เหมือนหัวใจหล่นหาย
กระทู้สนทนา
ห้า-หกปีมั้งที่ปรายได้มีมีโอกาสใกล้ชิดกับนรินทร์
นรินทร์ดีกับปรายทุกอย่าง ทำทุกอย่างให้เราเสมอ จับมือเดินไปด้วยกัน
แม้จะใกล้กันแค่ไหนปรายก้อไม่สนใจอะไรหรอก
เพราะแม่เคยบอกเราเสมอว่าไม่มีใครจริงใจกับปรายหรอก
แต่วันหนึ่งปรายก้อรู้สึกตัวว่ารักนรินทร์ แบบถอนตัวไม่ขึ้น
จนปรายทนที่จะเกก็บกักความรู้สึกที่มีไม่ไหว ปรายเลยบอกนรินทร์ไป นรินทร์ปฎิเสธ
จนเค้าเริ่มตีตัวออกห่างจากปรายไป เค้าทิ้งหมวกไหมพรมที่เราตั้งใจถักให้ลงถังขยะ ทั้งที่นรินทร์เคยบอกว่าต้องการให้ปรายถักให้
และนรินทร์ก้อทิ้งทุกอย่างที่เราให้ ปรายรู้สึกเราเจ็บปวดมากมายเมื่อได้รับรู้
เธอเจ็บในหัวใจ เธอร้องไห้ ทุกวัน น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม
แล้วนรินทร์ก้ออกห่างจากชีวิตของปรายไป
จากที่เคยมาหาปรายทุกวัน เวลานั้นเหล่านั้นก้อลดน้อยลง
เค้าสะบัดมือเอาออกจากปราย เมื่อมือของปรายเผลอเข้าไปแตะต้องมือของเค้า
เค้าไม่เต็มใจที่จะจับมือเราไปไหนต่อไหนเช่นเดิม
จนปรายเริ่มละอายใจ ด้วยความเป็นหญิง
เธอนิ่งเงียบ เธอไม่คุยเมื่อเค้าไม่ต้องการคุยด้วย
วันหนึ่งปรายเลยถามเค้าว่าเค้ารังเกลียดเธอมากนักหรือถึงได้ทำอย่างนี้
เค้าตอบปรายว่า "ที่ไม่อยู่ใกล้ปรายเพราะกลัวจะรักปราย "
ตั้งแต่นั้นปรายเลยแยกเค้าออกไป เพื่อให้เค้าได้สังเกตุใจตัวเอง
เค้าไม่มีปราย ไม่พูด ไม่คุยกับเธอเค้าจะรู้สึกอย่างไร
เพราะคนเราหากรักอะไรจริงๆแล้ว ยิ่งห่างยิ่งไม่พบเจอหัวใจก้อแทบขาดอย่างที่ปรายที่เป็น
แต่เหมือนเค้าเฉยชา
แต่ยิ่งเวลาผ่าน ยิ่งปรายแยกห่างเค้ายิ่งไปไกลออกไปเรื่อยๆ
เค้ายิ่งแสดงชี้ชัดว่าไม่มีปรายเค้ายิ่งมีความสุข
เค้าตัดปรายออกจากทุกเรื่องราว ไลน์ เฟช กูเกิ้ลพลัส เมสเนเจอร์
ทุกโปรเกรมในโชเชี่ยล
เค้าเริ่มก้าวเข้าไปหาคนอื่นเรื่อยๆ เริ่มถอดออกจากชีวิตปราย
เพื่อก้าวไปหาชีวิตของอีกคนในอีกฟากฝ่าย ...
เหมือนหัวใจหล่นหาย
กระทู้สนทนา
ห้า-หกปีมั้งที่ปรายได้มีมีโอกาสใกล้ชิดกับนรินทร์
นรินทร์ดีกับปรายทุกอย่าง ทำทุกอย่างให้เราเสมอ จับมือเดินไปด้วยกัน
แม้จะใกล้กันแค่ไหนปรายก้อไม่สนใจอะไรหรอก
เพราะแม่เคยบอกเราเสมอว่าไม่มีใครจริงใจกับปรายหรอก
แต่วันหนึ่งปรายก้อรู้สึกตัวว่ารักนรินทร์ แบบถอนตัวไม่ขึ้น
จนปรายทนที่จะเกก็บกักความรู้สึกที่มีไม่ไหว ปรายเลยบอกนรินทร์ไป นรินทร์ปฎิเสธ
จนเค้าเริ่มตีตัวออกห่างจากปรายไป เค้าทิ้งหมวกไหมพรมที่เราตั้งใจถักให้ลงถังขยะ ทั้งที่นรินทร์เคยบอกว่าต้องการให้ปรายถักให้
และนรินทร์ก้อทิ้งทุกอย่างที่เราให้ ปรายรู้สึกเราเจ็บปวดมากมายเมื่อได้รับรู้
เธอเจ็บในหัวใจ เธอร้องไห้ ทุกวัน น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม
แล้วนรินทร์ก้ออกห่างจากชีวิตของปรายไป
จากที่เคยมาหาปรายทุกวัน เวลานั้นเหล่านั้นก้อลดน้อยลง
เค้าสะบัดมือเอาออกจากปราย เมื่อมือของปรายเผลอเข้าไปแตะต้องมือของเค้า
เค้าไม่เต็มใจที่จะจับมือเราไปไหนต่อไหนเช่นเดิม
จนปรายเริ่มละอายใจ ด้วยความเป็นหญิง
เธอนิ่งเงียบ เธอไม่คุยเมื่อเค้าไม่ต้องการคุยด้วย
วันหนึ่งปรายเลยถามเค้าว่าเค้ารังเกลียดเธอมากนักหรือถึงได้ทำอย่างนี้
เค้าตอบปรายว่า "ที่ไม่อยู่ใกล้ปรายเพราะกลัวจะรักปราย "
ตั้งแต่นั้นปรายเลยแยกเค้าออกไป เพื่อให้เค้าได้สังเกตุใจตัวเอง
เค้าไม่มีปราย ไม่พูด ไม่คุยกับเธอเค้าจะรู้สึกอย่างไร
เพราะคนเราหากรักอะไรจริงๆแล้ว ยิ่งห่างยิ่งไม่พบเจอหัวใจก้อแทบขาดอย่างที่ปรายที่เป็น
แต่เหมือนเค้าเฉยชา
แต่ยิ่งเวลาผ่าน ยิ่งปรายแยกห่างเค้ายิ่งไปไกลออกไปเรื่อยๆ
เค้ายิ่งแสดงชี้ชัดว่าไม่มีปรายเค้ายิ่งมีความสุข
เค้าตัดปรายออกจากทุกเรื่องราว ไลน์ เฟช กูเกิ้ลพลัส เมสเนเจอร์
ทุกโปรเกรมในโชเชี่ยล
เค้าเริ่มก้าวเข้าไปหาคนอื่นเรื่อยๆ เริ่มถอดออกจากชีวิตปราย
เพื่อก้าวไปหาชีวิตของอีกคนในอีกฟากฝ่าย ...