ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้นม.5 อายุ17ครับ ที่บ้านผมฐานะดี พ่อเเม่อยู่ด้วยกัน ครอบครัวผมอบอุ่นมาก อยู่กันพร้อมหน้าไม่มีปัญหาในครอบครัวเลย มีพร้อมทุกอย่าง ต้องการอะไรที่บ้านก็พร้อมให้ ผมผลการเรียนห่วย เเต่เป็นคนหัวค่อนข้างดี(ไม่ตั้งใจเรียนครับเเต่ทำคะเเนนไฟนอลดีเลยพอจะเรียนผ่านได้ทุกปีเเบบรั้งที่ท้ายๆ) ผมติดกีฬาเเละเกมมาก (เเข่งทั้งกีฬาเเละเกม) ผมเป็นเด็กที่ขาดความรับชอบสุดๆในด้านการงาน
ผมเป็นคนไม่มีเพื่อน เพราะตอนเด็กโดยเเกล้งค่อนข้างรุนเเรงเเละบ่อย เลยรู้สึกไม่อยากคบกับเพื่อนคนไหนเลย ตอนเที่ยงผมเลยจะปลีกตัวไปนอนในห้องสมุดอ่านหนังสือคนเดียว ตกเย็นผมก็ซ้อมกีฬา(เป็นนักกีฬาเยาชน) กลับบ้านมาก็สตรีมเกม
จากบอกไปชีวิตผมก็ดูพร้อมดีใช่มั้ย....
เเต่ผมรู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยครับ เเต่ละวันของผมมันดูน่าเบื่อไปหมดเลย สิ่งที่ทำอยู่ผมก็มีความสุขนะเเต่พอออกมาจากตรงนั้นเเล้วมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเลย ผมรู้สึกเศร้าเเล้วก็หม่นหมองมาก ถึงขั้นคนในบ้านยังรู้สึกได้ ผมรู้สึกเเต่ละวันมันดูไร้ค่าสุดๆเลย หลังๆผมก็เริ่มเข้ากับเพื่อนครับ..เเต่เป็นพวกเด็กไม่เอาเรียน(เลย) ผมลองเข้าไปสัมผัสพวกอบายมุขดู(อยากรู้อารมณ์ของคนพวกนี้) จนหลังๆก็เริ่มติดบุหรี่ละ มันทำให้รู้สึกผ่อนคลายจริงครับเเต่ก็เเค่ตอนนั้น พอออกมามันก็รู้สึกเเย่กว่าเดิมอีก จนตอนนี้ผมรู้สึกไม่อยากจะอยู่เลย อยากหายไปจากปัจจุบัน มันไร้เเรงจูงใจที่จะมีชีวิตอยู่...
ผมมีเพรียบพร้อมทุกอย่าง..เเต่ผมรู้สึกไม่เห็นค่าของชีวิตเลย
ผมเป็นคนไม่มีเพื่อน เพราะตอนเด็กโดยเเกล้งค่อนข้างรุนเเรงเเละบ่อย เลยรู้สึกไม่อยากคบกับเพื่อนคนไหนเลย ตอนเที่ยงผมเลยจะปลีกตัวไปนอนในห้องสมุดอ่านหนังสือคนเดียว ตกเย็นผมก็ซ้อมกีฬา(เป็นนักกีฬาเยาชน) กลับบ้านมาก็สตรีมเกม
จากบอกไปชีวิตผมก็ดูพร้อมดีใช่มั้ย....
เเต่ผมรู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยครับ เเต่ละวันของผมมันดูน่าเบื่อไปหมดเลย สิ่งที่ทำอยู่ผมก็มีความสุขนะเเต่พอออกมาจากตรงนั้นเเล้วมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเลย ผมรู้สึกเศร้าเเล้วก็หม่นหมองมาก ถึงขั้นคนในบ้านยังรู้สึกได้ ผมรู้สึกเเต่ละวันมันดูไร้ค่าสุดๆเลย หลังๆผมก็เริ่มเข้ากับเพื่อนครับ..เเต่เป็นพวกเด็กไม่เอาเรียน(เลย) ผมลองเข้าไปสัมผัสพวกอบายมุขดู(อยากรู้อารมณ์ของคนพวกนี้) จนหลังๆก็เริ่มติดบุหรี่ละ มันทำให้รู้สึกผ่อนคลายจริงครับเเต่ก็เเค่ตอนนั้น พอออกมามันก็รู้สึกเเย่กว่าเดิมอีก จนตอนนี้ผมรู้สึกไม่อยากจะอยู่เลย อยากหายไปจากปัจจุบัน มันไร้เเรงจูงใจที่จะมีชีวิตอยู่...