เรื่องราวในชีวิตมันยาวนาน ขออนุญาติ เท้าความย่อๆนะคะ พ่อกับแม่เรา ทะเลาะกันตั้งแต่เรายังเด็กๆ จำความได้ เราเกิดมาก็จะเห็นภาพพ่อแม่ตบตีกันตลอด
พ่อเจ้าชู้มาก ญาติทางฝ่ายพ่อ ไม่มีใครชอบเรากับแม่ หาว่าเป็นลูกชู้บ้าง เกิดมาขี้เหร่บ้าง ไม่สวยเหมือนหลานคนอื่น สารพัดอย่าง ทำให้เรา มีความรู้สึกติดลบกับญาติทางฝ่ายพ่อ จนมาถึงจุดนึงพ่อกับแม่หย่ากัน แต่เขายังอยู่ด้วยกัน และเขาได้ส่งเรามาเรียน รร ประจำ กลับบ้านได้เดือนละครั้ง เราได้ข่าวว่าแม่โดนทำร้ายตลอด แต่เราไม่สามารถช่วยอะไรแม่ได้เลย จนเราดิ้นรน ได้ออกมาอยู่กับแม่ ตอนม.5 เราพอปกป้องแม่ได้บ้าง อย่างน้อยก็ดีกว่าตอนเราไม่อยู่
จนเราขึ้นมหาวิทยาลัย ทุกอย่างเหมือนจะดี พ่อแต่งงานใหม่แบบจริงๆจังๆ ได้ภรรยารวย ไม่รีดไถแม่เหมือนแต่ก่อน เราเองการเรียนก็ดีขึ้นมาก จากเป็นที่โหล่ของห้อง เราได้ทำงาน มีเงินเก็บ อย่างที่วาดฝัน อยากพาแม่ไปเที่ยว แต่ทุกอย่างเหมือนพังไปหมด มาพบก้อนมะเร็งในลำคอแม่ เราได้แต่ภาวณา
ว่าขอให้เป็นแค่ระยะแรกๆ แต่ไม่.....แม่เป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย เราเองก็อยู่ปี1 ไม่สามารถ ดรอปเรียนได้ เพราะผังคณะเราจะเปลี่ยนในปีการศึกษาใหม่ ทางเดียวคือลาออก ซึ่งเราหมดเงินไปเยอะมาก สองจิตสองใจ ว่าจะออกไหม แต่แม่ก็บอกเราว่า ไม่เป็นไร แม่ยังโอเค ความเห็นแก่ตัวของเรา ทำให้เราไม่ลาออก เราทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ไกล้แม่ พาแม่ไปให้คีโม กลับบ้านมาดูแลแม่ในวันหยุด ในขณะที่ชีวิตเรากำลังไต่บันไดขึ้นไปเรื่อยๆ แม่ก็เริ่มทรุดลง เราตัดสินใจหยุดเรียน ขออ่านเลคเชอร์เพื่อน ไปแค่วันสอบมาดูแลแม่ เราหวังแค่ปาฏิหาริย์ แม่ไม่ต้องหายก็ได้ แต่ขอให้แม่ดีขึ้น ได้อยู่กับเราจนเราประสบความสำเร็จในชีวิต วันเวลาผ่านไปแม่กินได้น้อยลง ได้แค่ดื่มน้ำ ไม่มีแรงฉายแสง พูดไม่ค่อยได้ เริ่มมีอาการเพ้อ จนคืนนั้นหมอมาปรึกษาขอใส่ท่อ เราปฎิเสธ ไป เพราะไม่อยากให้แม่ทรมาน แม่ป่วยมา7เดือน แม่ทรมานมามากพอแล้ว เราไม่รู้ว่าการตัดสินใจนี้ จะทำให้แม่ต้องตายในตอนเช้า คำสุดท้ายของแม่ ก่อนที่ห้องผู้ป่วยจะปิด(เค้าห้ามเฝ้า) เรากำลังจะกลับหอ แม่บอกว่าเดินทางดีๆ กินข้าวด้วยนะ เราก็โหวงๆใจ จนสุดท้ายตี5 พยาบาลโทรมาว่าแม่แย่แล้ว
เรารีบไป แต่ก็ไม่ทันลา แม่จากเราไปแล้ว โลกทั้งใบของเราพังทลาย ทุกอย่างเหมือนปิดสวิตซ์ดับวูบไปหมด เห็นแม่นอนนิ่งๆ ไม่ลืมตา ไม่มีชีวิต เราแทบขาดใจอยู่ตรงนั้น เราร้องไห้ทุกวันในงานศพ แม้แต่ตอนพระสวด เพราะโลกของเรา มีแค่แม่จริงๆ จนจบงานศพ ก็มีเรื่องวุ่นวาย เรื่องมรดก ทั้งยาย ทั้งพ่อ ทั้งญาติบางคน ที่จะเอาเงินส่วนนี้ทั้งๆที่ไม่ค่อยสนิท กับพ่อนี่แล้วใหญ่ ยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าชีวิตนี้ เราไม่เหลือใครอีกต่อไปแล้ว เลยรีบกลับมหาวิทยาลัย ทุกวันนี้เราใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในเมืองหลวง แฟนก็อยู่ต่างจังหวัด มันรู้สึกอ้างว้าง เหงา เลิกเรียนมาปกติต้องโทรหาแม่ คุยกัน ถามสารทุกข์สุกดิบ การเรียน แต่พอแม่จากไป มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว ไปเรียนไปข้างนอกพอโอเค พอกลับหอมา ทุกอย่างมีแต่ความเงียบ เห็นข้าวของแม่ ยาของแม่ที่ยังอยู่ในห้อง มันปวดหัวใจจี๊ด รูปในโทรศัพท์ที่ยังเป็นรูปของแม่ ทุกอย่างเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ทั้งๆที่แม่จากไปจะ5เดือนแล้ว เราฝันถึงแม่ตลอด ในฝัน มีความสุข จนเราไม่อยากจะตื่น ใช้ชีวิตทุกวันนี้ เหมือนผีเดินได้ ความสุขมี แต่ไม่สุด ไปไหนก็คิดถึงแม่ เพราะเคยวางแผนจะพาแม่เที่ยว แต่ไม่มีโอกาส เพราะยังเรียน ยังไม่มีเงิน แต่พอเรามีทุกอย่าง แม่กลับไม่อยู่ให้เราดูแล ไปทำบุญ ฟังพระ นั่งคุยกับแม่ชี ไม่ทำให้ความคิดถึงที่มีน้อยลงเลย เราทุกข์ใจ คิดถึงแม่มากๆ ไม่มีจุดหมาย ไม่รู้จะทำไปเพื่อใคร นี่ก็ปี2เทอม2แล้ว เราก็ยังคิดไม่ออก ไม่มีแม่มาปรึกษาแบบเมื่อก่อน แม่เสียไปจะครึ่งปี แต่ทุกวันเราจะยังมีความรู้สึกว่าแม่เพิ่งเสียไปเมื่อวาน ไม่รู้จะทำใจอย่างไร มันท้อไปหมด.........................................
ขออนุญาติระบายไปในตัว เพราะถ้าระบายในเฟสเพื่อนๆแม่ อาจารย์ จะเป็นห่วงกัน
แม่เสียชีวิต ในวันที่เราไม่เหลือใคร ทำใจกันอย่างไรคะ?
พ่อเจ้าชู้มาก ญาติทางฝ่ายพ่อ ไม่มีใครชอบเรากับแม่ หาว่าเป็นลูกชู้บ้าง เกิดมาขี้เหร่บ้าง ไม่สวยเหมือนหลานคนอื่น สารพัดอย่าง ทำให้เรา มีความรู้สึกติดลบกับญาติทางฝ่ายพ่อ จนมาถึงจุดนึงพ่อกับแม่หย่ากัน แต่เขายังอยู่ด้วยกัน และเขาได้ส่งเรามาเรียน รร ประจำ กลับบ้านได้เดือนละครั้ง เราได้ข่าวว่าแม่โดนทำร้ายตลอด แต่เราไม่สามารถช่วยอะไรแม่ได้เลย จนเราดิ้นรน ได้ออกมาอยู่กับแม่ ตอนม.5 เราพอปกป้องแม่ได้บ้าง อย่างน้อยก็ดีกว่าตอนเราไม่อยู่
จนเราขึ้นมหาวิทยาลัย ทุกอย่างเหมือนจะดี พ่อแต่งงานใหม่แบบจริงๆจังๆ ได้ภรรยารวย ไม่รีดไถแม่เหมือนแต่ก่อน เราเองการเรียนก็ดีขึ้นมาก จากเป็นที่โหล่ของห้อง เราได้ทำงาน มีเงินเก็บ อย่างที่วาดฝัน อยากพาแม่ไปเที่ยว แต่ทุกอย่างเหมือนพังไปหมด มาพบก้อนมะเร็งในลำคอแม่ เราได้แต่ภาวณา
ว่าขอให้เป็นแค่ระยะแรกๆ แต่ไม่.....แม่เป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย เราเองก็อยู่ปี1 ไม่สามารถ ดรอปเรียนได้ เพราะผังคณะเราจะเปลี่ยนในปีการศึกษาใหม่ ทางเดียวคือลาออก ซึ่งเราหมดเงินไปเยอะมาก สองจิตสองใจ ว่าจะออกไหม แต่แม่ก็บอกเราว่า ไม่เป็นไร แม่ยังโอเค ความเห็นแก่ตัวของเรา ทำให้เราไม่ลาออก เราทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ไกล้แม่ พาแม่ไปให้คีโม กลับบ้านมาดูแลแม่ในวันหยุด ในขณะที่ชีวิตเรากำลังไต่บันไดขึ้นไปเรื่อยๆ แม่ก็เริ่มทรุดลง เราตัดสินใจหยุดเรียน ขออ่านเลคเชอร์เพื่อน ไปแค่วันสอบมาดูแลแม่ เราหวังแค่ปาฏิหาริย์ แม่ไม่ต้องหายก็ได้ แต่ขอให้แม่ดีขึ้น ได้อยู่กับเราจนเราประสบความสำเร็จในชีวิต วันเวลาผ่านไปแม่กินได้น้อยลง ได้แค่ดื่มน้ำ ไม่มีแรงฉายแสง พูดไม่ค่อยได้ เริ่มมีอาการเพ้อ จนคืนนั้นหมอมาปรึกษาขอใส่ท่อ เราปฎิเสธ ไป เพราะไม่อยากให้แม่ทรมาน แม่ป่วยมา7เดือน แม่ทรมานมามากพอแล้ว เราไม่รู้ว่าการตัดสินใจนี้ จะทำให้แม่ต้องตายในตอนเช้า คำสุดท้ายของแม่ ก่อนที่ห้องผู้ป่วยจะปิด(เค้าห้ามเฝ้า) เรากำลังจะกลับหอ แม่บอกว่าเดินทางดีๆ กินข้าวด้วยนะ เราก็โหวงๆใจ จนสุดท้ายตี5 พยาบาลโทรมาว่าแม่แย่แล้ว
เรารีบไป แต่ก็ไม่ทันลา แม่จากเราไปแล้ว โลกทั้งใบของเราพังทลาย ทุกอย่างเหมือนปิดสวิตซ์ดับวูบไปหมด เห็นแม่นอนนิ่งๆ ไม่ลืมตา ไม่มีชีวิต เราแทบขาดใจอยู่ตรงนั้น เราร้องไห้ทุกวันในงานศพ แม้แต่ตอนพระสวด เพราะโลกของเรา มีแค่แม่จริงๆ จนจบงานศพ ก็มีเรื่องวุ่นวาย เรื่องมรดก ทั้งยาย ทั้งพ่อ ทั้งญาติบางคน ที่จะเอาเงินส่วนนี้ทั้งๆที่ไม่ค่อยสนิท กับพ่อนี่แล้วใหญ่ ยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าชีวิตนี้ เราไม่เหลือใครอีกต่อไปแล้ว เลยรีบกลับมหาวิทยาลัย ทุกวันนี้เราใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในเมืองหลวง แฟนก็อยู่ต่างจังหวัด มันรู้สึกอ้างว้าง เหงา เลิกเรียนมาปกติต้องโทรหาแม่ คุยกัน ถามสารทุกข์สุกดิบ การเรียน แต่พอแม่จากไป มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว ไปเรียนไปข้างนอกพอโอเค พอกลับหอมา ทุกอย่างมีแต่ความเงียบ เห็นข้าวของแม่ ยาของแม่ที่ยังอยู่ในห้อง มันปวดหัวใจจี๊ด รูปในโทรศัพท์ที่ยังเป็นรูปของแม่ ทุกอย่างเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ทั้งๆที่แม่จากไปจะ5เดือนแล้ว เราฝันถึงแม่ตลอด ในฝัน มีความสุข จนเราไม่อยากจะตื่น ใช้ชีวิตทุกวันนี้ เหมือนผีเดินได้ ความสุขมี แต่ไม่สุด ไปไหนก็คิดถึงแม่ เพราะเคยวางแผนจะพาแม่เที่ยว แต่ไม่มีโอกาส เพราะยังเรียน ยังไม่มีเงิน แต่พอเรามีทุกอย่าง แม่กลับไม่อยู่ให้เราดูแล ไปทำบุญ ฟังพระ นั่งคุยกับแม่ชี ไม่ทำให้ความคิดถึงที่มีน้อยลงเลย เราทุกข์ใจ คิดถึงแม่มากๆ ไม่มีจุดหมาย ไม่รู้จะทำไปเพื่อใคร นี่ก็ปี2เทอม2แล้ว เราก็ยังคิดไม่ออก ไม่มีแม่มาปรึกษาแบบเมื่อก่อน แม่เสียไปจะครึ่งปี แต่ทุกวันเราจะยังมีความรู้สึกว่าแม่เพิ่งเสียไปเมื่อวาน ไม่รู้จะทำใจอย่างไร มันท้อไปหมด.........................................
ขออนุญาติระบายไปในตัว เพราะถ้าระบายในเฟสเพื่อนๆแม่ อาจารย์ จะเป็นห่วงกัน