ในวันที่เราเกือบไม่รักกัน

การกระทู้ก่อนหน้า https://pantip.com/topic/37133759

ในวันนี้ อาจเป็นเพราะเราไม่พูดกันในสิ่งที่ใจคิด อาจเป็นเพราะความอ่อนแอที่เกิดจากการสูญเสีย หรืออาจเป็นเพราะความกลัว ไม่ว่าเหตุผลอะไร ในวันนี้ มือของเราสองคนค่อยๆจับกันเบาลงๆ
เวลาคุยกับเค้า เราเฝ้าถามเค้าอยู่เสมอว่า วันนี้เป็นยังไงบ้าง มีอะไรเล่าให้ฟังมั้ย มีอะไรไม่สบายใจหรือปล่าว แต่คำถามพวกนั้น มักจะโดนตัดบทสนทนาด้วยคำว่า ไม่มีอะไร ไม่ได้เป็นอะไร คนที่คุยกันอยู่ทุกวัน จะไม่รู้ได้ยังไง ว่าเค้าไม่เหมือนเดิม เราก้อได้แค่นึกในใจ เพราะด้วยความที่เราเป็นคนไม่ชอบล้ำเส้นใคร และไม่ชอบถามซ้ำๆ จึงปล่อยไว้แบบนั้น ความห่วงใยมีแน่นอนอยู่แล้ว แต่จะทำอะไรได้นอกจากรอให้เค้าเป็นคนพูดออกมาเอง
ช่วงนี้เป็นช่วงที่เข้าไม่ถึงใจเค้า รู้สึกมีกำแพงบางๆกั้นเราสองคนไว้ มีแต่คำถามที่ไม่มีคำตอบ .... มันคืออะไรกัน ความเป็นจริง เรากับเค้ายังคงคุยกันเหมือนเดิม ไม่มีอะไรที่ขาดหาย หรือน้อยลง แค่เรารู้สึกว่าในใจเค้ามีอะไรอยู่ มันไม่เหมือนเดิม
และวันที่คำตอบวิ่งเข้ามาใส่ วันที่ตั้งหลักแทบไม่ทัน วันที่ได้รู้ว่า เค้ากำลังจะปล่อยมือเรา ในวันที่มีอีกคนเข้ามาคุยด้วย และเค้าหวั่นไหวไปกับคนนั้น ความรู้สึกในตอนนั้น เหมือนกำลังอยู่ในห้องที่เหน็บหนาวคนเดียว แล้วไฟดับลง ทุกอย่างมืดไปหมด มองไม่เห็น ไม่ได้ยินอะไร มันชาไปหมด มีแค่คำถามว่า มันเกิดขึ้นตอนไหน เราทำหน้าที่คนรักตกหล่นไปเมื่อไหร .....
เราก้อยังดีๆกันอยู่ คุยกันอยู่เป็นปกติทุกวัน แล้วเค้าเอาเวลาไหนไปรักคนอื่น นาทีนี้โลกของเราได้พังทลายลง  มันผิดหวัง กับการที่เราได้เปิดประตูให้เค้าเข้ามา ด้วยความเชื่อใจ และเชื่อในคำสัญญา ไหนเคยสัญญาไว้ไง ว่า จะไม่พาหัวใจเราไปเสี่ยงในที่ๆจะทำให้บอบช้ำ แต่วันนี้ หัวใจดวงนี้พังแทบไม่เหลือชิ้นดี ถ้าวันนี้เราจะผิด[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ คงผิดที่ไว้ใจ

เมื่อความเสียใจเกิดขึ้น มีหรือน้ำตาจะไม่ไหล นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่เคยเสียใจ และร้องไห้ให้กับความรัก? เราสองคนได้คุยกัน จำได้ว่ามันเป็นการคุยกันทั้งน้ำตา ทั้งเราและเค้า เค้าก้อยอมรับว่าเค้าผิดที่ปล่อยให้ความอ่อนแอเข้ามาในวันที่เค้าสูญเสียย่าที่เค้ารักไป เค้ารู้สึกกลัวว่าถ้าวันนึงเค้าเสียเราไปเค้าจะต้องเจ็บปวดแบบนี้อีก เค้ากลัวว่าจะรับมือไม่ไหว และเมื่อมีอีกคนเข้ามาเค้าจึงหวั่นไหวไปกะคนนั้น และมันเป็นแค่ความคิดชั่ววูบเท่านั้น และเราได้ถามกับเค้าว่า ความรัก ความใส่ใจที่เรามีมันขาดตกบกพร่องตรงไหน เค้าก้อบอกกับเราว่า เราไม่ให้ความมั่นใจกับเค้า ทำไมในวันที่เค้าถามว่า เรากับเค้าเป็นอะไรกัน ทำไมในวันนั้นเราไม่ตอบเค้าไปว่าคบกันหรือเป็นแฟนกัน ทำไมไม่สร้างความเชื่อมั่นให้เค้า ทำไมไม่จับมือเค้าให้แน่น เค้าอยากได้ความหนักแน่นจากเราบ้าง อยากไเ้ความเชื่อมั่นว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ทิ้งเค้าไป ทำไมเราให้เค้าไม่ได้....

ในตอนนั้น สิ่งที่เค้าพูดหรือบอก มันเหมือนแค่เสียงที่ผ่านไป ทุกอย่างมันหยุด ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย มันว่างเปล่า ต่อให้เค้าพูดอะไรมามันก้อไม่ได้ทำให้เรารู้สึกอะไรเลย ในใจตอนนั้นคิดแค่ว่า นี่คงเป็นนาทีสุดท้ายสำหรับรักครั้งนี้ หมดแล้วความไว้ใจ
แล้วเราก้อวางสาย เคยอยู่มาได้จนป่านนี้ มันต้องไปต่อได้สิ แต่ก่อนไม่มีเค้า เราก้อไม่เห็นเป็นไร เอามือปาดน้ำตา แล้วทำงานต่อ ......

มีข้อความเข้ามาเยอะมากในตอนนั้น คำขอร้อง คำขอโทด คำสัญญา ....

เค้ากลัว. กลัวว่าเราจะไม่กลับมา. กลัวว่าเราจะเปลี่ยนไป. กลัวว่าถ้าวันนึงต้องเสียเราไป แล้วจะมีคนคอยอยู่ข้างๆบ้างไหม. เค้าไม่อยากเสียคนรักไปอีกแล้ว เข้าใจเค้าบ้างมั้ย. แค่สามอาทิตย์ที่เราหายไปดเค้ายังกลัว กลัวมากจริงๆ
กับคนนั้นเค้าแค่อยากคุย ไม่ใช่อยากคบ ไม่เคยคิดว่าจะเลิกเราไปคบ
แม้แต่คำว่าถอยคนละก้าวของเรา ตอนพูดกันเล่นๆ เค้ายังแอบเอาไปคิดน่ะ พอคิดแล้วก้อกลัว
เค้ายังรักเรา อยากให้เราให้โอกาศเค้าอีกสักครั้ง ให้เค้าพิสูจน์ตัวเองอีกสักครั้ง เค้าจะเข้มแข็งและจะไม่ยอมอ่อนแอให้กับอะไรอีก อยากให้เราเปิดใจมองเค้าใหม่ ต่อให้เริ่มจากศูนย์เค้าก้อยอม  ให้โอกาศเค้าอีกสักครั้งได้มั้ย คำว่ารัก คำว่าคิดถึง เค้ายังอยากใช้มันกับเรา และมันเป็นคำที่เค้าไม่เคยคิดอยากใช้ร่วมกับใคร โปรดให้โอกาศเค้า....และถ้านี่เป็นคำขอครั้งสุดท้าย ถ้าเค้ารั้งเราไว้ไม่อยู่แล้วจริงๆ มันอาจเป็นคำขอที่เห็นแก่ตัวแต่ช่วยเค้าหน่อยได้ไหม ในตอนนี้เค้ายังทำใจไม่ได้กับการสูญเสียย่าไป เราอย่าเพิ่งจากไปตอนนี้ได้ไหม ช่วยแกล้งอยู่ต่ออีกสักเดือนนึงได้ไหม ให้เค้าได้เข้มแข็งขึ้นก่อนได้ไหม ช่วยอยู่ต่ออีกนิดได้ไหม ...นี่คือคำขอร้องสุดท้ายจากเค้า ทำให้เค้าหน่อยจะได้ไหม



เราจะไปต่อด้วยกันมั้ย หรือมันจะจบเพียงแค่นี้?
ตามต่อกระทู้หน้าค่ะ