จำความได้เราอยู่กับยายเจือ อายุประมาน 5 ขวบ
แกถามเราว่าอยากเรียนหนังสือมั้ย เราตอบว่าอยาก
จำได้ว่า วันนั้น มี ผู้หญิง 2 คนจำชื่อไม่ได้ แต่อยู่บ้านเดียวกัน
พาเราไปส่งสถานสงเคราะห์ราชวิถี ภาพในวันนั้น ทุกสายตามองมาที่เรา เราร้องไห้ ไม่นอนรู้สึกกลัว และผู้หญิง2คนนั้น
คาดว่าน่าจะเป็นลูกหลานยายเจือ จำไม่ชื่อไม่ได้จริงๆได้เดินมาหาเราบอกกับเราว่า ‘ ปิดเทอมจะมารับกลับบ้าน’ ปี40
นับจากวันนั้น เราใช้ชีวิตอยู่ในสถานสงเคราะห์ทั้งหมด 3 แห่ง จนอายุ 16 ปี เราได้รับอุปการะ จึงได้ใช้ชีวิตภายนอกเป็นครั้งแรก ทั้งดีใจและสับสน เราทำงานส่งตัวเองเรียนเอง
ปัจจุบัน ตอนนี้ อายุ 26 ปี 3 ม.เอกชน ทุกวันนี้เราก็อยู่กับผู้อุปการะ เป็นผู้มีพระคุณของเราที่ให้ที่พักพิง ความทรงจำของเรามันอยู่ในจิตใต้สำนึกตลอด คำพูดที่ว่า ปิดเทอมจะมารับกลับบ้าน ทุกวันนี้ก็ยังรอนะ เริ่มคิดว่าหากเรามีเงินเราจะจ้างนักสืบตามหาแม่ ตามหายาย ทะเบียนบ้านที่ติดตัวออกมาจากสงเคราะห์ มีแต่ชื่อแม่ ชลดา ไม่มีนามสกุล ไม่มีชื่อพ่อ
เรารู้สึกอาย เวลาไปสมัครงานหรือสมัครเรียนที่ไหน เราไม่มีข้อมูลที่จะเขียนลงช่อง ชื่อ บิดามารดา ไม่ชอบสายตาเวลาคนอื่นอ่าน  อายเพื่อน ไม่อยากตอบคำถาม
เราบรรลุนิติภาวะเลยขอประวัติส่วนตัวการเข้าสงเคราะห์
หลังจากที่เราได้เห็นประวัติตัวเอง เรายิ่งอยากรู้ว่าแม่เป็นใคร เราไม่คิดจะไปเรียกร้องอะไรจากแม่ แค่อยากรู้ตอนนี้สบายดีมั้ย ยายเจือเป็นอะไรกับแม่หรือเปล่า
.....  ในประวัติความเป็นมาก่อนเข้าสถานสงเคราะห์......         มารดาชื่อ ชลดา ปิ่นวัฒนา
บิดา ไม่ปรากฏ เด็กเป็นบุตรธิดาคนเดียวของครอบครัว
พ่อแม่ แยกทางกันตอนเด็ก อายุ 5 ปี มารดาได้นำเด็กมาฝากไว้กับ นางเจือ ชมพูแดง และไม่คิดจะติดต่อหาเด็กเลย
ภายหลังนางเจือมีสุขภาพไม่แข็งแรงเนื่องจากชราภาพไม่สามารถเลี้ยงดูได้จึงมาติดต่อขอฝากเด็กไว้ในอุปการะของสถานสงเคราะห์บ้านราชวิถี จากนั้นส่งต่อ สถานสงเคราะห์สระบุรี และส่งตัวเข้ารับสถานคุ้มครองเด็ก จ.ระยอง.....
  ตอนนี้คือทำงานหาค่าเทอมเรียนให้จบ เก็บเอกสารที่ขอมาจากสถานสงเคราะห์ไว้ เผื่อวันนึงมีเงินจะจ้างนักสืบ
พอได้รู้ประวัติของตัวเองรู้สึกดีใจ เคยลองค้นหาในเฟสแต่ไม่เจอ ยังไงขีวิตก็ต้องเดินต่อไป หากใครมีข้อมลู
รบกวน แจ้ง nam_tawa@hotmail.com