เรื่องมันมีอยู่ว่า พ่อของผมไม่อยากให้ผมไปทำงานครับ
แต่ด้วยความที่ว่า ผมเองก็เรียนจบแล้ว อยากสร้างตัวด้วยตนเอง ให้ยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้ตามประสาคนทั่วไป
จึงอยากออกไปทำงาน หางานทำ เก็บเงินแล้วสร้างกิจการของตัวเอง
แต่พ่อของผมไม่ยอมครับ ท่านไม่อยากให้ผมไปทำงาน อยากให้ผมอยู่บ้าน
เถียงกันไปเถียงกันมาจนทะเลาะกัน พ่อเลยจะว่าจ้างให้ผมอยู่บ้าน
ประมาณว่า ข้าวฟรี อยู่ฟรี น้ำไฟฟรี มีเงินเดือนให้ ขอแค่อยู่บ้านกับพ่อ
(บ้านของผมทำธุรกิจส่วนตัวครับ เป็นร้านรับซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า แต่...พ่อไม่ให้ส่งเสริมให้ผมเรียนด้านนี้เลย
ผมเลยซ่อมอะไรไม่เป็นเลยครับ)
ฟังดูเหมือนจะสบายนะ แต่บอกตามตรงว่าอึดอัดมากครับ
ไม่ใช่อึดอัดเพราะต้องอยู่กับพ่อ หรืออยู่กับบ้านนะครับ
แต่อึดอัดเพราะ พ่อไม่ให้ไปไหนเลย ไปเที่ยวก็ไม่ให้ไป
ขนาดไปซื้อของยังกำหนดเวลาแค่ไม่เกินสองชั่วโมงครึ่งเลย
(คือจะไปกี่โมงก็ช่าง จะไปไหนก็ช่าง แต่สองชั่วโมงครึ่งต้องถึงบ้าน พ่อจะมองนาฬิกาก่อนผมออกบ้านทุกครั้ง)
ทุกวันนี้ ชีวิตเหมือนจะดีนะ มีเงินเก็บ (แหงล่ะ) แต่แบบ...ไม่ได้ไปไหนเลยอะ
นั่งเล่นเกมไปวัน ๆ ทำงานบ้านนิดหน่อย (บ้านไม่ได้หลังใหญ่ ทำแปบ ๆ ก็เสร็จทั้งหลังแล้ว)
ท่องเน็ตไปวัน ๆ
ผมจึงตัดสินใจมาโพสต์กระทู้กึ่งบ่นในพันทิปว่า
มีครอบครัวไหนเป็นแบบนี้บ้างไหมอะ? คือบอกตามตรงว่าผมไม่ชอบ
มันไม่ได้สบายอย่างที่ผมคิด ไม่ได้สบายอย่างที่หลายคนคิด
คุยกับเพื่อน เพื่อนก็ว่า ก็ดีนะ สบายดี น่าอิจฉา
แต่มันอึดอัด มันเหมือนโดนขัง โดนล่ามเลยครับ
ปล. แม่ของผมท่านเสียไปนานแล้วครับ ในจุดนี้ผมเข้าใจนะว่า พ่ออาจจะเหงา
เลยอยากให้อยู่ด้วย ช่วยงานบ้านงานเรือน แต่บางทีก็รู้สึกว่ากักกันเกินไปน่ะครับ
ปล.2 หวังว่าจะไม่มีดราม่าเกี่ยวกับความกตัญญู การทดแทนคุณบิดรมารดานะครับ
เจตนาของกระทู้นี้ ผมแค่อยากบ่น และก็อยากถามเพื่อน ๆ ว่ามีใครเคยโดนแบบผม
หรือเคยเห็นใครโดนแบบผมไหม อะไรเทือกนี้ครับ
มีครอบครัวของใคร ว่าจ้างลูกหลานให้อยู่บ้านไหมครับ ?
แต่ด้วยความที่ว่า ผมเองก็เรียนจบแล้ว อยากสร้างตัวด้วยตนเอง ให้ยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้ตามประสาคนทั่วไป
จึงอยากออกไปทำงาน หางานทำ เก็บเงินแล้วสร้างกิจการของตัวเอง
แต่พ่อของผมไม่ยอมครับ ท่านไม่อยากให้ผมไปทำงาน อยากให้ผมอยู่บ้าน
เถียงกันไปเถียงกันมาจนทะเลาะกัน พ่อเลยจะว่าจ้างให้ผมอยู่บ้าน
ประมาณว่า ข้าวฟรี อยู่ฟรี น้ำไฟฟรี มีเงินเดือนให้ ขอแค่อยู่บ้านกับพ่อ
(บ้านของผมทำธุรกิจส่วนตัวครับ เป็นร้านรับซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า แต่...พ่อไม่ให้ส่งเสริมให้ผมเรียนด้านนี้เลย
ผมเลยซ่อมอะไรไม่เป็นเลยครับ)
ฟังดูเหมือนจะสบายนะ แต่บอกตามตรงว่าอึดอัดมากครับ
ไม่ใช่อึดอัดเพราะต้องอยู่กับพ่อ หรืออยู่กับบ้านนะครับ
แต่อึดอัดเพราะ พ่อไม่ให้ไปไหนเลย ไปเที่ยวก็ไม่ให้ไป
ขนาดไปซื้อของยังกำหนดเวลาแค่ไม่เกินสองชั่วโมงครึ่งเลย
(คือจะไปกี่โมงก็ช่าง จะไปไหนก็ช่าง แต่สองชั่วโมงครึ่งต้องถึงบ้าน พ่อจะมองนาฬิกาก่อนผมออกบ้านทุกครั้ง)
ทุกวันนี้ ชีวิตเหมือนจะดีนะ มีเงินเก็บ (แหงล่ะ) แต่แบบ...ไม่ได้ไปไหนเลยอะ
นั่งเล่นเกมไปวัน ๆ ทำงานบ้านนิดหน่อย (บ้านไม่ได้หลังใหญ่ ทำแปบ ๆ ก็เสร็จทั้งหลังแล้ว)
ท่องเน็ตไปวัน ๆ
ผมจึงตัดสินใจมาโพสต์กระทู้กึ่งบ่นในพันทิปว่า
มีครอบครัวไหนเป็นแบบนี้บ้างไหมอะ? คือบอกตามตรงว่าผมไม่ชอบ
มันไม่ได้สบายอย่างที่ผมคิด ไม่ได้สบายอย่างที่หลายคนคิด
คุยกับเพื่อน เพื่อนก็ว่า ก็ดีนะ สบายดี น่าอิจฉา
แต่มันอึดอัด มันเหมือนโดนขัง โดนล่ามเลยครับ
ปล. แม่ของผมท่านเสียไปนานแล้วครับ ในจุดนี้ผมเข้าใจนะว่า พ่ออาจจะเหงา
เลยอยากให้อยู่ด้วย ช่วยงานบ้านงานเรือน แต่บางทีก็รู้สึกว่ากักกันเกินไปน่ะครับ
ปล.2 หวังว่าจะไม่มีดราม่าเกี่ยวกับความกตัญญู การทดแทนคุณบิดรมารดานะครับ
เจตนาของกระทู้นี้ ผมแค่อยากบ่น และก็อยากถามเพื่อน ๆ ว่ามีใครเคยโดนแบบผม
หรือเคยเห็นใครโดนแบบผมไหม อะไรเทือกนี้ครับ