**ช่วงแรกจะเป็นการเกริ่นซึ่งอาจจะยาวหน่อย สามารถเลื่อนไปด้านล่างได้เลยค่ะ
สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.2ในโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดังแห่งนึง ช่วงม.1ที่ผ่านมาเราได้เจอกับเพื่อนกลุ่มปัจจุบันผ่านเพื่อนคนนึงค่ะ เราขอสมมตินามขึ้นว่า "แฟง" นะคะ กลุ่มของเราจะเป็นกลุ่มที่ไม่ค่อยเหมือนผญ.กลุ่มอื่นๆคือไม่สนใจเรื่องความสวยความงาม(มีสนใจนิดหน่อยเช่นพวกตุ๊กตาแต่เครื่องสำอาง การแต่งตัวไม่ค่อยสนใจค่ะ) กลุ่มเราอยู่ห้อง1คือเป็นห้องคิงค่ะเลยค่อยข้างกดดัน แต่พวกเราเรื่อยๆค่ะ ได้เกรด3.3อัพทุกคน โดยรวมกลุ่มเราเป็นเด็กที่ดีเลยค่ะอาจจะมีเกเรบ้างแต่ไม่เคยนอกลู่นอกทาง กลุ่มเรามีทั้งหมด6คน คือเรา แฟง เพื่อน3 เพื่อน4 เพื่อน5 เพื่อน6
ตอนม.1เราสนิทกับแฟงมากค่ะ แฟงเป็นคนที่ค่อนข้างแรงและพูดห้วน แหกกฏโรงเรียนเล็กน้อยแต่พองาม มันเป็นห่วงเพื่อนมาก ที่เราได้มารู้จักกับคนอื่นๆในกลุ่มก็เพราะแฟงค่ะ เพราะงั้นมันจะไม่แปลกเลยถ้าจะเป็นห่วงมัน
แต่พอมาม.2 ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนค่ะ ความเครียดความกดดันทางการเรียนเริ่มเข้ามามากกว่าเดิม ด้วยความที่แฟงเป็นคนรักสนุกเราจึงไม่ค่อยได้อยู่ด้วยเหมือนเมื่อก่อนแต่ไปอยู่กับเพื่อน3 4 5 6 แทนค่ะ มันเป็นความผิดของเราที่ไปทิ้งให้แฟงอยู่ตัวคนเดียว แต่ด้วยความที่แฟงมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีไม่นานแฟงก็ได้เพื่อนใหม่จากเกมออนไลน์ในโทรศัพท์ค่ะ เราก็เริ่มเบาใจที่แฟงหาเพื่อนที่สนิทคนใหม่ได้แล้ว แต่เพื่อนคนนั้น (ขอแทนว่าAนะคะ) Aเนี่ยไม่ตั้งใจเรียนค่ะ ไม่ค่อยส่งงานแต่เวลาสอบได้เต็มตลอดไม่เคยตกเลย แฟงก็ทำตามค่ะปรากฏว่าแฟงคะแนนตกลง เราก็เป็นห่วงเพื่อนเราก็มีพูดกับมัน แต่ขอยอมรับค่ะว่าเราไม่ได้ปรึกษากับมันมากพอ มันเป็นกรรมการนักเรียนค่ะ ความกดดันจากครูที่เคร่งระเบียบมันมีอยู่แล้ว+กับมันนิสัยแบบนี้เราเป็นห่วงมันมาก แต่กดมีเพื่อน4ที่เป็นกรรมการนักเรียนคู่กับมันเราจึงไม่คิดอะไรค่ะ
จนมันเปลี่ยนเพื่อนที่อยู่ด้วยตลอดเวลาอีกรอบ เราขอแทนว่าB Bเป็นเพื่อนจากห้องอื่นขึ้นมาอยู่ห้อง1จากคะแนนสอบปลายภาคเรียนที่2ตอนม.1ค่ะ Bเป็นคนใจดีมากและตามใจแฟงตลอด Bตื่นตัวในการเรียนค่ะ เราจึงคิดว่าแฟงมันน่าจะมีการปรับตัวมากขึ้น มีอะไรมากขึ้น เราไม่ล่วงรู้ถึงความรู้สึกลึกๆของแฟงเลยค่ะ ต่อหน้าเรามันเป็นคนสดใสเสมอ แฟงชอบคอมพิมเตอร์และกันตัดต่อวีดีโอมากๆ+กับการเป็นกรรมการนักเรียนอยู่แล้วจึงทำให้แฟงสนิทกับรองผอ.ที่จบด้านคอมพิวเตอร์ได้ง่ายมากเลยค่ะ ปัจจุบันแฟงเป็นห่วงรองผอ.คนนี้มากจนเราและเพื่อนๆคนอื่นๆอดคิดไม่ได้ว่าแฟงชอบเขา
เรา เพื่อน3 4 5 6 มีช่วงนึงที่ทะเลาะกับแฟงจนแฟงออกจากกลุ่มไปค่ะ เราจำลายละเอียดไม่ได้เพราะเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตอนต้นเทอม1 แต่ใจความสั้นๆคือเหมือนแฟงจะสนิทกับเพื่อนBจนไม่สนใจกันถามค่ะ เพื่อนๆรวมถึงเราเลยน้อยใจ แต่แฟงมันให้เหตุผลมา(เราจำได้คร่าวๆนะคะมีคำหยาบขออนุญาตค่ะ) พวกมองกูเป็นตัวตลก กูพยายามทำตัวตลกเพื่อให้พวกสนุก แต่ไม่เคยสนใจความรู้สึกมันเลย คิดว่าด่าว่าร่าน
โรงเรียนแบบนี้มันน่าภูมิใจมากหรอ
ตรงนี้เพื่อน5ที่เป็นคนพูดตรงและแรงมากจนบางทีเราก็คิดว่ามันไร้มารยาทไปหน่อยด่าแฟงค่ะ เราคิดไว้แล้วว่ามันต้องน้อยใจ แต่ไม่คิดว่ามันจะเก็บมาคิดขนาดนี้ แบแค่เหตุการณ์ตรงนี้เราก็เริ่มรับรู้แบ้วค่ะว่าแฟงเป็นคนคิดมากและแคร์เพื่อนขนาดไหน สุดท้ายการทะเลาะกันครั้งนั้นก็จบลงด้วยดีและแฟงก็อยู่ในกลุ่ทเหมือนเดิมค่ะโดยเราเป็นคนที่ไกล้เกลี่ยให้เพื่อน5และ6ใจเย็นลง
เข้าเรื่องเลยนะคะเราเกริ่นมายาวนานมากแล้ว คือวันนี้แฟงร้องไห้ค่ะ บอกว่ารองผอ.ที่สนิทเขารู้เรื่องบุหรี่ที่มันสูบแต่มันเลิกไปนานแล้ว เขาโกรธมันและมันกลัวว่าเขาจะบอกคนอื่น มันกลัวโดนไล่ออกเพราะมันเป็นกรรมการนักเรียนด้วย เราบอกมันว่าอย่าคิดมาก ยังไงเรากะเพื่อนๆก็อยู่ข้างๆนะเว้ย เราจับแขนมัน เราสังเกตุเห็นรอยกรีดที่ข้อมือของแฟง เราตกใจแต่เราไม่ได้แสดงอะไรออกไป เราไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันทำร้ายตัวเอง เราอ่านเรื่องพวกนี้มาเยอะเพราะมีช่วงนึกที่เราเข้าข่ายเหมือนกันแต่ไม่ถึงขั้นนี้ เรากลัวมันจะเป็นอะไรไปค่ะ เราเปิดเสิร์จการดูแลผู้ป่วยโรคซึมเศร้าเบื้องต้นเพราะเราคิดว่ามันคงเป็นแน่ๆแล้ว ด้วยสาเหตุหลายๆอย่างทำให้เราคิดแบบนี้ สักพักเราก็พูดขึ้นว่า เออไม่เป็นไรนะเว้ย ยังไงเราก็จะอยู่ตรงนี้ไม่ทิ้งแฟงไปไหนแน่นอน มันก็สวนขึ้นว่า ถ้ามันตายไป 'ตั้งแต่ตอนนั้น' ก็คงจะดี คิดหรอว่าแม่กูเขาจะยอม ถ้ารองผอ.เขาบอกคนอื่นหรือแม่กูรู้ กูอาจจะเป็นคนย้ายออกไปเองก็ได้ ถ้าแม่กูดูแลกูมากกว่านี้ิใส่ใจกูกว่านี้กูคงไม่เป็นแบบนี้อ่ะ ถ้าเลี้ยงไม่ได้ทำไมไม่ใส่ถุงยางวะ ทำไมไม่ตายไปตัเบแต่ตอนนั้น เรากลัวนะ เรากลัวว่ามันจะเป็นอะไรไป เรารู้ว่าครอบครัวมันมีปัญหามาตั้งนานแล้ว ตอนนั้นเราได้แต่บอกว่ามันต้องเข้มแข็งเพราะเราก็ครอบครัวแตกแยกเหมือนกัน แต่เราคงโชคดีกว่ามันมากที่แม่เราเป็นวัยรุ่นและเข้าใจเรา เรากลัวมากค่ะความรู้ต่างๆที่เคยศึกษามาเกี่ยวกับโรคซึมเศร้ามันหายไปหมดเลย+กับตอนนี้มีข่าวการเสียชีวิตของดาราเกาหลีท่านนึงทำให้เรากลัวมาก เรากลัวมันจะสายเกินไป เราอยากดูแลมันเพื่อทดแทนเวลาที่ผ่านมาที่เราละเลยมัน เมื่อวานมันยังยิ้มสนุกอยู่เลย แต่วันนี้ทุกอย่างพังมาก เราอยากให้มันหาย
ช่วยเพื่อนเราด้วยนะคะ เราอยากได้คำแนะนำที่เด็กม.2อย่างเราสามารถทำได้ การไปหาจิตแพทย์อายุมันยังไม่ถึงถ้าจะไปผปค.ต้องไปด้วย แต่อย่างที่บอกว่ามันมีปมเรื่องครอบครัวของมัน แล้วคำว่าตายตั้งแต่ตอนนั้นของมันทำให้เรากลัวมากเลยค่ะแสดงว่ามันเคยพยายามฆ่าตัวตายครั้งนึงแล้วแต่ใจไม่แข็งพอรึปล่าวคะ เราควรทำยังไงดีคะ ช่วยเพื่อนเราด้วยค่ะ เราขอร้อง
เราคิดกว่าเพื่อนเป็นโรคซึมเศร้า ทำยังไงดีคะ?
สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.2ในโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดังแห่งนึง ช่วงม.1ที่ผ่านมาเราได้เจอกับเพื่อนกลุ่มปัจจุบันผ่านเพื่อนคนนึงค่ะ เราขอสมมตินามขึ้นว่า "แฟง" นะคะ กลุ่มของเราจะเป็นกลุ่มที่ไม่ค่อยเหมือนผญ.กลุ่มอื่นๆคือไม่สนใจเรื่องความสวยความงาม(มีสนใจนิดหน่อยเช่นพวกตุ๊กตาแต่เครื่องสำอาง การแต่งตัวไม่ค่อยสนใจค่ะ) กลุ่มเราอยู่ห้อง1คือเป็นห้องคิงค่ะเลยค่อยข้างกดดัน แต่พวกเราเรื่อยๆค่ะ ได้เกรด3.3อัพทุกคน โดยรวมกลุ่มเราเป็นเด็กที่ดีเลยค่ะอาจจะมีเกเรบ้างแต่ไม่เคยนอกลู่นอกทาง กลุ่มเรามีทั้งหมด6คน คือเรา แฟง เพื่อน3 เพื่อน4 เพื่อน5 เพื่อน6
ตอนม.1เราสนิทกับแฟงมากค่ะ แฟงเป็นคนที่ค่อนข้างแรงและพูดห้วน แหกกฏโรงเรียนเล็กน้อยแต่พองาม มันเป็นห่วงเพื่อนมาก ที่เราได้มารู้จักกับคนอื่นๆในกลุ่มก็เพราะแฟงค่ะ เพราะงั้นมันจะไม่แปลกเลยถ้าจะเป็นห่วงมัน
แต่พอมาม.2 ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนค่ะ ความเครียดความกดดันทางการเรียนเริ่มเข้ามามากกว่าเดิม ด้วยความที่แฟงเป็นคนรักสนุกเราจึงไม่ค่อยได้อยู่ด้วยเหมือนเมื่อก่อนแต่ไปอยู่กับเพื่อน3 4 5 6 แทนค่ะ มันเป็นความผิดของเราที่ไปทิ้งให้แฟงอยู่ตัวคนเดียว แต่ด้วยความที่แฟงมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีไม่นานแฟงก็ได้เพื่อนใหม่จากเกมออนไลน์ในโทรศัพท์ค่ะ เราก็เริ่มเบาใจที่แฟงหาเพื่อนที่สนิทคนใหม่ได้แล้ว แต่เพื่อนคนนั้น (ขอแทนว่าAนะคะ) Aเนี่ยไม่ตั้งใจเรียนค่ะ ไม่ค่อยส่งงานแต่เวลาสอบได้เต็มตลอดไม่เคยตกเลย แฟงก็ทำตามค่ะปรากฏว่าแฟงคะแนนตกลง เราก็เป็นห่วงเพื่อนเราก็มีพูดกับมัน แต่ขอยอมรับค่ะว่าเราไม่ได้ปรึกษากับมันมากพอ มันเป็นกรรมการนักเรียนค่ะ ความกดดันจากครูที่เคร่งระเบียบมันมีอยู่แล้ว+กับมันนิสัยแบบนี้เราเป็นห่วงมันมาก แต่กดมีเพื่อน4ที่เป็นกรรมการนักเรียนคู่กับมันเราจึงไม่คิดอะไรค่ะ
จนมันเปลี่ยนเพื่อนที่อยู่ด้วยตลอดเวลาอีกรอบ เราขอแทนว่าB Bเป็นเพื่อนจากห้องอื่นขึ้นมาอยู่ห้อง1จากคะแนนสอบปลายภาคเรียนที่2ตอนม.1ค่ะ Bเป็นคนใจดีมากและตามใจแฟงตลอด Bตื่นตัวในการเรียนค่ะ เราจึงคิดว่าแฟงมันน่าจะมีการปรับตัวมากขึ้น มีอะไรมากขึ้น เราไม่ล่วงรู้ถึงความรู้สึกลึกๆของแฟงเลยค่ะ ต่อหน้าเรามันเป็นคนสดใสเสมอ แฟงชอบคอมพิมเตอร์และกันตัดต่อวีดีโอมากๆ+กับการเป็นกรรมการนักเรียนอยู่แล้วจึงทำให้แฟงสนิทกับรองผอ.ที่จบด้านคอมพิวเตอร์ได้ง่ายมากเลยค่ะ ปัจจุบันแฟงเป็นห่วงรองผอ.คนนี้มากจนเราและเพื่อนๆคนอื่นๆอดคิดไม่ได้ว่าแฟงชอบเขา
เรา เพื่อน3 4 5 6 มีช่วงนึงที่ทะเลาะกับแฟงจนแฟงออกจากกลุ่มไปค่ะ เราจำลายละเอียดไม่ได้เพราะเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตอนต้นเทอม1 แต่ใจความสั้นๆคือเหมือนแฟงจะสนิทกับเพื่อนBจนไม่สนใจกันถามค่ะ เพื่อนๆรวมถึงเราเลยน้อยใจ แต่แฟงมันให้เหตุผลมา(เราจำได้คร่าวๆนะคะมีคำหยาบขออนุญาตค่ะ) พวกมองกูเป็นตัวตลก กูพยายามทำตัวตลกเพื่อให้พวกสนุก แต่ไม่เคยสนใจความรู้สึกมันเลย คิดว่าด่าว่าร่าน
ตรงนี้เพื่อน5ที่เป็นคนพูดตรงและแรงมากจนบางทีเราก็คิดว่ามันไร้มารยาทไปหน่อยด่าแฟงค่ะ เราคิดไว้แล้วว่ามันต้องน้อยใจ แต่ไม่คิดว่ามันจะเก็บมาคิดขนาดนี้ แบแค่เหตุการณ์ตรงนี้เราก็เริ่มรับรู้แบ้วค่ะว่าแฟงเป็นคนคิดมากและแคร์เพื่อนขนาดไหน สุดท้ายการทะเลาะกันครั้งนั้นก็จบลงด้วยดีและแฟงก็อยู่ในกลุ่ทเหมือนเดิมค่ะโดยเราเป็นคนที่ไกล้เกลี่ยให้เพื่อน5และ6ใจเย็นลง
เข้าเรื่องเลยนะคะเราเกริ่นมายาวนานมากแล้ว คือวันนี้แฟงร้องไห้ค่ะ บอกว่ารองผอ.ที่สนิทเขารู้เรื่องบุหรี่ที่มันสูบแต่มันเลิกไปนานแล้ว เขาโกรธมันและมันกลัวว่าเขาจะบอกคนอื่น มันกลัวโดนไล่ออกเพราะมันเป็นกรรมการนักเรียนด้วย เราบอกมันว่าอย่าคิดมาก ยังไงเรากะเพื่อนๆก็อยู่ข้างๆนะเว้ย เราจับแขนมัน เราสังเกตุเห็นรอยกรีดที่ข้อมือของแฟง เราตกใจแต่เราไม่ได้แสดงอะไรออกไป เราไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันทำร้ายตัวเอง เราอ่านเรื่องพวกนี้มาเยอะเพราะมีช่วงนึกที่เราเข้าข่ายเหมือนกันแต่ไม่ถึงขั้นนี้ เรากลัวมันจะเป็นอะไรไปค่ะ เราเปิดเสิร์จการดูแลผู้ป่วยโรคซึมเศร้าเบื้องต้นเพราะเราคิดว่ามันคงเป็นแน่ๆแล้ว ด้วยสาเหตุหลายๆอย่างทำให้เราคิดแบบนี้ สักพักเราก็พูดขึ้นว่า เออไม่เป็นไรนะเว้ย ยังไงเราก็จะอยู่ตรงนี้ไม่ทิ้งแฟงไปไหนแน่นอน มันก็สวนขึ้นว่า ถ้ามันตายไป 'ตั้งแต่ตอนนั้น' ก็คงจะดี คิดหรอว่าแม่กูเขาจะยอม ถ้ารองผอ.เขาบอกคนอื่นหรือแม่กูรู้ กูอาจจะเป็นคนย้ายออกไปเองก็ได้ ถ้าแม่กูดูแลกูมากกว่านี้ิใส่ใจกูกว่านี้กูคงไม่เป็นแบบนี้อ่ะ ถ้าเลี้ยงไม่ได้ทำไมไม่ใส่ถุงยางวะ ทำไมไม่ตายไปตัเบแต่ตอนนั้น เรากลัวนะ เรากลัวว่ามันจะเป็นอะไรไป เรารู้ว่าครอบครัวมันมีปัญหามาตั้งนานแล้ว ตอนนั้นเราได้แต่บอกว่ามันต้องเข้มแข็งเพราะเราก็ครอบครัวแตกแยกเหมือนกัน แต่เราคงโชคดีกว่ามันมากที่แม่เราเป็นวัยรุ่นและเข้าใจเรา เรากลัวมากค่ะความรู้ต่างๆที่เคยศึกษามาเกี่ยวกับโรคซึมเศร้ามันหายไปหมดเลย+กับตอนนี้มีข่าวการเสียชีวิตของดาราเกาหลีท่านนึงทำให้เรากลัวมาก เรากลัวมันจะสายเกินไป เราอยากดูแลมันเพื่อทดแทนเวลาที่ผ่านมาที่เราละเลยมัน เมื่อวานมันยังยิ้มสนุกอยู่เลย แต่วันนี้ทุกอย่างพังมาก เราอยากให้มันหาย
ช่วยเพื่อนเราด้วยนะคะ เราอยากได้คำแนะนำที่เด็กม.2อย่างเราสามารถทำได้ การไปหาจิตแพทย์อายุมันยังไม่ถึงถ้าจะไปผปค.ต้องไปด้วย แต่อย่างที่บอกว่ามันมีปมเรื่องครอบครัวของมัน แล้วคำว่าตายตั้งแต่ตอนนั้นของมันทำให้เรากลัวมากเลยค่ะแสดงว่ามันเคยพยายามฆ่าตัวตายครั้งนึงแล้วแต่ใจไม่แข็งพอรึปล่าวคะ เราควรทำยังไงดีคะ ช่วยเพื่อนเราด้วยค่ะ เราขอร้อง