ต้องขอเริ่มบ่นเลยนะคะ และต้องขอขอบคุณทุกท่านด้วยนะคะที่สนใจและเข้ามาอ่าน นี่คือความจริงของผู้หญิงตัวเล็กๆ ตั้ลลั้คๆคนนึงคะที่ตอนนี้กำลังจะเสียของรักของหวงไปเท่านั้นเองคะ 5555555 เอาแหละ ยังตลกได้อีก เราก็เป็นคนเฮฮาๆแบบนี้แหละค้าเวลาเสียใจอะไรคนรอบนอกดูไม่ออกหรอก นั่งเศร้าคนเดียวประจำ น้ำตาอ่ะนะไม่มีใครเคยได้เห็นมันหรอก หึหึหึ มา เข้าเรื่อง !!!
>>> เขาอยากเลิกกับเรา เพราะว่าห่างไกลกัน ขอเลิกเราเอง ห้ามเราไม่ให้หวงเขา เวลาเขาคุยกับคนอื่น หรือแม้แต่เพื่อนผู้หญิง ปิดบังมากกว่าเดิมคะ เขาชอบบอกให้เราหยุด ปิดกั้นเรา บางครั้งเราถามใครโทรมา เขาจะไม่ยอมบอก ทั้งๆแค่เพื่อนโทรมา เรารู้นะเราเผือกมากเหมือนตอนเป็นแฟนไม่ได้ แต่เราก็อดหึงเขาไม่ได้จริงๆ ทั้งๆที่รู้ว่าถามไปได้คำตอบมามันก็ต้องมีเจ็บอยู่แล้วทุกครั้งที่เขาบอกให้เราหยุดถาม แต่ด้วยความผูกพันธ์นั้น เราก็ยังคอลหากันทุกวัน คุยกันทุกวัน หยอกล้อกันทุกวัน (บางทีตอนนี้เราเหมือนเพื่อนแก้เหงาเขาระหว่างที่เขารอใครอ่ะ?)ชีวิตมีอะไรที่แย่กว่านี้อีกไหม๊ 555555555 มันเกินเยียวยาที่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงอย่างฉันจะรับไหว เอาจริงก็ถึงเราเอาบทความที่เราเขียนตอนนี้ไปให้เขาอ่านเขาก็ไม่ซึ้งแล้วยังมาด่า แถมทำข้อความวันเกิดให้เราพิมพ์ความรู้สึกลงไป สามแผ่น รวมแล้วใช้เวลา4-5วัน พิมพ์ได้นิดนึงร้องไห้ตลอด ก็เลิกพิมพ์ มันถึงใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะพิมพ์เสร็จ แต่พอเอาไปมอบให้เขา เขากลับขอบคุณนะแล้วนิ่งเฉยไป เราก็อึ้งๆแล้วก็นั่งมองท้องฟ้าคนเดียว ในหัวไม่คิดอะไรเลยคะจริงๆนะ กลายเป็นคนเม่อลอยไปเลย กว่าจะดึงสติกลับมาได้ ก็อยากมาตั้งกระทู้นี่แหละคะ เอาตรงๆเขาบอกเลิกเรามาสองเดือนแล้วเรายังเอ๋อๆงงๆสั้นๆอยู่เลย แบบจะร้องน้ำตาก็ไม่ได้ไหลอ่ะ มันรู้สึกเจ็บที่ใจแบบกระอักอยู่เท่านั้น เราคบกันมาสี่ปีคุยกันมาสี่ปีแบบห่างไกลกัน พูดคุยเฝ้ากันตลอดจนทำให้รู้สึกว่า เขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันไปแล้ว พอนึกถึงวันที่จะขาดเขาจริง เราก็ไม่อยากคิด น้ำตามันจะไหลออกมาเอง เวลาคิดทุกครั้ง พยายามจะไม่ดราม่านะ แต่เราว่าเราโตพอ เราไม่เคยมีแฟน ไม่เคยเลิกกับแฟนและเราก็ไม่รู้ด้วยว่าความผูกพันธุ์ที่มีให้มันสามารถตัดให้ขาดได้ไหม เราคิดต่างๆนาๆ เคยอยากหายไปนะ บล๊อคทุกอย่าง แต่ทำไม่ได้ เราก็ยังคงเฝ้ากันทั้งวัน คุยกันตลอด เค้าก็ร้องเรียกเราตลอดเวลางอลก็ง้อเราบ้าง แต่ไม่ยอมปริปากบอกรักเราสักครั้ง เราก็งงอยู่กับสถานะตัวเอง เราจะตัดใจทิ้งมันไปก็ทำใจไม่ได้ เราจะอยู่เราก็เจ็บ ต้องคอยรอดูวันที่เค้าคบกับคนอื่นก่อนมั่ง ถึงจะเข็ด แต่เขาก็ไม่ยอมไปจากเรา เราก็ยังทำเหมือนทุกวันที่เราเป็นแฟนกัน แต่เราว่าเขาก็เริ่มเปิดกว้างทางความรู้สึกกับคนอื่นบ้างคุยบ้าง เราเคยถามเขาเรื่องอนาคตจะเอายังไง เขาก็บ่ายเบี่ยงตลอด ไม่พูด ไม่อยากคิดบ้าง เราก็แย่ที่ต้องถาม ทั้งๆที่เรายังรักเขาอยู่ แต่ถ้าถึงเวลานั้นแล้วที่เขาจะถีบหัวเราส่ง เราก็คงต้องเสียใจหนักกว่าตอนนี้ที่เป็นอยู่อยู่แล้ว
แล้วสุดท้ายพอมีคำแนะนำให้เราบ้างไหมคะ สถานการณ์แบบนี้ กับจิตใจมันเจ็บปวดมากนะคะ แต่เราพูดกับใครไม่ได้จริงๆ แค่ไม่มีสิทธิหวงก็เจ็บปวดพอแล้ว แต่นี่อนาคตต้องทนดูเขากับคนอื่นนี่ เราว่าเราก็กดดันพอสมควร ตอนนี้ก็ทำตัวไม่ถูก อยากตัดนะแต่มันก็ยังผูกพันธุ์อยู่ แต่เราคงไม่ฟูมฟายเราว่าเราผู้ใหญ่พอค่ะ มีเหตุมีผล แต่กับความรู้สึกทำไมมันดูเป็นเรื่องที่เข้าใจอยากจัง เอาตรงๆเราก็รับไม่ได้และยังไม่ยอมรับเท่านั้นแหละ จะดื้อด้านไปทำไมก็ไม่รู้บอกตัวเองทุกวัน ใครพอมีคำแนะนำบอกเราได้เลยนะ จะมีแฟนทั้งทีไม่ได้คิดตอนจะเลิกนี่นะสิ ก็คิดว่าคนนี้คือสุดท้ายแล้วจริงๆไม่ได้เตรียมใจอะไรเพราะตอนมาจีบเขาก็มาจีบเราก่อน ไม่น่าเล้ยยยยยยเรา เห้อ เหนื่อยใจนะครัช มันตัดไม่ขาด มันเหมือนคนในครอบครัว มันเหมือนครึ่งความคิดของเรา เหมือนบางสิ่งในตัวเราที่ตัดไม่ขาดสงสัยด้วย อุปนิสัยเข้ากันได้บางอย่าง ปากดีเหมือนกัน คอยเตือนกันตลอด แล้วก็คอยแนะนำกันตลอดมั่งคะ ตอนนี้ก็ทำใจบ้างค่ะ สภาพจิตใจยอมรับว่าเคยย่ำแย่กว่านี้มาก แต่คิดว่ามันไม่ช่วยอะไร ตอนนี้ก็เหลือแค่อาการกระอักในอกอยากจะรองแต่ไม่ร้องนิดหน่อย
ยังไงใครเคยเป็นแบบนี้พอมีวิธีที่จะทำให้จิตใจสงบบ้างไหมค่ะ อาจยังไม่ต้องถึงขั้นไปจากเขาเลยก็ได้เรารู้ว่ามันต้องใช้เวลา แต่เราก็ใช้เวลามาจะสองเดือนแล้วก็ยังดูทำใจไม่ค่อยได้เลย ด้วยความไม่มีประสบการณ์ด้านความรัก+รักเขา ด้วยมั่งคะ
#ในส่วนของเขาเขาทำตัวปกติดีทุกอย่าง
แต่ส่วนเรา ก็อย่างที่เห็นแหละคะ
เลิกกับคนที่ไม่รักเรายังไงได้บ้างคะ
>>> เขาอยากเลิกกับเรา เพราะว่าห่างไกลกัน ขอเลิกเราเอง ห้ามเราไม่ให้หวงเขา เวลาเขาคุยกับคนอื่น หรือแม้แต่เพื่อนผู้หญิง ปิดบังมากกว่าเดิมคะ เขาชอบบอกให้เราหยุด ปิดกั้นเรา บางครั้งเราถามใครโทรมา เขาจะไม่ยอมบอก ทั้งๆแค่เพื่อนโทรมา เรารู้นะเราเผือกมากเหมือนตอนเป็นแฟนไม่ได้ แต่เราก็อดหึงเขาไม่ได้จริงๆ ทั้งๆที่รู้ว่าถามไปได้คำตอบมามันก็ต้องมีเจ็บอยู่แล้วทุกครั้งที่เขาบอกให้เราหยุดถาม แต่ด้วยความผูกพันธ์นั้น เราก็ยังคอลหากันทุกวัน คุยกันทุกวัน หยอกล้อกันทุกวัน (บางทีตอนนี้เราเหมือนเพื่อนแก้เหงาเขาระหว่างที่เขารอใครอ่ะ?)ชีวิตมีอะไรที่แย่กว่านี้อีกไหม๊ 555555555 มันเกินเยียวยาที่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงอย่างฉันจะรับไหว เอาจริงก็ถึงเราเอาบทความที่เราเขียนตอนนี้ไปให้เขาอ่านเขาก็ไม่ซึ้งแล้วยังมาด่า แถมทำข้อความวันเกิดให้เราพิมพ์ความรู้สึกลงไป สามแผ่น รวมแล้วใช้เวลา4-5วัน พิมพ์ได้นิดนึงร้องไห้ตลอด ก็เลิกพิมพ์ มันถึงใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะพิมพ์เสร็จ แต่พอเอาไปมอบให้เขา เขากลับขอบคุณนะแล้วนิ่งเฉยไป เราก็อึ้งๆแล้วก็นั่งมองท้องฟ้าคนเดียว ในหัวไม่คิดอะไรเลยคะจริงๆนะ กลายเป็นคนเม่อลอยไปเลย กว่าจะดึงสติกลับมาได้ ก็อยากมาตั้งกระทู้นี่แหละคะ เอาตรงๆเขาบอกเลิกเรามาสองเดือนแล้วเรายังเอ๋อๆงงๆสั้นๆอยู่เลย แบบจะร้องน้ำตาก็ไม่ได้ไหลอ่ะ มันรู้สึกเจ็บที่ใจแบบกระอักอยู่เท่านั้น เราคบกันมาสี่ปีคุยกันมาสี่ปีแบบห่างไกลกัน พูดคุยเฝ้ากันตลอดจนทำให้รู้สึกว่า เขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันไปแล้ว พอนึกถึงวันที่จะขาดเขาจริง เราก็ไม่อยากคิด น้ำตามันจะไหลออกมาเอง เวลาคิดทุกครั้ง พยายามจะไม่ดราม่านะ แต่เราว่าเราโตพอ เราไม่เคยมีแฟน ไม่เคยเลิกกับแฟนและเราก็ไม่รู้ด้วยว่าความผูกพันธุ์ที่มีให้มันสามารถตัดให้ขาดได้ไหม เราคิดต่างๆนาๆ เคยอยากหายไปนะ บล๊อคทุกอย่าง แต่ทำไม่ได้ เราก็ยังคงเฝ้ากันทั้งวัน คุยกันตลอด เค้าก็ร้องเรียกเราตลอดเวลางอลก็ง้อเราบ้าง แต่ไม่ยอมปริปากบอกรักเราสักครั้ง เราก็งงอยู่กับสถานะตัวเอง เราจะตัดใจทิ้งมันไปก็ทำใจไม่ได้ เราจะอยู่เราก็เจ็บ ต้องคอยรอดูวันที่เค้าคบกับคนอื่นก่อนมั่ง ถึงจะเข็ด แต่เขาก็ไม่ยอมไปจากเรา เราก็ยังทำเหมือนทุกวันที่เราเป็นแฟนกัน แต่เราว่าเขาก็เริ่มเปิดกว้างทางความรู้สึกกับคนอื่นบ้างคุยบ้าง เราเคยถามเขาเรื่องอนาคตจะเอายังไง เขาก็บ่ายเบี่ยงตลอด ไม่พูด ไม่อยากคิดบ้าง เราก็แย่ที่ต้องถาม ทั้งๆที่เรายังรักเขาอยู่ แต่ถ้าถึงเวลานั้นแล้วที่เขาจะถีบหัวเราส่ง เราก็คงต้องเสียใจหนักกว่าตอนนี้ที่เป็นอยู่อยู่แล้ว
แล้วสุดท้ายพอมีคำแนะนำให้เราบ้างไหมคะ สถานการณ์แบบนี้ กับจิตใจมันเจ็บปวดมากนะคะ แต่เราพูดกับใครไม่ได้จริงๆ แค่ไม่มีสิทธิหวงก็เจ็บปวดพอแล้ว แต่นี่อนาคตต้องทนดูเขากับคนอื่นนี่ เราว่าเราก็กดดันพอสมควร ตอนนี้ก็ทำตัวไม่ถูก อยากตัดนะแต่มันก็ยังผูกพันธุ์อยู่ แต่เราคงไม่ฟูมฟายเราว่าเราผู้ใหญ่พอค่ะ มีเหตุมีผล แต่กับความรู้สึกทำไมมันดูเป็นเรื่องที่เข้าใจอยากจัง เอาตรงๆเราก็รับไม่ได้และยังไม่ยอมรับเท่านั้นแหละ จะดื้อด้านไปทำไมก็ไม่รู้บอกตัวเองทุกวัน ใครพอมีคำแนะนำบอกเราได้เลยนะ จะมีแฟนทั้งทีไม่ได้คิดตอนจะเลิกนี่นะสิ ก็คิดว่าคนนี้คือสุดท้ายแล้วจริงๆไม่ได้เตรียมใจอะไรเพราะตอนมาจีบเขาก็มาจีบเราก่อน ไม่น่าเล้ยยยยยยเรา เห้อ เหนื่อยใจนะครัช มันตัดไม่ขาด มันเหมือนคนในครอบครัว มันเหมือนครึ่งความคิดของเรา เหมือนบางสิ่งในตัวเราที่ตัดไม่ขาดสงสัยด้วย อุปนิสัยเข้ากันได้บางอย่าง ปากดีเหมือนกัน คอยเตือนกันตลอด แล้วก็คอยแนะนำกันตลอดมั่งคะ ตอนนี้ก็ทำใจบ้างค่ะ สภาพจิตใจยอมรับว่าเคยย่ำแย่กว่านี้มาก แต่คิดว่ามันไม่ช่วยอะไร ตอนนี้ก็เหลือแค่อาการกระอักในอกอยากจะรองแต่ไม่ร้องนิดหน่อย
ยังไงใครเคยเป็นแบบนี้พอมีวิธีที่จะทำให้จิตใจสงบบ้างไหมค่ะ อาจยังไม่ต้องถึงขั้นไปจากเขาเลยก็ได้เรารู้ว่ามันต้องใช้เวลา แต่เราก็ใช้เวลามาจะสองเดือนแล้วก็ยังดูทำใจไม่ค่อยได้เลย ด้วยความไม่มีประสบการณ์ด้านความรัก+รักเขา ด้วยมั่งคะ
#ในส่วนของเขาเขาทำตัวปกติดีทุกอย่าง