เราหนื่อยจนอยากหายไปจากโลกนี้...

เราอายุ26  ปี เป็นชะนีนางนึงที่มีกิเลส เหมือนเด็กทั้วไป

เข้าเรื่อง
ก่อนหน้านี้บ้านเราค่อนข้างมีฐานะ ไม่ลำบากอะไร ใช้ชีวิตได้แฮปปี้มาก...
จนเวลาผ่านพ้นไป ในช่วงชีวิตมหาวิทยาลัย
มีพี่1คนห่างกัน 2-3 ปี
ตอนเรียนมหาลัยเริ่มต้องกู้เรียน
เริ่มต้องประหยัด โอเครเราปรับตัวได้
เราประหยัดในระดับนึง..ไม่ได้สร้างภาระอะไรให้ครอบครัว
พยายามตั้งใจเรียน แต่ก็มีเที่ยวเล่นบ้างตามโอกาส
เรามีเพื่อนหลายกลุ่มหลายสังคม... ตอนนั้นถือว่าไม่ขาดจากทางบ้านนะ เราเริ่มทำงานพาสทามบ้างหรือทำรายงานที่ได้ตังค์บ้าง  เงินก็ไม่ขัดสน เก็บหอมรอมริบเอง อยากได้อยากมีอะไรก็เก็บเอาาา  
เราถือว่าเราก็ใช้ชีวิตไม่เป็นภาระใคร ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร

เราเรียนจบบบเงินเดือน13000 ฿ ใช้พอนะให้ที่บ้าน2000 - 3000 ฿  ออมทำประกันอีก  สักพักเงินเดือนเริ่มสูงง 20000 แหละ บริษัทมั้นคงในระดับนึงงง  
ที่บ้านเริ่มมาปรึกษาเรื่องกู้เงินธนาคาร มาซื้อบ้าน
ซึ่งเป็นบ้านนของญาติผู้ใหญ่ ที่ได้ทำการจำนอง ไว้หลายปี จากหลักแสน เป็นหลักล้าน  
ด้วยความเป็นที่ดินเก่าแก่... พ่อเราก็อยากเอาไว้เพื่อใช้ชีวิตบั้นปลายยยยย แต่....บ้านปัจจุบันที่เราอยู่ก็กำลังจะโดนยึด
(เรารู้เรื่องบ้านมาตลอดแหละแต่เด็กไงงงไม่รู้ต้องทำยังไง ช่วยได้แค่ประหยัดละไม่ขอเงินท่านมากเกินไป)
เราคิดคำนวณ ว่าจะรักษาพื้นที่ตรงไหนไว้ดี  ปัจจุบันหรือตจว.

โอเคเราเลือกจะรักษาพื้นที่ที่ตจว.ไว้ เพราะมีพื้นที่กว้างขวาง เราทำเรื่องผ่าน เราเป็นคนผ่อนเองตั้งแต่อายุ 23 น่าจะได้ ทุกบาท ทุกสตางค์ เราผ่อนบ้านเอง และแล้ว ญาติผู้ไม่เคยช่วยเหลือ ต่างพากันเข้ามาอยากมีสิทธิ์ในพื้นที่นี้

มีครอบครัวนึงบ้านอยู้ในพื้นที่นี้อยู่แล้ว แต่ไม่เคยจะทำอะไร ไม่เคยคิดจะช่วยรักษามันไว้ จนเรื่องมาถึงบ้านเรา พ่อแม่เราเลยต้องมาให้เราช่วย  
เราไม่ได้อะไรหรอก เราแค่เหนื่อย เดือนเดือนนึงเราแทบไม่ได้ใช้เงินเราเลย เราผ่อนบ้านใช้เดินทางก็หมดแล้ว...



เราท้อจนอยากหายไป เราเบื่อ เราขี้เกียจอดทนนนน T_________T