กระทู้นี้แค่อยากระบาย
ขอเล่าคร่าวๆ สงสัยตรงไหนก็ถามเพิ่มเติมมานะคะ
คือเมื่อ 3 เดือนที่แล้วฉันปวดท้อง อยู่ประมาณ 10 วัน ไปหาหมอที่คลีนิค หมอบอกลำไส้อาจอักเสบให้ยาฆ่าเชื้อมากิน อยู่ๆไปก็หายปวดท้องไปเอง
เมื่อ 2 เดือนที่แล้ว กลับมาปวดท้องอีก ไปหาหมอนารีเวช ที่คลีนิค เจอก้อนเนื้อ วันต่อมาไปหาหมอที่ รพ (จ.ชุมพร) เจอก้อนเนื้อ ตรวจเลือดค่ามะเร็ง ขึ้น 500+ (คนปกติต้องต่ำกว่า 35)
ย้ายหมอ(หมอคนเก่าลาออก) หมอคนใหม่ไม่เชื่อให้ตรวจใหม่ ค่ามะเร็งขึ้น 200 ปลายๆ หมอไม่เชื่อให้ตรวจอะไรไม่รู้อีกค่า แล้วบอกว่าไม่เป็นมะเร็ง แต่ต้องผ่าเอาก้อนเนื้อออก
ทำใจเรื่องผ่าตัดอยู่นาน
วันที่ 6 ธค ตัดสินใจไปหาหมอ ที่ รพ เอกชน อันดับต้นๆของไทย ที่ตัวเองรักษา โรค SLE อยู่แล้ว หมออัลตาซาวน์ บอกมะเร็งแน่ๆ ตรวจเอ็กซเรย์ ฉีดสี ตรวจเลือดใหม่ บอกมะเร็งแน่ๆ ให้ตัดออกหมด
วันที่ 8 ธค ผ่าตัด ตอนแรกแบบส่องกล้อง แล้วหมอก็ออกมาบอกแม่เราว่า ให้หมอด้านมะเร็งมาดูแล้วมะเร็งแน่ๆ ระยะรุกลาม ไปถึงต่อมน้ำเหลืองใกล้หัวใจ ต้องผ่าแบบเปิดหน้าท้อง แผลใหญ่มากๆ หมอบอกเป็นการผ่าตัดที่ใหญ่และเยอะเป็นอันดับต้นๆของประเทศ หมอบอกคีโมแล้วก็อยู่ได้ไม่ถึงปี แต่ต้องรอผลชิ้นเนื้อเพื่อจะได้รู้สูตรยาที่จะใช้บำบัด
วันที่ 20 ธค ไปฟังผลชิ้นเนื้อ หมอบอก คุณโชคดีมากเลย ไม่ได้เป็นมะเร็ง มันแค่อักเสบ คุณหายแล้ว
คือตอนแรกก็ดีใจนะ เพราะตอนที่คิดว่าเป็นมะเร็ง พ่อแม่ไม่ได้บอกเราว่าหมอบอกว่าจะอยู่ได้ไม่ถึงปี แต่เห็นจากที่พ่อแม่เครียดแล้ว ก็รู้ว่ามันแย่
พอรู้ว่าไม่ได้เป็น ตอนแรกดีใจ
แต่พอกลับมาอยู่บ้าน มันก็เริ่มคิดว่าจริงๆเราไม่จำเป็นต้องเจออะไรแบบนี้ ถ้าหมอไม่วินิจฉัยผิด เราก็ไม่ต้องเสียมดลูก ไม่ต้องเสียรังไข่ ไม่ต้องผ่าตัดใหญ่ขนาดนั้น สำหรับเราช่วงนี้นมันเลวร้ายมาก
ไหนจะสิ่งที่เราต้องเจอไปตลอดชีวิต จากผลข้างเคียงจากสิ่งที่สูญเสียไป
และเราเป็นลูกคนเดียวของแม่เรา และเรามีหลานให้แม่ไม่ได้แล้ว
ตอนนี้มันรู้สึกหดหู่ยิ่งกว่าตอนคิดว่าเป็นมะเร็งอีก
ตอนเป็นมะเร็งมันรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่ตอนนี้มันรู้สึกว่าจริงๆเราไม่สมควรต้องเจออะไรแบบนี้
เมื่อฉันต้องเสียมดลูกและรังไข่ตอนอายุ 25 ทั้งๆที่ไม่จำเป็น
ขอเล่าคร่าวๆ สงสัยตรงไหนก็ถามเพิ่มเติมมานะคะ
คือเมื่อ 3 เดือนที่แล้วฉันปวดท้อง อยู่ประมาณ 10 วัน ไปหาหมอที่คลีนิค หมอบอกลำไส้อาจอักเสบให้ยาฆ่าเชื้อมากิน อยู่ๆไปก็หายปวดท้องไปเอง
เมื่อ 2 เดือนที่แล้ว กลับมาปวดท้องอีก ไปหาหมอนารีเวช ที่คลีนิค เจอก้อนเนื้อ วันต่อมาไปหาหมอที่ รพ (จ.ชุมพร) เจอก้อนเนื้อ ตรวจเลือดค่ามะเร็ง ขึ้น 500+ (คนปกติต้องต่ำกว่า 35)
ย้ายหมอ(หมอคนเก่าลาออก) หมอคนใหม่ไม่เชื่อให้ตรวจใหม่ ค่ามะเร็งขึ้น 200 ปลายๆ หมอไม่เชื่อให้ตรวจอะไรไม่รู้อีกค่า แล้วบอกว่าไม่เป็นมะเร็ง แต่ต้องผ่าเอาก้อนเนื้อออก
ทำใจเรื่องผ่าตัดอยู่นาน
วันที่ 6 ธค ตัดสินใจไปหาหมอ ที่ รพ เอกชน อันดับต้นๆของไทย ที่ตัวเองรักษา โรค SLE อยู่แล้ว หมออัลตาซาวน์ บอกมะเร็งแน่ๆ ตรวจเอ็กซเรย์ ฉีดสี ตรวจเลือดใหม่ บอกมะเร็งแน่ๆ ให้ตัดออกหมด
วันที่ 8 ธค ผ่าตัด ตอนแรกแบบส่องกล้อง แล้วหมอก็ออกมาบอกแม่เราว่า ให้หมอด้านมะเร็งมาดูแล้วมะเร็งแน่ๆ ระยะรุกลาม ไปถึงต่อมน้ำเหลืองใกล้หัวใจ ต้องผ่าแบบเปิดหน้าท้อง แผลใหญ่มากๆ หมอบอกเป็นการผ่าตัดที่ใหญ่และเยอะเป็นอันดับต้นๆของประเทศ หมอบอกคีโมแล้วก็อยู่ได้ไม่ถึงปี แต่ต้องรอผลชิ้นเนื้อเพื่อจะได้รู้สูตรยาที่จะใช้บำบัด
วันที่ 20 ธค ไปฟังผลชิ้นเนื้อ หมอบอก คุณโชคดีมากเลย ไม่ได้เป็นมะเร็ง มันแค่อักเสบ คุณหายแล้ว
คือตอนแรกก็ดีใจนะ เพราะตอนที่คิดว่าเป็นมะเร็ง พ่อแม่ไม่ได้บอกเราว่าหมอบอกว่าจะอยู่ได้ไม่ถึงปี แต่เห็นจากที่พ่อแม่เครียดแล้ว ก็รู้ว่ามันแย่
พอรู้ว่าไม่ได้เป็น ตอนแรกดีใจ
แต่พอกลับมาอยู่บ้าน มันก็เริ่มคิดว่าจริงๆเราไม่จำเป็นต้องเจออะไรแบบนี้ ถ้าหมอไม่วินิจฉัยผิด เราก็ไม่ต้องเสียมดลูก ไม่ต้องเสียรังไข่ ไม่ต้องผ่าตัดใหญ่ขนาดนั้น สำหรับเราช่วงนี้นมันเลวร้ายมาก
ไหนจะสิ่งที่เราต้องเจอไปตลอดชีวิต จากผลข้างเคียงจากสิ่งที่สูญเสียไป
และเราเป็นลูกคนเดียวของแม่เรา และเรามีหลานให้แม่ไม่ได้แล้ว
ตอนนี้มันรู้สึกหดหู่ยิ่งกว่าตอนคิดว่าเป็นมะเร็งอีก
ตอนเป็นมะเร็งมันรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่ตอนนี้มันรู้สึกว่าจริงๆเราไม่สมควรต้องเจออะไรแบบนี้