ไม่มีความสุข อยากตายๆไปสักที

เหนื่อย  เครียด 20 ปีมีชีวิตอยู่ในกรอบ ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม ไม่เคยได้เคาว์ดาว ลอยกระทง ไปเที่ยวเทศกาลกับเพื่อน ทุกวันอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมที่มีแต่เตียง บางวันไม่มีข้างกิน ไม่มีใครให้เงินกินข้าว ขนมก็ไม่ได้กิน ไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้า ใช้โทรศัพท์รุ่นเก่า ทุกครั้งที่ขอไปเที่ยวกับเพื่อน แม่จะไม่ให้ไปให้เหตุผลว่ารถติดบ้าง เปลืองบ้าง หาว่าเราไม่ประหยัด ทั้งที่ของทุกชิ้นเราต้องเอาเงินค่าข้าวค่าขนมมาซื้อ ดทีศัพย์ หนังสือ เสื้อผ้าของที่อยากได้เอง ส่วนแม่เราใช้กระเป๋าใบครึ่งแสน ไอโฟนรุ่นใหม่ ที่บ้านมีแค่ของกินหมาแมว คนไม่มีจะกิน แม่บอกว่าถ้ารับไม่ได้ก็ออกจากย้านไปซะ พวกเผาผลาญ เด็กนรก กูใช้จ่ายกับผัวสองคนยังประหยัดกว่าอีก ไม่เคยได้ยินคำว่ารัก คำว่าขอโทษหรือวันนี้กินอะไรหรือยัง ไม่มีเพื่อนเพราพอยู่มหาลัยก็ไปเช้าเย็นกลับ ออกจากบ้านแต่เช้าถึงดึกๆ เหนื่อยทั้งกายและใจ ไม่มีโอกาสอยู่กิจกรรมเพื่อมีเพื่อน ชีวิตเราเศร้าอยู่คนเดียว กินคนเดียว 24  ชั่วโมงทุกครั้งที่ปิดเทอม เราเป็นโรคซึมเศร้ามือจะสั่นตลอดเวลา วิตกกังวล อยากตายตลอดเวลา อะไรก็รักษาไม่ได้เพราะเราต้องทนทุกวัน เครียด เหนื่อย บางทีก็โดนังไม่ไล่ให้ไปตาย เราเคยพยายามฆ่าตัวตายตั้งแต่  10 ขวบเพราะทนไม่ไหวที่ถูกตี โดนกระชากหัวจนทุกวันนี้เป็นจิต ต้องดึงผมตัวเองกัดเล็บตลอดเวลา บางทีโดนตีเพราะเอาเงินค่าข้าวไปซื้อขนม หรือขโมยขิงกินเพราะที่บ้านจะล็อคตู้ไว้ ในชีวิตเคยโดนด่าว่าจะทำแท้งแต่ไม่ได้ทำเพราะตาห้ามไว้ เราคิดทุกครั้งว่าขึ้นมอปลายต้องมีสังคมบ้างแต่ไม่ เลยคิดว่ามหาลัยต้องมีอิสระบ้างสิ แต่ไม่เลย บางทีความตายก็คือการปลดปล่อยตัวเองให้มีอิสระ ยังมีอีกมากมายแต่มันฝั่งใจ เครียดทุกครั้งที่คิดถึงมัน  ขอบคุณพันทิปเพราะเราไม่มีที่พึ่งจริงๆ ไม่มีครอบครัวให้รับฟัง เพื่อนก็ได้แต่รับฟังไม่งั้นจะโดนสั้งห้ามคบกับเพื่อนคนนั้นคนนี้