ขอบคุณในความผิดพลาด

จากกระทู้นี้ https://pantip.com/topic/37137039
เมื่อความรักเกิดหลงทาง เมื่อบังเอิญพิกัดความสุขที่เคยมีเกิดผิดพลาดหรือคลาดเคลื่อนไป การค้นหาหัวใจตัวเองและกลับมาในที่ๆตัวเองคิดว่า ยังคงมีความสุขให้เร็วที่สุดนั่นคือสิ่งที่ทุกคนสามารถทำได้

หลังจากวันนั้น วันที่เราได้ตั้งใจจะกลับมาเป็นตัวของตัวเองและลืมเค้ากับเหตุการณ์ที่ดกิดขึ้นไป และในคืนนั้นเราก้อนอนไม่หลับ สมองทำงานอย่างหนัก
อ่านข้อความของเค้าวนไปมาซ้าๆ ดราพยายามหาคำตอบให้กับหัวใจว่าการที่มีเค้าอยู่ตรงนี้ กับการจะถอยหลังกลับมาเป็นเราก่อนที่จะพบเค้า อะไรมันจะทำให้เราเสียใจน้อยกว่ากัน? คำถามกับคำตอบมันตีกัน เราได้ถามตัวเองย้อนไปย้อนมา ถามซ้ำๆ และสมองก้อพยายามหาเหตุและผลมาเป็นคำตอบ หัวใจก้อยังคงไม่มีเหตุผลอะไร ก้อแค่เรายังเชื่อว่าเค้ายังรักเราอยู่ และที่สำคัญกว่านั้นคือเรารักเค้า และไม่อยากสูญเสียเค้าไป มันเหมือนยังไม่พร้อมกับการที่àtไม่มีเค้าจริงๆ นี่คือคำตอบของหัวใจ และสมองก้อจะแย้งกลับมา ด้วยเหตุผลที่ว่า คนรักกันจะไม่ทำกันแบบนี้!!!

ในคืนนั้น เราเองก้อยังไม่มีคำตอบให้ตัวเอง จนเช้าวันรุ่งขึ้น แชทเงียบมาก เยือกเย็นจนน่ากลัว แอบใจสั่นนิดหน่อย ในใจเราได้แต่คิดว่า เค้าคงยอมแพ้แล้ว เรื่องของเรามันคงจบแล้วจริงๆ

ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ มีข้อความของเค้าเข้ามา จับใจความได้ว่า ถ้าวันนี้เราจะจากกันไป เค้าเองก้อคงต้องยอมรับ เพราะเค้าเป้นคนทำลายทุกอย่าง ทำร้ายหัวใจเรา เค้าคงต้องยอมรับและคงต้องอยู่คนเดียว มันคงเป็นทางที่เหมาะสมที่สุดแล้วสำหรับเค้า  ในตอนนั้นหัวใจมันรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของคนๆนึงที่ส่งมา เราเข้าไปดูการเคลื่อนไหวในเฟสของเค้า เห็นโพสของวันนี้ที่เค้าโพส ประมาณว่าวันนี้เค้าไม่ไหวจริงๆ เป็นวันที่แย่ที่สุดในชีวิตของเค้า หัวใจของเรา ที่มันกำลังสร้างความเข้มแข็งและกำลังก้าวเดินจากไป มันกลับอ่อนดั่งถูกละลาย นี่เราจะไม่ให้โอกาศเค้าเลยจริงๆเหรอ แล้วถ้านี่เป็นแค่สิ่งผิดพลาด ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ ที่เค้าจงใจให้มันเกิดขึ้น ถ้านี่เป็นแค่ความอ่อนไหว เราจะไม่ให้โอกาศเค้าจริงๆหรือ เราจะอยู่ได้กับการค้างคาของหัวใจกับสมองของเราที่ยังไม่ได้คำตอบแบบนี้ไปได้จริงๆมั้ย
แน่นอนหัวใจบอกกับเราว่า จงให้เวลาเค้าเพื่อหาคำตอบว่าเค้าอ่อนไหว หรือเค้าตั้งใจกันแน่กับสิ่งที่เกิดขึ้น


เราจึงบอกกับเค้าว่า เราจะให้โอกาศเค้าพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง แต่มันอาจจะยากหน่อยนะ ที่จะให้เชื่อใจและกลับมาเหมือนเดิม คงต้องพยายามเยอะหน่อยนะ แค่เค้าได้ฟังที่เราบอก จำได้ว่าเสียงที่ตอบกลับมานั้น สดใส ดีใจ มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ ที่เราทำให้หัวใจของเค้ายิ้มได้อีกครั้ง เห็นมั้ยมันกำลังดีใจ ขอบคุณนะๆๆๆ เค้าจะไม่ทำให้เราผิดหวังอีกแล้ว เค้าจะหนักแน่นให้มากๆๆ

ในตอนนั้นเราไม่ได้ฟังหรือเชื่อที่เค้าพูดหรอกนะ หัวใจดวงนึงที่เพิ่งร้าวมา แผลที่ยังสดอยู่ มันยังคงชาๆ ยังไร้ความรู้สึก แต่ในเมื่อให้โอกาศเค้าไปแล้ว การทำให้เราสองคนได้ลุกขึ้น กุมมือกัน แล้วเดินต่อ นั่นคือสิ่งที่ต้องเป็นไป มันไม่ง่ายหรอกนะสำหรับเรา ที่จะมอบความไว้ใจให้คนที่เคยทำลาย สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือมองเค้าใหม่ มองชัดๆ ไปกันช้าๆ ไม่ก้าวกระโดดอีก

การกลับมาคุยกันอีกครั้ง ดูเหมือนว่าสำหรับเค้ามันง่ายมาก เค้าทำเหมือนว่าเมือวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราไม่ได้ทะเลาะกัน กลับมาคุยหวาน กลับมาห่วงใย กลับมาทำให้ยิ้มเหมือนอย่างเดิม ส่วนเรายอมรับนะว่ามันก้อ 50/50 เหมือนจะเชื่อ และเหมือนจะฝืน ทำได้เพียงเก็บความกลัวเอาไว้ในใจ แล้วเดินกันไปต่อ ตอนเราคุยกัน วีดีโอคอลกัน เราได้เห็นเค้า มองสายตาเค้า มันดูจริงใจ ความรู้สึกที่ออกมา มันไม่เสแสร้ง มันก้อยังคงเป็นสายตาของคนรักที่กำลังมองคนรักอย่างมีความสุขแบบท่วมท้น ทุกนาทีที่ได้เห็นมันทำให้เราลืม ลืมว่าคนๆเดียวกันกับเมื่อวาน ที่ทำให้ร้องไห้ เผลอลืมไปและเผลอยิ้มออกมาเพราะหัวใจมันกำลังมีความสุขกับเค้าที่ได้เห็นยุตรงหน้า...

แต่เพราะเราได้เจอกับผ่านแค่ตัวอักษร และวีดีโอคอลผ่านทางมือถือ ตอนคุยกันมันมีความสุขมาก แต่พอสายถูกวางลง โลกในความเป็นจริงเราก้อยังคงห่างกันยุดี พออยู่คนเดียว ความกลัวก้อกลับมา รอยแผลที่เคยร้าวก้อเริ่มเจ็บอีก เพราะรอยร้าวนั้นมันไม่ได้ไปไหน เราแค่แกล้งๆลืมมันไปในบางขณะเท่านั้นเอง
เรากับเค้าก้อคุยกันยุแบบนี้เกือบอาทิตย์ ความเจ็บและความกลัว ที่เรากำลังปกปิดไม่ให้เค้าเห็น การต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดและความกลัวครั้งนี้โดยลำพัง มันเหนื่อยมากๆๆๆ มันเหมือนจะไม่ไหว อาจเพราะหัวใจที่เคยปิดไว้ พอเปิดให้ใครเข้ามา เราเลยตั้งความหวังเอาไว้สูง พอมันพัง มันเลยไม่มีชิ้นดี การหลอมขึ้นมาใหม่ มันต้องใช้ไฟเผา ซึ่งมันจะเจ็บมากๆๆ เราต้องอดทนกับมันให้ได้ อาจมีบ้างบางครั้งที่เรารู้สึกว่าไม่อยากอดทนแล้ว ยอมแพ้แล้ว ขอจบแค่นี้นะ แต่พอเจอหน้าเค้า เจอสายตาที่เค้ามองเรา รอยยิ้มที่บอกว่า เราคือความสุข เค้ากระวนกระวายใจทุกครั้งที่เราไม่ได้คุยกัน และมีความสุขมากที่ได้เห็นเรา ใจของเรามันกลั้นใจ พูดคำว่าจบไม่ลงสักที ทำไม่ได้เลยจริงๆ นี่เราแพ้ใจตัวเอง รึแพ้ใจเค้ากันแน่??

การขอโอกาศของเค้าในครั้งนี้ดูเหมือนว่าเค้าทำมันใหม่ได้ดีมากๆ โลกส่วนตัวของเค้าได้เปิดออกในทุกๆซอกมุม ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไร เค้าก้อพร้อมจะบอก จะรับสาย หรือโทรหา มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เค้ากำลังรู้สึกอะไรแบบไหน เค้าจะบอกเราได้โดยไม่มีข้อแม้ คำว่ารัก คำว่าคิดถึง จะถูกพิมพ์มาบ่อยมาก เห็นได้ชัดว่า เค้าให้ความรักที่มาพร้อมกับความใส่ใจ ในตอนนี้ คนที่เปลี่ยนแปลงตัวเอง เป็นเค้าอย่างเห็นได้ชัด คนที่ผู้ชายมากๆ ไม่มีความใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ วันนี้เค้ากำลังเปลี่ยนแปลงมัน กำลังทำให้เราได้เห็นว่า มองเค้าอีกทีนะ มองกลับมาใหม่นะ เค้าจะทำให้รักครั้งนี้ไปต่อแบบไม่สะดุดอีกแล้ว

กำแพงที่เราตั้งเอาไว้ มันค่อยๆต่ำลงมาๆ หัวใจที่เคยยิ้ม วันนี้มันกลับมายิ้มได้เหมือนเดิมอีกครั้ง มือที่เคยกุมกัน มาวันนึงที่เค้าสั่นไหว แล้วเรากำลังจะปล่อย ออกไป เค้ากลับรวมรวมพลังมาใหม่ ทำให้มือที่สั้นไหวนั้น กลับมาดึงอีกมือที่สะบัดหนีอย่างแน่น จับเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ต่อให้สะบัดแรงแค่ไหน สะบัดจนทำให้อีกมือเจ็บอย่างไร เค้าก้อไม่ยอมปล่อยมัน จนวันนี้มือที่เคยสะบัดหนีไม่มีแรงสะบัดอีกแรงแล้ว มันค่อยๆอ่อนแรงลง แล้วมือของเราทั้งคู่ก้อจับกันอีกครั้ง .....

ไม่ใช่แค่ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดที่ยังรักอยู่ ไม่ได้อยู่เพราะความอดทน แต่เพราะเรายังรักกัน นั่นคือคำตอบว่าทำไมวันนี้เราถึงยังได้ไปกันต่อ บทเรียนที่แสนเจ็บปวดในวันนั้น มันทำให้เราได้เรียนรู้และบอกกับใจของกันและกันว่า มันมีค่าแค่ไหน และเรารักกันเพียงใด ในวันนี้ความรักของเรา มันมากพอที่จะก้าวผ่านความกลัว รักที่พร้อมจะเริ่มต้นกันใหม่ วันนี้หัวใจของเราทั้งคู่มีความสุขกว่าก่อนหน้านี้ เพราะรักครั้งนี้มีความหมาย เราสองคนแค่ลืมใส่ใจกัน มาวันนี้พรหมลิขิตได้นำพาบทเรียนที่มีค่ามาสอนให้เราใส่ใจกันให้มากกว่านี้  ให้เรารู้ว่า ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนที่รักกัน  รักแท้ไม่ว่าเกิดขึ้นยังไง เกิดขึ้นตอนไหน จะเกิดขึ้นก่อนหรือเกิดขึ้นหลัง จะมาช้ากว่าหรือมาเร็ว จะเกิดขึ้นในสถานะแบบไหน ถ้านั่นคือรักแท้ ยังไงก้อคือความรัก
เพราะความรักไม่มีคำนิยาม