เราเป็นคนต่างจังหวัดเข้ามาหางานทำแถวปริมณฑน มีโอกาสได้เจอกับสามีในที่ทำงาน เราอยู่กันแบบไม่ได้แต่งงาน 6เดือนหลังจากอยู่ด้วยกันเรา2ท้องสองเดือนแฟนก็พาย้ายเข้ามาอยู่ในบ้าน แฟนเป็นคนพื้นที่นะคะ แฟนเป็นคนกินเหล้าเพื่อนฝูงนะคะ ใหม่กินก็ไม่ได้มีอะไรแต่ก็ชอบหายไปกินข้ามคืน พอเราท้องได้แปดเดือนแฟนต้องตกงาน เพราะงานที่ทำได้ปิดกิจการ แฟนก็ยังทำตัวเหมือนเดิม กินดื่มหาย ทะเลาะกันไม่มีงานทำในขณะที่เราท้องแก่ใกล้คลอด อันนั้นไม่พอ หาเรื่องทะเลาะกับเราเป็นอาจิน กินเปิดเพลง บางทีก็เปิดทีวีทิ้งไว้ กินไปนั่งด่าเราไปทั้งคืนไม่ได้หลับได้นอน กินต่อๆกันทั้งวันทั้งคืนจนถ่ายเป็นเลือดถึงจะหยุดกิน แล้วก็นอนพักฝื้นเป็น3-4วันกินข้าวกินปลาได้ ก็หากินเหล้าเมาต่อ เหมือนเดิมคะหมุนมาแบบเดิม จนเรานี่แทบจะเป็นโรคประสาท พาราเอาเราไม่อยู่คะ ต้องยานอนหลับ ทราบนะคะมันอันตรายต่อลูกแต่เราต้องทำงาน เราต้องพักผ่อน ไม่งั้นนอนไม่ได้(ที่เป็นไม่ได้พึ่งเป็นตั้งแต่แรกท้องอ่อนเลย)
แล้วก็ถึงเวลาที่เราพักลาคลอด เรากลับไปคลอดที่บ้านต่างจังหวัด ก็แน่นอนเราต้องรับผิดชอบชีวิตเขา ลูกเราด้วย เขาอยู่ที่บ้านเราลูกได้อายุ1เดือน เขาก็ขอมาบ้านมาทำงาน บอกจะส่งเงินให้ใช้ เขาทำก่อสร้างกับเพื่อนนะคะ ทั้งเดือนได้ส่งให้เรา1000พัน ที่เหลือคงไม่ต้องถามนะคะ จนอีกเดือนถัดมาเราคิดว่าคงไม่รอดแน่ๆจึงได้พาลูกตามขึ้นมา เราไม่ได้เข้าทำงานที่เก่าจึงต้องออกหางานใหม่ ลูกอายุ4เดือนเราก็เข้าทำงานใหม่ แฟนเป็นคนเลี้ยงลูกคะ หนังรอบเก่ามาฉายคะ เมารอเราเลิกงานลูกก็มอมแมม ทะเลาะเป็นอาจิน แม่ต้องพึ่งยานอนหลับ ต้องบอกก่อนนะคะว่าถ้าเขาไม่เมา เขาก็คนปรกติธรรมดาไม่ค่อยพูดด้วยซ้ำไป ถ้าได้เริ่มกินนี่จะเปลี่ยนเป็นคนละคน ตาขวาง ก้นด่าไปถึงพ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน แทบทุกครั้ง
มีอยู่ครั้งนึงลูกน่าจะหกเดือนพึ่งจะนั่งได้ พาลูกไปด้วย ไปกินเหล้ากับเพื่อน เราทำงานอยู่โทรไปฟังจากเสียงก็รู้ว่าเมา ใจคอไม่ดีละก็ทะเลาะแหละคะ เราก็เก็บอาการนะคะทำงานอยู่จนเย็นนะคะเราโทรไปหลายรอบไม่มีคนสาย สักพักเพื่อนเขารับแทน เราก็ถามว่าแฟนไปไหนเพื่อนเขาบอกว่าเมาหลับ เพื่อนเขาต้องมาเลี้ยงลูกให้ ไม่ไหวไม่เก็บแล้วคะอาการ ยืนร้องให้ตรงหน้าเค้าเจอร์ที่ทำงานนั่นแหละ
และที่เลวร้ายที่สุดลูกอายุได้ขวบกว่าๆอันนี้เราเลิกงานราวสี่โมงเย็น เหมือนเดิมเมารอแล้วคะทะเลาะรุนแรง ไล่เราจากบ้านให้เราเก็บของเดี๋ยวนี้ เราก็เก็บเอาเท่าที่จำเป็น แล้วออกมายืนอุ้มลูกอยู่หน้าบ้าน เอาวะไปเช่าอยู่กับลูกสองคน ลางานสักวันสองวัน ระหว่างอุ้มลูกยืนคิดอยู่นั้น เขาถือขวดน้ำมา บีบแล้วสาดมาที่เรา เราโมโหมาสาปแช่งไปต่างๆนา ได้เดือนเดียวคะตามเราไปบอกอยู่ไม่ได้ ยอมทุกอย่างจะไม่ทำอีก อยู่ข้างนอกได้สี่เดือนเราย้ายกลับเข้าอยู่บ้านเขาอีกก็ตามที่คิดนะคะ คนเดิมก็เหมือนหนังสือเล่มเดิม ตลอดห้าปีที่อยู่กันมา ชีวิตเราเป็นแบบนี้คะ ย้ายออกพร้อมกับลูก3ครั้ง ครั้งนี้พึ่งเข้ามาได้เดือนกว่า ลูกเข้ารร.แล้ว เราเปลี่ยนงานใหม่ที่ไม่ต้องเข้ากะ ทุกอย่างไม่ค่อยกดดันชีวิตเราแล้ว
ชีวิตค่อนข้างลงตัว งานในที่ใหม่ใกล้บ้านใกล้รร.ของลูก ในขณะที่แฟนพึ่งจะเริ่มทำงานในรอบ4ปี พึ่งทำได้สองเดือน ก็ให้เงินคะ เราเก็บนะเราเป็นคนประหยัด เขาทำก่อสร้างนานกลับมาทีก็รู้ว่ากิน แต่เราไม่รับรู้เราปล่อยแล้วคะ มีไม่มีเขาเราสบายมาก ด้วยความที่เราพึ่งตนเองมาตลอด ลำบากแค่ไหนเราก็ไม่เคยเอ่ยปากเล่าให้พ่อแม่เราฟัง
แต่เมื่อสองวันก่อนเขากลับมาบ้าน โดยไม่บอกเรา มาถึงก็กินรอเราเลิกงาน คงเตรียมหาเรื่องเราโดยเฉพาะ พูดถึงเรื่องเงินที่ส่งให้เราสองเดือนนั่นละคะ ว่าให้เราใช้เยอะ เราไม่เคยให้เขาใช้ขนาดนั้น เราก็ด่าไปแค่นี้เหนื่อยแล้วหรอแล้ว5ปีที่ทำมา ...ไม่เหนื่อยมั้ง คือเราฟิวส์ขาดตะโกนด่าทุกอย่างที่คิด เขาหยาบคายด่ากับเราไม่ลดละ ด่ายันพ่อแม่เรา เราก็ตอบโต้แบบแรงไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น คือถึงแม้เขาเหมือนกัน แม่เขาก็ได้ยิน เขาพูดว่าจะด่าอะไรก็ด่าไปอย่ามาด่าถึงกูจบนะถ้าไม่จบมีเรื่อง เราเลยตอบแม่เขาไปว่า อย่ามาด่าพ่อแม่..ก..ละกัน..ก..ด่าคืน มันเลือดขึ้นหน้า เราด่าไปเยอะ ด่าแต่เรื่องจริงจนคิดว่าเขาอายคนเลยแหละ ถ้ามันทำอะไรเรา เราสู้อยากมากแค่ตาย เขาก็ด่าเราไม่ลดละสักพักหยุดแล้วหายไป เราก็ปิดประตูนอนกับลูก
เขาขึ้นไปนอนกับแม่ เข้ามาเราก็ไปทำงานปรกติ แต่เขาก็ไม่ไป เราแสดงออกแบบเกลียด ไม่ได้โกรธนะเกลียด
เรายังอยู่บ้านเขาเพราะต่อจากนี้เราจะอยู่ฟรี เมื่อก่อนเราจะต้องจ่ายค่าน้ำไฟ1000 วางให้สามีใช้60บ ค่ากิน ของใช้ในบ้าน ผ้าอ้อม ทุกสิ่งทุกอย่างก้าวออกจากบ้านเราจ่ายหมด เราเข้มแข็งแล้ว บอกว่ากลับมาคราวนี้เพื่อจะมาเอาคืนก็ไม่ผิด เราไม่ได้อยู่เพราะกลัวลูกขาดพ่อนะคะ พ่อแบบนี้ไม่มีดีกว่า แต่ความรุนแรงนี้จากพ่อแม่ทะเลาะกันลูกจะซึมซับ เวลาใครถามหาป๊าไปไหนลูกจะบอกว่า ป๊ากินเหล้าขี้เมา หรือบางทีเขาก็จะเล่าของเขาเองเวลาที่เขานึกถึงพ่อเขาเท่าที่เขาจำได้
ด้วยต่างคนต่างไม่มีใคร มันเลยไม่ขาดกันสักทีเขาก็ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิง ส่วนเราเข็ดไปยันชาติหน้า เราก็ไม่รู้ว่ามันจะเดินต่อไปยังงัย เราโฟกัสที่ลูก เท่านั้น เราต้องทำงานเพื่อตัวเองเพื่อลูก เสาร์อาทิตย์หรือวันหยุดเราต้องพาไปทำงานด้วย วันไหนที่เขามาไม่ทะเลาะก็ดีไป ถ้าจะมีเรื่องทะเลาะหลีกเลี่ยง พาลูกนอนห้องเพื่อนจนกว่าเขาจะกลับไปทำงาน
อย่าคิดว่าเราเสียดายเลยคะ ผู้ชายไม่มีอนาคต ไม่มีงานประจำ พึ่งพาไม่ได้ ไม่มีความรับผิดชอบ จบป.6 ตรงข้ามกับเราทุกอย่าง
เราทำงานประจำ ทำงานฝีมือเพื่อหาค่าขนม.ค่ารร ลูก เรารับทำเหรียญโปรยทาน งานบวช ช่วงมีงานมีออเดอร์จนทำไม่ทัน ช่วงว่างเราก็ทำไว้ แล้วเราจบป.ตรี มสท.
มองย้อนกลับไปเรานี่ยิ่งกว่า..สีทนได้ซะอีก
สามีเป็นตัวถ่วงในชีวิตมากคะเอือมระอาเกินทน
แล้วก็ถึงเวลาที่เราพักลาคลอด เรากลับไปคลอดที่บ้านต่างจังหวัด ก็แน่นอนเราต้องรับผิดชอบชีวิตเขา ลูกเราด้วย เขาอยู่ที่บ้านเราลูกได้อายุ1เดือน เขาก็ขอมาบ้านมาทำงาน บอกจะส่งเงินให้ใช้ เขาทำก่อสร้างกับเพื่อนนะคะ ทั้งเดือนได้ส่งให้เรา1000พัน ที่เหลือคงไม่ต้องถามนะคะ จนอีกเดือนถัดมาเราคิดว่าคงไม่รอดแน่ๆจึงได้พาลูกตามขึ้นมา เราไม่ได้เข้าทำงานที่เก่าจึงต้องออกหางานใหม่ ลูกอายุ4เดือนเราก็เข้าทำงานใหม่ แฟนเป็นคนเลี้ยงลูกคะ หนังรอบเก่ามาฉายคะ เมารอเราเลิกงานลูกก็มอมแมม ทะเลาะเป็นอาจิน แม่ต้องพึ่งยานอนหลับ ต้องบอกก่อนนะคะว่าถ้าเขาไม่เมา เขาก็คนปรกติธรรมดาไม่ค่อยพูดด้วยซ้ำไป ถ้าได้เริ่มกินนี่จะเปลี่ยนเป็นคนละคน ตาขวาง ก้นด่าไปถึงพ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน แทบทุกครั้ง
มีอยู่ครั้งนึงลูกน่าจะหกเดือนพึ่งจะนั่งได้ พาลูกไปด้วย ไปกินเหล้ากับเพื่อน เราทำงานอยู่โทรไปฟังจากเสียงก็รู้ว่าเมา ใจคอไม่ดีละก็ทะเลาะแหละคะ เราก็เก็บอาการนะคะทำงานอยู่จนเย็นนะคะเราโทรไปหลายรอบไม่มีคนสาย สักพักเพื่อนเขารับแทน เราก็ถามว่าแฟนไปไหนเพื่อนเขาบอกว่าเมาหลับ เพื่อนเขาต้องมาเลี้ยงลูกให้ ไม่ไหวไม่เก็บแล้วคะอาการ ยืนร้องให้ตรงหน้าเค้าเจอร์ที่ทำงานนั่นแหละ
และที่เลวร้ายที่สุดลูกอายุได้ขวบกว่าๆอันนี้เราเลิกงานราวสี่โมงเย็น เหมือนเดิมเมารอแล้วคะทะเลาะรุนแรง ไล่เราจากบ้านให้เราเก็บของเดี๋ยวนี้ เราก็เก็บเอาเท่าที่จำเป็น แล้วออกมายืนอุ้มลูกอยู่หน้าบ้าน เอาวะไปเช่าอยู่กับลูกสองคน ลางานสักวันสองวัน ระหว่างอุ้มลูกยืนคิดอยู่นั้น เขาถือขวดน้ำมา บีบแล้วสาดมาที่เรา เราโมโหมาสาปแช่งไปต่างๆนา ได้เดือนเดียวคะตามเราไปบอกอยู่ไม่ได้ ยอมทุกอย่างจะไม่ทำอีก อยู่ข้างนอกได้สี่เดือนเราย้ายกลับเข้าอยู่บ้านเขาอีกก็ตามที่คิดนะคะ คนเดิมก็เหมือนหนังสือเล่มเดิม ตลอดห้าปีที่อยู่กันมา ชีวิตเราเป็นแบบนี้คะ ย้ายออกพร้อมกับลูก3ครั้ง ครั้งนี้พึ่งเข้ามาได้เดือนกว่า ลูกเข้ารร.แล้ว เราเปลี่ยนงานใหม่ที่ไม่ต้องเข้ากะ ทุกอย่างไม่ค่อยกดดันชีวิตเราแล้ว
ชีวิตค่อนข้างลงตัว งานในที่ใหม่ใกล้บ้านใกล้รร.ของลูก ในขณะที่แฟนพึ่งจะเริ่มทำงานในรอบ4ปี พึ่งทำได้สองเดือน ก็ให้เงินคะ เราเก็บนะเราเป็นคนประหยัด เขาทำก่อสร้างนานกลับมาทีก็รู้ว่ากิน แต่เราไม่รับรู้เราปล่อยแล้วคะ มีไม่มีเขาเราสบายมาก ด้วยความที่เราพึ่งตนเองมาตลอด ลำบากแค่ไหนเราก็ไม่เคยเอ่ยปากเล่าให้พ่อแม่เราฟัง
แต่เมื่อสองวันก่อนเขากลับมาบ้าน โดยไม่บอกเรา มาถึงก็กินรอเราเลิกงาน คงเตรียมหาเรื่องเราโดยเฉพาะ พูดถึงเรื่องเงินที่ส่งให้เราสองเดือนนั่นละคะ ว่าให้เราใช้เยอะ เราไม่เคยให้เขาใช้ขนาดนั้น เราก็ด่าไปแค่นี้เหนื่อยแล้วหรอแล้ว5ปีที่ทำมา ...ไม่เหนื่อยมั้ง คือเราฟิวส์ขาดตะโกนด่าทุกอย่างที่คิด เขาหยาบคายด่ากับเราไม่ลดละ ด่ายันพ่อแม่เรา เราก็ตอบโต้แบบแรงไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น คือถึงแม้เขาเหมือนกัน แม่เขาก็ได้ยิน เขาพูดว่าจะด่าอะไรก็ด่าไปอย่ามาด่าถึงกูจบนะถ้าไม่จบมีเรื่อง เราเลยตอบแม่เขาไปว่า อย่ามาด่าพ่อแม่..ก..ละกัน..ก..ด่าคืน มันเลือดขึ้นหน้า เราด่าไปเยอะ ด่าแต่เรื่องจริงจนคิดว่าเขาอายคนเลยแหละ ถ้ามันทำอะไรเรา เราสู้อยากมากแค่ตาย เขาก็ด่าเราไม่ลดละสักพักหยุดแล้วหายไป เราก็ปิดประตูนอนกับลูก
เขาขึ้นไปนอนกับแม่ เข้ามาเราก็ไปทำงานปรกติ แต่เขาก็ไม่ไป เราแสดงออกแบบเกลียด ไม่ได้โกรธนะเกลียด
เรายังอยู่บ้านเขาเพราะต่อจากนี้เราจะอยู่ฟรี เมื่อก่อนเราจะต้องจ่ายค่าน้ำไฟ1000 วางให้สามีใช้60บ ค่ากิน ของใช้ในบ้าน ผ้าอ้อม ทุกสิ่งทุกอย่างก้าวออกจากบ้านเราจ่ายหมด เราเข้มแข็งแล้ว บอกว่ากลับมาคราวนี้เพื่อจะมาเอาคืนก็ไม่ผิด เราไม่ได้อยู่เพราะกลัวลูกขาดพ่อนะคะ พ่อแบบนี้ไม่มีดีกว่า แต่ความรุนแรงนี้จากพ่อแม่ทะเลาะกันลูกจะซึมซับ เวลาใครถามหาป๊าไปไหนลูกจะบอกว่า ป๊ากินเหล้าขี้เมา หรือบางทีเขาก็จะเล่าของเขาเองเวลาที่เขานึกถึงพ่อเขาเท่าที่เขาจำได้
ด้วยต่างคนต่างไม่มีใคร มันเลยไม่ขาดกันสักทีเขาก็ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิง ส่วนเราเข็ดไปยันชาติหน้า เราก็ไม่รู้ว่ามันจะเดินต่อไปยังงัย เราโฟกัสที่ลูก เท่านั้น เราต้องทำงานเพื่อตัวเองเพื่อลูก เสาร์อาทิตย์หรือวันหยุดเราต้องพาไปทำงานด้วย วันไหนที่เขามาไม่ทะเลาะก็ดีไป ถ้าจะมีเรื่องทะเลาะหลีกเลี่ยง พาลูกนอนห้องเพื่อนจนกว่าเขาจะกลับไปทำงาน
อย่าคิดว่าเราเสียดายเลยคะ ผู้ชายไม่มีอนาคต ไม่มีงานประจำ พึ่งพาไม่ได้ ไม่มีความรับผิดชอบ จบป.6 ตรงข้ามกับเราทุกอย่าง
เราทำงานประจำ ทำงานฝีมือเพื่อหาค่าขนม.ค่ารร ลูก เรารับทำเหรียญโปรยทาน งานบวช ช่วงมีงานมีออเดอร์จนทำไม่ทัน ช่วงว่างเราก็ทำไว้ แล้วเราจบป.ตรี มสท.
มองย้อนกลับไปเรานี่ยิ่งกว่า..สีทนได้ซะอีก