คบกับแฟนที่อยู่ห่างกันครึ่งโลก ควรต้องทำยังไง เพราะตอนนี้รู้สึกว่าจะเริ่มเบื่อกันขึ้นไปทุกทีๆ

เรากับแฟนคบกันมาได้สักประมาณปีนิดๆ เราอยู่อเมริกาแฟนเราอยู่ไทย เราเริ่มคบกันได้ก้เพราะว่าเราได้เจอกันที่ไทย ตอนนั้นตัวเราพักอยู่ไทยสักพักประมาณสามสี่เดือน ก้เลยตัดสินใจคบกัน ตอนแรกอะไรๆก้ดีไปหมดนั่นแหละ แต่พอถึงเวลาที่เราต้องกลับมาที่อเมริกา ทุกอย่างๆก้ดูแย่ลงไปอย่างเห็นได้ชัดเลย แบบประมาณว่าเขาไม่เคยวางละจากโทรศัพย์เลย โทคอลกันแทบจะพูดได้ว่าตลอดเวลาเลยก้ได้ ตอนนั้นเราก็รู้สึกว่ามันมากไปแต่พอขัดไปก้ทำให้ทะเลาะกันเลยไม่อยากขัด ก้รู้นะว่าเราผิดที่ยอมเขาตั้งแต่แรกแต่เราก้คิดว่านานๆไปเขาคงจะชินแล้วค่อยๆปรับ แต่เปล่าเลย เราคอลกันตลอด เวลาเราต่างกัน 11-12ชั่วโมง เขากลางวันเรากลางคืน ตอนนั้นมันระหองระแหงมากเลย แบบว่าทะเลาะกันแทบทุกวัน ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่ทะเลาะ เรารักเขานะเราพยายามอยากให้มันดีแต่มันไม่เคยดีได้เหมือนตอนอยู่ด้วยกันเลย เราอยู่กันแบบนี้ประมาณ 6 เดือน เราเองก้ตัดสินใจว่าโอเคจะกลับไปอยู่ไทยสักพัก เพื่ออะไรๆจะดีขึ้น พอกลับไปมันก็ดีขึ้นจิงๆแต่ครั้งนี้เราก้พยายามอีกนั่นแหละที่จะหาทางให้เขามาแต่ขอวีซ่าไปก้ไม่ได้ ยิ่งขอไม่ได้ยิ่งทะเลาะกันหนัก เหมือนความหวังมันพังลงไปตรงหน้า เขามีท่าทีว่าหมดหวัง ขอไม่ได้ก้ไม่ได้ไป เขาก้บอกว่าคบแบบนี้ไม่ไหว ถ้าขอไม่ได้แบบนี้ก็ควรเลิกกันดีกว่า เราก็คิดว่ามันก็ถูกของเขานะที่คิดแบบนี้ แต่ทำไมสำหรับเราห่างแค่ไหนเราก้ยังไหว แค่รอเวลาที่จะเจอกัน อดทนสู้ไปด้วยกัน พอเราเรียนจบจะได้อยู่ด้วยกัน เรากลับไทยไปประมาณครึ่งปีได้ ทุกอย่างก็ดีขึ้นเหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกัน ก้มีทะเลาะบ้างดีบ้าง เราไปเที่ยวด้วยกันไปไหนด้วยกัน ตอนเรากลับไปตอนแรกเราพักอยู่ที่บ้านเขาทุกอย่างดีมาก พอครั้งที่สองที่กลับไปเราก็แบ่งๆกันอยู่ระหว่างบ้านเราบ้างบ้านเขาบ้าง พอวันไหนที่ไม่ได้นอนด้วยกันจะต้องมีเรื่องทะเลาะ งอนกันตลอดเวลา เหมือนเขาอยากให้เราอยู่กับเขาตลอด แต่ตัวเราเองก็มีสิ่งที่ต้องทำ เราอยู่ไทยได้ประมาณครึ่งปีก้กลับมา รอบนี้เป็นรอบที่เรารู้สึกว่าไม่ค่อยอยากคุยไม่ค่อยอยากโท ให้โทคุยกัน แบบตอนแรกที่ตลอดเวลาเราก็ไม่อยากทำแล้วรู้สึกว่ามันเหนื่อย สำหรับเราแล้วตอนนี้โทกันเฉพาะเช้ากับค่ำ ก็เหมือนก่อนเราทำงานเขากำลังกลับบ้าน ละก้ก่อนเขาทำงานเรากำลังกลับบ้าน ก็คล้ายๆตื่นนอนกับก่อนนอนนั่นแหละ แต่รู้สึกว่าทุกวันนี้เกมือนคนคุยกันทุกวัน เราวันๆก้ทำงานไม่มีอะไรใหม่ๆมันซ้ำเดิมๆไปหมดจนมันไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาตอนที่โทหากันเลย ต่างคนต่างเงียบ บางทีเขาคุยกับเราแต่เราเอาแต่เงียบเขาก็โกดว่าทำไมเราไม่พูดบ้างมันเหมือนรู้สึกว่าความรักของเรามันน้อยลงอย่างเหนได้ชัด แต่ถามว่ารักเขามั้ยมั่นใจนะว่ารักถามว่าอยากเลิกมั้ย ไม่เคยอยากเลิกกับเขาเลย แต่ความห่างไกลมันค่อยๆทำลายความรู้เราออกไปทุกวันๆ ทำยังไงให้ในทุกๆวันที่มันมีแต่อะไรเดิม เราควรหาอะไรเรื่องอะไรมาคุยกับเขาให้มันไม่น่าเบื่อน่ารำคาน เราเป็นคนพูดไม่เก่งอยู่แล้ว ส่วนมากเขาจะเปนคนพูดก่อนเสมอ แต่พอเขาไม่เริ่มพูดเราก็ไม่รู้จะพูดอะไรเลยมันคิดไม่ออกเลยจิงๆ มีใครเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาบ้างมั้ย มีใครจะช่วยให้คำแนะนำเราได้บ้าง?