เวลานั่งสมาธิดูลมหายใจตัวเองทำไมถึงรู้สึกเหนื่อยและกลายเป็นบังคับให้ตัวเองให้หายใจสั้นยาวมีวิธีแก้อย่างไรครับ

"ดังนั้น...อริยมรรค ๘ ในเมื่อสรุปลงในหัวข้อใหญ่ๆ ก็คือ ๓ ได้แก่ ศีล สมาธิ ปัญญา เพื่อไม่ให้ท่านผู้ฟังจำฝั้นเฝือ หรือยากแก่การจดจำ หลักของการปฏิบัติ เพื่อขจัดราคะ โทสะ โมหะ อยู่...ที่พยายามทำจิ

คือ การรู้กาย ผู้รู้กายคือ คือ อินทรีย์ (สติ สมาธิ ปัญญา) เรียกให้สั้นว่า“สติ” อินทรีย์ประกอบด้วย สติ สมาธิ ปัญญา เป็นผู้ดู ผู้รู้ผู้เห็นอาการทางขันธ์5อยู่ ขันธ์5 จึงเป็น ผู้ถูกเห็น เป็น

เคยได้ยินพระท่านสอนให้อยู่กับลมหายใจดูลมหายใจจนวาระสุดท้ายผมสงสัยว่าถ้าเราดูจนหมดสิ้นใจไปไม่มีลมแล้วเราจะยังไงนึกต่อรู้สึกเหมือนไม่มีที่ยึดที่เกาะแต่ถ้าเป็นแนวนึกนิมิตหรือคำภาวนาเราก็จะนึกนิมิตอยู่กับ

ท่านพ่อลี สอนว่า ..... "ในการนั่งภาวนานี้ ถึงแม้เราจะไม่มีความรู้อะไรเลย ก็ให้รู้แต่เพียงว่า .... ลมเข้าเราก็รู้ ลมออกเราก็รู้ ลมยาวเราก็รู้ ลมสั้นเราก็รู้ ลมสบายเราก็รู้ หรือลมไม่สบายเราก็รู้ เ

ตามหัวข้อกระทู้เลยครับ ขอบคุณครับ