คือเราชอบจินตนาการ สร้างเรื่องมาเป็นฉากๆ
และดึงคนในจินตนาการนั้นมาพูดให้คนอื่นฟัง ว่าคนนี้เพื่อนเรานะ มันนิสัยแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งเราเอารูปใครไม่รู้ที่หน้าตาดีมาก มาบอกทุกคนว่าเป็นเพื่อนเรา สร้างเฟสสร้างตัวตนเขาขึ้นมา สร้างไอดีไลนอีกอันเอาเขาไว้คุยกับเรา เป็นแบบนี้มา5ปีแล้ว(ตอนนี้เรา25) แล้วเวลาทำงานเราก็ชอบมโนเป็นเรื่องเป็นราว แบบละครผสมกันปนเปไปหมด พอตรงไหนที่เศร้าเราก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ เช่นคิดว่าคนในจินตนาการตายหรือ ทะเลาะกับคนในจืนตนาการ เวลามีคนมาทัก เราก็คุยกับเขานะแต่เราจะรู้สึกรำคาญอยากให้เขาไปไกลๆ เราจะมโนต่อ และระหว่างการเดินทางกลับบ้านเราก็จะจินตนาการไปเรื่อยว่า เรามีเพื่อนผู้ชายที่หล่อมาก4คน ไปถ่ายรูปที่นั่นที่นี่ นั่งร้องเพลงด้วยกัน บางทีเราถึงบ้านโดยที่เราจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผ่านทางไหนมาบ้าง บางทีก็เดินผิดทาง ต้องเดินย้อนไปไกลมาก คือเราเริ่มไม่อยู่กับความเป็นจริงแล้ว เวลาอาบน้ำเราก็จะมโนอีก ว่าเราเป็นดาราให้สัมภาษณ์อยู่ละก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ ตาบวมทุกคืนเลยว่าได้
และไปทำงานสายแทบทุกวัน เพราะตอนเช้ามัวแต่เล่นละครในห้องน้ำ แต่งตัวช้าทำอะไรช้าไปหมด ระหว่างทางไปทำงานเราก็มโนเหมือนเดิม วนไปมาแบบนี้ทุกวัน
เรามีเพื่อนเยอะอยู่นะ เราอยู่กับเพื่อนก็คุยปกติ จะมีบางทีที่พูดถึงคนในจินตนาการขึ้นมา แต่เพื่อนไม่รู้หรอกว่าคนๆนี้ไม่มีตัวตน เขาเชื่อเรา
เราจะไม่คุยกับใครก่อน(คนร่วมงาน) ถ้ามีคนมาคุยกับเรา เราก็คุย ไม่คุยเราก็จะนิ่งๆของเราไป
ส่วนแฟนเราไม่มีมานานแล้ว มีคนมาจีบไหม ก็มีแต่เราไม่ชอบ บางทีเขาทักไลนมา 5-6วันนั่นแหล่ะตอบที
ในมุมของคนอื่น เขามองว่าเราเฟรนด์ลี่ เข้ากับคนง่าย ร่าเริง
แต่ความจริงเราใจร้อน คิดร้าย มองโลกในแง่ร้ายมาก แต่เราไม่แสดงออกเฉยๆ
บางทีเราหลุดมันออกมา คนรอบข้างจะตกใจมาก เพราะเขาไม่เคยเห็นเราในมุมแบบนั้น
เราเหมือนคนบ้าไหมคะ เรากลัวว่าวันนึงเราจะแยกไม่ออกกว่านี้ เรากลัวว่าเราจะเดินคุยคนเดียวหัวเราะคนเดียว เรากลัวเป็นแบบนั้น
เราอยากอยู่กับความเป็นจริง เราควรทำยังไงดีคะ เรารู้ตัวนะว่าเรากำลังหลอกตัวเอง แต่เราแก้ไขมันไม่ได้
อยู่ในจินตนาการมากไป จะทำไงให้หายดีคะ
และดึงคนในจินตนาการนั้นมาพูดให้คนอื่นฟัง ว่าคนนี้เพื่อนเรานะ มันนิสัยแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งเราเอารูปใครไม่รู้ที่หน้าตาดีมาก มาบอกทุกคนว่าเป็นเพื่อนเรา สร้างเฟสสร้างตัวตนเขาขึ้นมา สร้างไอดีไลนอีกอันเอาเขาไว้คุยกับเรา เป็นแบบนี้มา5ปีแล้ว(ตอนนี้เรา25) แล้วเวลาทำงานเราก็ชอบมโนเป็นเรื่องเป็นราว แบบละครผสมกันปนเปไปหมด พอตรงไหนที่เศร้าเราก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ เช่นคิดว่าคนในจินตนาการตายหรือ ทะเลาะกับคนในจืนตนาการ เวลามีคนมาทัก เราก็คุยกับเขานะแต่เราจะรู้สึกรำคาญอยากให้เขาไปไกลๆ เราจะมโนต่อ และระหว่างการเดินทางกลับบ้านเราก็จะจินตนาการไปเรื่อยว่า เรามีเพื่อนผู้ชายที่หล่อมาก4คน ไปถ่ายรูปที่นั่นที่นี่ นั่งร้องเพลงด้วยกัน บางทีเราถึงบ้านโดยที่เราจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผ่านทางไหนมาบ้าง บางทีก็เดินผิดทาง ต้องเดินย้อนไปไกลมาก คือเราเริ่มไม่อยู่กับความเป็นจริงแล้ว เวลาอาบน้ำเราก็จะมโนอีก ว่าเราเป็นดาราให้สัมภาษณ์อยู่ละก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ ตาบวมทุกคืนเลยว่าได้
และไปทำงานสายแทบทุกวัน เพราะตอนเช้ามัวแต่เล่นละครในห้องน้ำ แต่งตัวช้าทำอะไรช้าไปหมด ระหว่างทางไปทำงานเราก็มโนเหมือนเดิม วนไปมาแบบนี้ทุกวัน
เรามีเพื่อนเยอะอยู่นะ เราอยู่กับเพื่อนก็คุยปกติ จะมีบางทีที่พูดถึงคนในจินตนาการขึ้นมา แต่เพื่อนไม่รู้หรอกว่าคนๆนี้ไม่มีตัวตน เขาเชื่อเรา
เราจะไม่คุยกับใครก่อน(คนร่วมงาน) ถ้ามีคนมาคุยกับเรา เราก็คุย ไม่คุยเราก็จะนิ่งๆของเราไป
ส่วนแฟนเราไม่มีมานานแล้ว มีคนมาจีบไหม ก็มีแต่เราไม่ชอบ บางทีเขาทักไลนมา 5-6วันนั่นแหล่ะตอบที
ในมุมของคนอื่น เขามองว่าเราเฟรนด์ลี่ เข้ากับคนง่าย ร่าเริง
แต่ความจริงเราใจร้อน คิดร้าย มองโลกในแง่ร้ายมาก แต่เราไม่แสดงออกเฉยๆ
บางทีเราหลุดมันออกมา คนรอบข้างจะตกใจมาก เพราะเขาไม่เคยเห็นเราในมุมแบบนั้น
เราเหมือนคนบ้าไหมคะ เรากลัวว่าวันนึงเราจะแยกไม่ออกกว่านี้ เรากลัวว่าเราจะเดินคุยคนเดียวหัวเราะคนเดียว เรากลัวเป็นแบบนั้น
เราอยากอยู่กับความเป็นจริง เราควรทำยังไงดีคะ เรารู้ตัวนะว่าเรากำลังหลอกตัวเอง แต่เราแก้ไขมันไม่ได้