คือเรากับแฟนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เป็นเพื่อนบ้านที่เล่นและโตมาด้วยกัน เรารับรู้มาตลอดว่าเขาเป็นเด็กที่มีปัญหาครอบครัวเนื่องจากเขาเป็นพี่ชายคนโตที่โดนดุ โดนว่าและถูกเปรียบเทียบกับน้องสาวทั้ง 2 คนของเขา จากเป็นเพื่อน เป็นที่ระบาย บ้านเราจะเป็นที่หลบภัยให้เขาซึ่งโชคดีที่แม่เราก็รักและเอ็นดูเขา สุดท้ายก็เป็นแฟนกันไปเอง เหมือนเขาก็ไม่มีใคร มีบ้านเราที่คอยเป็นห่วงเป็นใย คอยปลอบใจ

เมื่อก่อนเรื่องของโรคซึมเศร้ามันไม่ได้ชัดแบบสมัยนี้ เราก็มองว่าเขาคือเด็กวัยรุ่นที่มีปัญหาครอบครัวคนนึง แต่พอเริ่มโตมาช่วงมหาลัยเราว่ามันเริ่มมีเหตุการณ์หนักขึ้นถึงขั้นทำร้ายตัวเองหรือเก็บตัว คือเขาต้องมีเราอยู่คอยเข้าใจ คอยชื่นชมเขา เรารู้สึกว่าเราคบกับเขาแล้วเราเหมือนมีลูก ซึ่งเราชอบนะยินดีและไม่มีปัญหาเลยเวลาอยู่ด้วย เขาอยู่กับเราแล้วเขาน่ารักไม่ได้เกลี้ยวกลาดอะไร ขี้อ้อนด้วยซ้ำไป นอกจากเวลากลับบ้านแล้วทะเลาะกับที่บ้านถึงมีอาการรุนแรง เขาบอกตลอดว่าในชีวิตเขาอยากมีแค่เรากับแม่เราแค่นี้เขาพอแล้ว

จนพอมาช่วงทำงาน เราทำงานที่ต้องห่างกับเขาเพราะที่ทำงานเราอยู่ไกล ก็ต้องไปเช่าหออยู่ ช่วงนั้นเรารู้สึกและว่าเขาเปลี่ยนไปแปลกๆ เริ่มโกรธเราง่ายขึ้น หงุดหงิดง่าย จากที่เขาเป็นคนพูดจากับเราดีมาตลอด สมมติโทรมาหาเรา เรารับช้าจะหงุดหงิดถามเยอะๆ หรือถ้าวันนั้นเราทำงานหนักไม่ค่อยได้คุยกันก็จะหาเรื่องโกรธเรา เราก็เข้าใจว่าอาจจะเพราะห่างกันเขาก็กังวลว่าเราจะมีใครรึเปล่า

แล้วอยู่ๆเราก็มาสะดุดที่รูปในเฟซบุ๊กที่เวลาเพื่อนๆแท็กหาเขา เวลาไปเที่ยวไหนก็จะเห็นผู้หญิงคนนึงนั่งข้างเขาตลอด เราแกล้งๆถามว่าเป็นใครก็บอกว่าเป็นเพื่อนของเพื่อนที่ทำงานแต่ผู้หญิงคนนี้เขาไม่ได้ชอบผู้ชาย เขาเป็นเลสเบี้ยนเป็นดี้ประมานนั้น เราก็เลยไม่ได้สนใจอะไร จนตอนหลังผู้หญิงคนนี้เริ่มส่งเพลงให้แฟนเรา เริ่มคอมเมนท์หากันเยอะๆ เราว่ามันผิดวิสัย ก็เลยถือโอกาสเข้าไปส่องเฟซ ก็จะเห็นโพสเพ้อๆที่เธอที่ตั้งเป็นสาธารณะประมานชอบเขาแต่เป็นเป็นแค่ทางผ่าน บลาๆๆๆ เซ้นเราเลยคิดว่าจะต้องมีอะไรสักอย่างแล้ว

เราตัดสินใจล็อคอินไลน์แฟนเราซึ่งเราเป็นคนลงทะเบียนไว้ให้ แล้วก็รีบดึงข้อมูลออกมาได้ไม่กี่วันย้อนหลังไลน์ก็เด้งหลุดไป เราคิดว่าแฟนเราคงเห็นมันแจ้งว่ามีคนเข้าแล้วเปลี่ยนรหัสหรืออะไรสักอย่าง แต่เท่าที่เราได้มาก็พอรู้ว่าเขาคุยกันแบบน่าจะเริ่มจากเป็นที่ปรึกษาเรื่องเราแล้วก็คงคุยกันมากขึ้น เจอกัน กินข้าวกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ผู้หญิงรู้นะว่าเขามีเราอยู่เพราะผู้หญิงจะพิมพ์มาแนวๆว่าบอกแฟนเราว่า สงสัยเราติดงานมั้งเลยรับช้าเดี๋ยวเห็นก็โทรกลับเอง เบื่อมั้ยกินไรยังเดี๋ยวไปอยู่เป็นเพื่อนไรงี้ เราก็เลยแคปข้อความไปบอกแฟนเรา ว่าเรารู้เรื่องนี้นะ เขาก็ขอโทษเราแล้วก็ร้องห่มร้องไห้

เราก็ถามเขาแล้วก็ขอให้เขาพูดตรงๆ เขาก็เล่าให้เราฟังว่าก็ปรึกษากัน ผู้หญิงก็เป็นโรคซึมเศร้าก็เลยเล่าปัญหาให้กันฟัง แฟนเราก็บอกว่าเขาไม่ได้จะไปมีใครใหม่แต่เหมือนว่าเจอคนที่เป็นเหมือนกันคุยกันจนสนิทกัน เขาถอยได้ยังไงเขาก็ไม่ได้อยากทิ้งเราไปหาอีกคน เราก็เลยขอให้แฟนเราเลิกยุ่งถ้าจะคบกับเราต่อ ช่วงนั้นแฟนเราก็เหมือนจะกลับมาเป็นปกติกับเรา พอผ่านไปประมาน 2 อาทิตย์แฟนเราก็โทรมาร้องไห้กับเราอีกรอบนึงแล้วก็เล่าให้ฟังว่าผู้หญิงโทรมาหาแบบตัดพ้อว่าไม่มีใคร เขาอยากตายๆไป แล้วก็ทำร้ายตัวเองจนถึงเข้าโรงพยาบาล แฟนเราก็โทษตัวเอง เหมือนเขาเป็นต้นเหตุ สงสารผู้หญิง เราเลยตัดสินใจบอกเขาว่าเราก็สงสารเหมือนกัน แต่จะให้ทำไง หรือเราเดินออกไปเองก็ได้เพราะเราแข็งแรงกว่า แต่เขาก็ไม่ยอมให้เราไปไหน ขอร้องให้เราเข้าใจ

คือผู้หญิงเขาก็อยู่ตัวคนเดียว พ่อแม่ตายหมด เท่าที่แฟนเราเล่าให้ฟังเราก็ว่าชีวิตเขาก็แย่ แต่ตอนนี้เราว่าคนที่แย่สุดน่าจะเป็นเราแล้วแหละ ต้องยอมให้แฟนไปเอาใจอีกคนเพราะกลัวเขาฆ่าตัวตาย แฟนเราก็ไม่ปล่อยเรา เราเคยไม่คุยด้วยวันนึงเพราะคิดว่าจะปล่อยให้เขาไปดูแลกันในเมื่อเขาเห็นอกเห็นใจกัน แต่แฟนเราก็ไม่ยอมร้องไห้ ทำร้ายตัวเองจะให้เราอยู่กับเขาไม่ไปไหน เรานี่ปวดหัวจะเป็นบ้า มีแว้บๆเข้ามาเหมือนกันว่า เออๆถ้าอยากตายก็ตายกันไปเลย แต่เราก็รักแฟนเราไง ตอนนี้ก็ยังคาราคาซังอยู่ กลัวตัวเองจะทนไม่ไหว หนีหายไปก็ห่วงแฟน แต่เอาจริงๆเรารำคาญกับเรื่องนี้มากเลย ไม่รู้จะหาทางออกยังไง

ผู้หญิงเคยพิมพ์มาบอกแฟนเราว่าขออยู่แบบ 3 คนได้มั้ยแฟนเราบอกว่าไม่ได้หรอก เธอขับรถชนกำแพงเข้าโรงพยาบาลเลยค่ะ เราเลยคิดว่าเธอคงเป็นมาก จะรักษายังไงดี

ปล.เราอาจจะเขียนอ่านลำบาก เรื่องมันยาวเราไม่รู้จะเล่ายังไงให้สั้นๆได้ เราไม่เคยเขียนถ้าทำอะไรให้ไม่พอใจขอโทษด้วยนะคะ