไปงั้น เพื่อไม่ให้ตัวเองดูแย่ สุดท้ายเราทนไม่ไหวจริงๆ พ่อแม่เราก็สงสารที่เราต้องเจออะไรแบบนี้ เขาเลยยอมให้เราลาออกค่ะ แต่หลังจากที่ลาออก เรายังคงเครียดอยู่ รู้สึกไม่ดีกับเรื่องที่เจอ แล้วเราก็มาเจอข้อความนึงที่เพื่อนเรานินทาเรา พูดทำร้ายจิตใจเรา เรายิ่งรู้สึกแย่กว่าเดิม จนเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เราคิดอยากฆ่าตัวตายบ่อยๆ ถ้าคนอื่นบอกว่า ทำไมเราไม่คิดถึงพ่อแม่เรา เราเองก็คิดค่ะ แต่มันรู้สึกแย่มากๆ จนแม่เราเริ่มสังเกตออกว่าเราเศร้าอยู่บ่อย แม่เราเลยพาไปหาหมอ เราใช้เวลารักษาเกือบครึ่งปี ต้องนอนรพ.เป็นอาทิตย์ๆ เราใช้ความพยายามมากที่จะกลับไปเป็นคนเดิม ที่เคยร่าเริง
เราจึงอยากให้ทุกคนคิดถึงใจคนที่โดนนินทา หรือใส่ร้ายค่ะ บางคนอาจจะเข้มแข็งพอที่จะทนฟังคนนินทา แต่บางคนอาจจะเป็นแบบเรา ที่อาจจะทำให้เป็นปมฝังใจ เรื่องบางเรื่องเราสามารถคุยกับเขาโดยใช้เหตุผลได้ค่ะ ทุกอย่างเรามีทางแก้ไข ไม่จำเป็นที่จะต้องนินทาเขาลับหลัง แกล้งเขา หรือทำให้เขารู้สึกแย่ ใครที่อ่าน แล้วรู้สึกตัวว่าตัวเองทำแบบนี้ หรือเคยทำอะไรแบบนี้ ลองเก็บกลับไปคิดดูนะคะ ว่าหากคุณยังทำแบบนี้ คนบางคนอาจจะเสียอนาคตไปได้ คิดดีๆก่อนที่จะพูด ก่อนที่จะทำเขา ถ้าทำแค่เพราะความสะใจ มันก็ได้แค่เท่านั้นค่ะ ทำไปก็บาป
เรายอมรับว่าเราผิดบางส่วน เราพร้อมที่จะแก้ไขส่วนนั้น แต่สิ่งที่เราโดนมาก็ไม่น้อยค่ะ ใครที่ทำแบบนี้อยู่ ก็ลองคิดดูนะคะ ว่าถ้าคุณโดนแบบนี้บ้าง คุณจะรู้สึกยังไง ใครที่อ่านกระทู้ แล้วรู้สึกเหมือนคนที่คุณแกล้งมาตั้งกระทู้ก็อย่าพึ่งร้อนตัวไปว่าเขานะคะ เรื่องแบบนี้มันมีทั่วไป เราจึงอยากให้ทุกคนรู้ว่าบางคนเขาอ่อนแอ เกินกว่าที่จะรับอะไรแบบนี้ บอกเขาตรงๆยังดีกว่าไปลับหลังเขา หรือใส่ร้าย คนที่เขาไว้ใจนะค่ะ
ปล.จริงๆเราแค่ย่อเรื่องมาให้ทุกคนอ่าน สิ่งที่เราเจอมันหนักกว่านี้มาก ไม่ว่าจะวัยไหน เพศไหน ก็มีโอกาสที่จะเจอแบบนี้ค่ะ เลือกคบเพื่อนที่ดี ขออวยพรทุกคนให้เจอคนที่ดี คนไหนที่แย่ ก็ขอให้สักวันเขาโดนบ้างนะคะ
*ขอโทษที่มาตั้งกระทู้คำถามนะคะ ไม่ได้เป็นสมาชิก เลยไม่สามารถตั้งกระทู้สนทนาได้