เมื่อผมเข้าไปถึงโต๊ะ
เสียงแรกที่ผมได้ยินคือการทักทายอย่างสุภาพและเป็นกันเองจากกวีนักเดินทาง อาร์ต โฟคสวาเก้น ว่า
"พี่หล่อ เอาเหล้าหรือเอาเบียร์ครับ"
ผมตอบอย่างสุดเกรงใจไปเบา ๆ แต่ชัดเจนเน้น ๆ ว่า "ทั้งสองอย่างเลย เยอะ ๆ ด้วย"
อาร์ต น่าจะเป็นคนที่พูดน้อยที่สุดตามบุคลิกของกวี แต่กลับพูดเก่งเป็นต่อยหอย
ตักกับแกล้มใส่จานให้ผมตลอด รินไม่ให้แก้วพร่อง ชนแก้วแทบจะทุกสองนาที
ผมฟังอาร์ตคุยเพลิน ซดอร่อย
ใครหนอ จงเกลียดจงชังกวีหนุ่มผู้ร่าเริงและนอบน้อมคนนี้ได้ลงคอ
สักพัก อาร์ตก็หลับในท่าเดินลมปราณลุ่มลึก
คือ นั่งหลับคาเก้าอี้ ไม่ฟุบโต๊ะ ดุจจอมยุทธผู้ทรนง ไม่สังเกต ไม่รู้ว่าหลับ
ลุงโอลด์ สุขุมนุ่มลึก แต่คารมคมคาย แฝงอารมณ์ขันทุกช้อต
ลีลายกแก้วของลุงโอลด์น่าอิจฉามาก เหมือนจิบน้ำทิพย์ นุ่มนวล แต่ลื่นไหล ทีละครึ่งแก้ว ๆ
บุคลิกลุงโอลด์บ่งบอกว่าเป็นคนเอาจริงเอาจัง แต่ไม่ซีเรียสเคร่งครึม
ดูจริงจังเพราะพูดในเรื่องมีสาระทุกเรื่อง แล้วตบมุขหัวเราะครืน เป็นสมดุลแห่งอารมณ์
นาฬิกาข้อมือลุงโอลด์สวยมาก บอกว่ายืมเพื่อนมา
ผมเลยไม่กล้าถามอะไรมากกว่านั้น เพราะเมื่อวานตั้งกระทู้เกี่ยวกับเฟอร์นิเจอร์ข้อมือไป ปรากฎว่า ทู้หายวับ
คุณพี่อเวราโหตุ พูดน้อย แต่โลกใสเมื่อยามพูด
เพราะเป็นคนพูดในแง่ดีทุกเรื่อง เสียงเบา อ่อนน้อมในน้ำเสียง บ่งบอกถึงจิตใจอันอ่อนโยน
ไม่แค่พูดในแง่ดี แต่มีอารมณ์ขันด้วยตลอด พูดไปยิ้มไป หัวเราะไป
อยากเป็นเหมือนพี่อเวราโหตุครับ คือ เอาโลกไว้ใต้ตีนจริง ๆ ไม่แบกโลกให้หนักบ่า
จ่าพิเชษฐ์ เล่าประสบการณ์ทำข่าวที่เมืองเขมรช่วงทำงานอยู่สำนักข่าวเนชั่นให้ฟัง
จึงไม่น่าสงสัย ว่าทำไมกระทู้จ่าถึงกว้าง ลึก หลายหลากรอบรู้ น่าติดตาม
จ่าคิดเร็ว พูดเร็ว ความรู้มาก นั่งคุยกับจ่าสองชั่วโมง เหมือนอ่านหนังสือจบไปห้าเล่ม
เสียอย่างเดียว ไม่มีเรื่องเสียว ๆ เหมือนรูปที่จ่าแปะในทู้
ไม่แบบลุงโอลด์
คนแก่อะไร ลามกได้โล่ห์
แล้วยอดดวงใจผมก็มาถึง
น้องพรผู้ที่บุคลิกในบอร์ดเหมือนเป็นคนจัดจ้าน ปากดี แข็งกร้าว
แต่ตัวจริงบุคลิกกลับไม่อย่างนั้น
จะว่าบ้าก็ไม่ใช่ จะว่าดีก็ไม่เชิง จะว่าสวยก็ไม่ชัด จะว่าน่ารักก็ไม่แน่
หัวเราะอยู่ตลอด พูดอะไรก็หัวเราะ คงเพราะได้เจอหน้าพี่หล่อขวัญ เลยเก็บอาการไม่อยู่
ผมกับหมวย จ้องหน้ากัน ตาสบตา รู้เลยว่า ต่างคนต่างคิดอะไร
"หล่อตรงไหนหว่า" "น่ารักตรงไหนวะ"
หมวยครับ ดูภาพนี้นะครับ
ฝ่ามือที่ไม่มีริ้วรอยกร้านกรำ บ่งบอกถึงความอ่อนโยนนุ่มนวลของเจ้าของมือ
คิดดูสิครับ
หากได้โอบใครสักคน จะอบอุ่นขนาดไหน
ลายนิ้วมือบอกเป็นคนช่างฝัน ช่างจินตนาการ โลกสวย
จริงใจ ส่วนจะจริงจังหรือไม่ เจ้าของลายมือก็ไม่รู้ เป็นเรื่องของโชคชะตา ไม่สามารถรู้ได้
ฝากหมวยไว้ให้พิจารณาเอาเป็นแฟนซะนะครับ
อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป
อย่างน้อยให้อ้ายหล่อเป็นโชเฟอร์ให้ก็ได้ครับ
หมวยจะได้นั่งสบาย ๆ ไม่ต้องขับไป ฟังอ้ายหล่อบ่นไปเหมือนวันนี้
กัลยาณมิตร
มิใช่ลิขิตวาสนา
มิใช่กำหนดกฎชะตา
แต่คือธรรมดาแห่งจิตใจ
พบกันเพียงครึ่งวัน เหมือนรู้จักกันมาสิบปี
ความสุขนั้นมักสั้น ต่างคนต่างมีภาระ แยกย้ายกันเมื่อถึงเวลา
แล้วมีไหมที่พูดคุยขัดคอเห็นต่างกัน มีครับ
อย่างจ่า ไม่รู้กล้าพูดได้ไง บังอาจมากว์ กล้าพูดเสียงดังฟังชัดแถมชี้หน้าผม
ว่า ผมหล่อกว่าพี่หล่อเยอะ
บ๊ะ ถ้าไม่เมาและมีแรงวิ่งนี่ ชกจ่าแล้ว จะบอกให้
ที่พูดจาน่าฟังและถูกต้องน่าคบหาที่สุด ก็ต้องคุณพี่อเวราโหตุ
ที่พูดกับผมว่า เห็นตัวหนังสือทางหน้าบอร์ด นึกว่าคุณหล่ออายุน่าจะราว ๆ 30 แต่พอเจอตัวจริงแล้วไม่ใช่
พี่อายุ 50 แล้ว คุณหล่อน่าจะ 38 ใช่ไหม
โห ผมหน้าแก่ขนาดนั้นเลยเชียว
แต่ก็ขอบคุณมากครับที่ตาถึง
คราวหน้า ผมไม่ชวนใคร จะชวนพี่อเวราโหตุคนเดียว ก็เหลือพอ
ต้นเดือนหน้า เจอกันอีกครั้งครับ
วันนี้ เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอ "หมวยอินดี้" ตัวเป็น ๆ --- พรุ่งนี้ ผมจะไปรดน้ำมนต์ 108 วัด ล้างซวย
เมื่อผมเข้าไปถึงโต๊ะ
เสียงแรกที่ผมได้ยินคือการทักทายอย่างสุภาพและเป็นกันเองจากกวีนักเดินทาง อาร์ต โฟคสวาเก้น ว่า
"พี่หล่อ เอาเหล้าหรือเอาเบียร์ครับ"
ผมตอบอย่างสุดเกรงใจไปเบา ๆ แต่ชัดเจนเน้น ๆ ว่า "ทั้งสองอย่างเลย เยอะ ๆ ด้วย"
อาร์ต น่าจะเป็นคนที่พูดน้อยที่สุดตามบุคลิกของกวี แต่กลับพูดเก่งเป็นต่อยหอย
ตักกับแกล้มใส่จานให้ผมตลอด รินไม่ให้แก้วพร่อง ชนแก้วแทบจะทุกสองนาที
ผมฟังอาร์ตคุยเพลิน ซดอร่อย
ใครหนอ จงเกลียดจงชังกวีหนุ่มผู้ร่าเริงและนอบน้อมคนนี้ได้ลงคอ
สักพัก อาร์ตก็หลับในท่าเดินลมปราณลุ่มลึก
คือ นั่งหลับคาเก้าอี้ ไม่ฟุบโต๊ะ ดุจจอมยุทธผู้ทรนง ไม่สังเกต ไม่รู้ว่าหลับ
ลุงโอลด์ สุขุมนุ่มลึก แต่คารมคมคาย แฝงอารมณ์ขันทุกช้อต
ลีลายกแก้วของลุงโอลด์น่าอิจฉามาก เหมือนจิบน้ำทิพย์ นุ่มนวล แต่ลื่นไหล ทีละครึ่งแก้ว ๆ
บุคลิกลุงโอลด์บ่งบอกว่าเป็นคนเอาจริงเอาจัง แต่ไม่ซีเรียสเคร่งครึม
ดูจริงจังเพราะพูดในเรื่องมีสาระทุกเรื่อง แล้วตบมุขหัวเราะครืน เป็นสมดุลแห่งอารมณ์
นาฬิกาข้อมือลุงโอลด์สวยมาก บอกว่ายืมเพื่อนมา
ผมเลยไม่กล้าถามอะไรมากกว่านั้น เพราะเมื่อวานตั้งกระทู้เกี่ยวกับเฟอร์นิเจอร์ข้อมือไป ปรากฎว่า ทู้หายวับ
คุณพี่อเวราโหตุ พูดน้อย แต่โลกใสเมื่อยามพูด
เพราะเป็นคนพูดในแง่ดีทุกเรื่อง เสียงเบา อ่อนน้อมในน้ำเสียง บ่งบอกถึงจิตใจอันอ่อนโยน
ไม่แค่พูดในแง่ดี แต่มีอารมณ์ขันด้วยตลอด พูดไปยิ้มไป หัวเราะไป
อยากเป็นเหมือนพี่อเวราโหตุครับ คือ เอาโลกไว้ใต้ตีนจริง ๆ ไม่แบกโลกให้หนักบ่า
จ่าพิเชษฐ์ เล่าประสบการณ์ทำข่าวที่เมืองเขมรช่วงทำงานอยู่สำนักข่าวเนชั่นให้ฟัง
จึงไม่น่าสงสัย ว่าทำไมกระทู้จ่าถึงกว้าง ลึก หลายหลากรอบรู้ น่าติดตาม
จ่าคิดเร็ว พูดเร็ว ความรู้มาก นั่งคุยกับจ่าสองชั่วโมง เหมือนอ่านหนังสือจบไปห้าเล่ม
เสียอย่างเดียว ไม่มีเรื่องเสียว ๆ เหมือนรูปที่จ่าแปะในทู้
ไม่แบบลุงโอลด์
คนแก่อะไร ลามกได้โล่ห์
แล้วยอดดวงใจผมก็มาถึง
น้องพรผู้ที่บุคลิกในบอร์ดเหมือนเป็นคนจัดจ้าน ปากดี แข็งกร้าว
แต่ตัวจริงบุคลิกกลับไม่อย่างนั้น
จะว่าบ้าก็ไม่ใช่ จะว่าดีก็ไม่เชิง จะว่าสวยก็ไม่ชัด จะว่าน่ารักก็ไม่แน่
หัวเราะอยู่ตลอด พูดอะไรก็หัวเราะ คงเพราะได้เจอหน้าพี่หล่อขวัญ เลยเก็บอาการไม่อยู่
ผมกับหมวย จ้องหน้ากัน ตาสบตา รู้เลยว่า ต่างคนต่างคิดอะไร
"หล่อตรงไหนหว่า" "น่ารักตรงไหนวะ"
หมวยครับ ดูภาพนี้นะครับ
ฝ่ามือที่ไม่มีริ้วรอยกร้านกรำ บ่งบอกถึงความอ่อนโยนนุ่มนวลของเจ้าของมือ
คิดดูสิครับ
หากได้โอบใครสักคน จะอบอุ่นขนาดไหน
ลายนิ้วมือบอกเป็นคนช่างฝัน ช่างจินตนาการ โลกสวย
จริงใจ ส่วนจะจริงจังหรือไม่ เจ้าของลายมือก็ไม่รู้ เป็นเรื่องของโชคชะตา ไม่สามารถรู้ได้
ฝากหมวยไว้ให้พิจารณาเอาเป็นแฟนซะนะครับ
อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป
อย่างน้อยให้อ้ายหล่อเป็นโชเฟอร์ให้ก็ได้ครับ
หมวยจะได้นั่งสบาย ๆ ไม่ต้องขับไป ฟังอ้ายหล่อบ่นไปเหมือนวันนี้
กัลยาณมิตร
มิใช่ลิขิตวาสนา
มิใช่กำหนดกฎชะตา
แต่คือธรรมดาแห่งจิตใจ
พบกันเพียงครึ่งวัน เหมือนรู้จักกันมาสิบปี
ความสุขนั้นมักสั้น ต่างคนต่างมีภาระ แยกย้ายกันเมื่อถึงเวลา
แล้วมีไหมที่พูดคุยขัดคอเห็นต่างกัน มีครับ
อย่างจ่า ไม่รู้กล้าพูดได้ไง บังอาจมากว์ กล้าพูดเสียงดังฟังชัดแถมชี้หน้าผม
ว่า ผมหล่อกว่าพี่หล่อเยอะ
บ๊ะ ถ้าไม่เมาและมีแรงวิ่งนี่ ชกจ่าแล้ว จะบอกให้
ที่พูดจาน่าฟังและถูกต้องน่าคบหาที่สุด ก็ต้องคุณพี่อเวราโหตุ
ที่พูดกับผมว่า เห็นตัวหนังสือทางหน้าบอร์ด นึกว่าคุณหล่ออายุน่าจะราว ๆ 30 แต่พอเจอตัวจริงแล้วไม่ใช่
พี่อายุ 50 แล้ว คุณหล่อน่าจะ 38 ใช่ไหม
โห ผมหน้าแก่ขนาดนั้นเลยเชียว
แต่ก็ขอบคุณมากครับที่ตาถึง
คราวหน้า ผมไม่ชวนใคร จะชวนพี่อเวราโหตุคนเดียว ก็เหลือพอ
ต้นเดือนหน้า เจอกันอีกครั้งครับ