วันนี้ไปฉีดฟิลเลอร์มาช่วงบ่ายเย็นๆมาเปิดร้านขายของต่อแล้ววันนี้เป็นวันลอยกระทงใช่ไหมก็ให้สามีถ้าเลิกงานก้อกลับบ้านไปรับลูกมาที่ร้านด้วยเลยเพื่อจะไปงานลอยกระทงต่อสามีไปรับลูกที่โรงเรียนเองแล้วก้อไปบ้านแม่ซื้อกับข้าวสามีโทรมาหาฉันว่าเอาอะไรกินอะไรไหมฉันก้อสั่งว่าเอาอะไรบ้างสามีพาลูกกลับไปบ้านอาบน้ำกินข้าว แล้วมาที่ร้านมาถึงที่ร้านสามีก้ออกไปนั่งข้างนอกร้านตรงม้าหินอ่อน
สักพักฉันเลยนึกขึ้นได้ว่าอ้าวกับข้าวละเลยตะโกนถามว่าได้เอากับข้าวมาให้ไหมสามีบอกลืม ฉันเลยส่งข้อความไปที่แชทว่า ไม่ได้เอามาก้อไม่บอกรอกินข้าวไม่ได้กินข้าวทั้งวัน แล้วสามีก้อเดินมาที่หน้าเคาเตอร์ว่าลืม ก้อคนมันลืมให้ทำยังไง ฉันก้อตึงๆแล้วนอยๆแล้ว สักพักสามีก้อปิดร้านเพื่อจะพาลูกๆไปงานลอยกระทง พอขึ้นรถสามีถามฉันว่าตกลงฉันอยากไปไหมงานลอยกระทง ทำไมต้องหน้าตึง ฉันเลยพูดส่วนไปว่ารีบไปเถอะหิวข้าว สามีไม่พอใจที่ฉันไม่พอใจก้อพูดกลับมาว่าก้อคนมันลืมจะให้ทำยังไง ใส่ถุงอะไรไว้แล้วก้อลืมหยิบมา แล้วยังพูดอีกว่ามีปัญญาไปทำหน้าแต่ไม่มีปัญญาหาข้าวกิน แล้วสามีก้อขับรถไปโดยการขับแบบไม่พอใจปนอารมณ์ไม่ดี ฉันเลยพูดว่าถ้าขับแบบนี้ไปคนเดียวเลยไปตายคนเดียว เพราะฉันกลัวว่าลูกจะกลัว แล้วบรรยากาศก้อตึงตลอดทาง ฉันจะต้องทำยังไงกับความรู้สึกนี้กับสถานการแบบนี้ถ้าเทอเจอแบบฉันจะทำยังไงดี
เราดูงี่เง่ามากเลยหรอ