ตอนที่ 1 ตอน “จุดเริ่มต้น..จากคำว่าเพื่อน”
สวัสดีครับ วันนี้ถือเป็นกระทู้แรก สำหรับการโพส ซึ่งเป็นประสบการณ์ตรงของผม
ผมอยากจะเล่า และบันทึกเอาไว้เป็นความทรงจำว่า "ครั้งหนึ่ง เราชอบนาย และตลอดไป"
เริ่มแรกผมเรียนอยู่ มัธยม แห่งหนึ่ง เขตพระโขนง สมัย ม.2 เริ่มเมื่อปี 2539 ตอน ม.2 ขึ้นชั้นใหม่ ๆ
ในปีนี้ มีเพื่อนที่มาจากต่างโรงเรียน เป็นผู้ชาย ( ออ ผมเป็นเกย์ แต่ตอนนั้นผมอาจจะยังไม่ชัดเจนเท่าไร )
เพื่อนคนนี้ เป็นคนค่อนข้างตั้งใจเรียน ถือว่าเรียนเก่งก็ว่าได้..
เขาได้มาอยู่ห้องเดียวกับผม แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยอยากอยู่ห้อง /3 สักเท่าไร
อยากจะขอย้ายไปอยู่ห้องต้น ๆ ที่จำได้นะ ( ผมเห็นตอนแรก ก็ไม่คิดว่า จะน่าคบเท่าไร )
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เรียนกันไป ก็เริ่มสนิทกัน เพราะที่นั่งเรียนในห้องประจำชั้น จะนั่งเป็นกลุ่ม
แล้วเขาก็อยู่กลุ่มเดียวกันกับผม ก็มีคุยบ้าง เล่นกันบ้างตามภาษาเพื่อนปกติ จนเราเริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อย ๆ
เราใกล้ชิดกันมากขึ้น คุยกัน ผมก็ปรึกษาการบ้านเขา ให้เขาช่วยสอนในบางเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ..
ซึ่งบ้างผม กับเขาเราไม่ห่างกันมากนัก สามารถเดินไปหากันได้ แต่ตอนนั้นผมยังไม่เคยได้ไปหรอกครับ
เพราะถือว่าเรายังได้เจอกันที่โรงเรียนทุกวัน ผมรู้สึกดีที่ได้ไปโรงเรียน แทบไม่เคยขาดเรียนเลย..
ผมก็เป็นเด็กกิจกรรมคนหนึ่งของโรงเรียน ทำกิจกรรมแทบทุกอย่างที่จะมีโอกาส..
จนเราเริ่มขึ้น ม.3 ปีนี้ เป็นห้องเรียนแบบนั่งคู่ ผมกับเขา ได้นั่งด้วยกัน เป็นอะไรที่ผมรู้สึกดีมาก ๆ
ก็มีบ้างที่เพื่อน ๆ ในห้องจะแกล้งกัน เขาก็มีโดนแกล้งบ้าง เอาแว่นไปซ้อน (เขาใส่แว่นค่อนข้างหนา)
ถึงเวลาพักผมกับเขา ก็จะไปทานกันสองคน ไปไหนไปด้วยกัน.. เรียนด้วยกัน... เฮฮากันไป..
มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เรียนวิชาคณิตศาสตร์ เขากับอาจารย์ เหมือนจะคิดสูตรอะไรไม่ตรงกันซักอย่าง..หุหุ
เครียดเลย..คาบนั้น..
เขาไม่ได้เป็นเกย์หรอก อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่คนหล่ออะไร น่ารักก็ไม่... จริง ๆ ผมก็มีสเปคของผมนะ
แต่เวลาชอบใครขึ้นมา ไม่ได้เป็นไปตามสเปคเลย.. ความรู้สึกผมมักเกิดจากการสนิท ได้พูดคุย
เรื่องสเปค เลยไม่ใช้ประเด็น ว่าง่าย ๆ คือ ผมคบคนที่ความรู้สึก ที่ดีต่อกันมากกว่า..
จนช่วงเวลาผ่านไป จนใกล้จบ ม.3 ตอนนั้นผมก็ยังลังเลว่าจะต่อไหนดี ที่เดิม ม.4 หรือไป ม.4 ที่อื่น
แต่ผมก็ไม่ได้ถามเพื่อนคนนี้หรอกว่า จะต่อไหน .. สุดท้ายผมคิดว่าน่าจะต่อที่เดิม
แต่ผมก็มารู้ว่า เพื่อนคนที่ผมแอบชอบมาตั้งแต่ ม.2 จนจะจบ ม.3 เขากำลังจะไปเรียนที่อื่น ..!!
แรก ๆ ผมก็ยังไม่รู้สึกอะไร จนเริ่มมีอะไรเข้ามาในสมองว่า..เฮ้ย.!!.เขากำลังจะไปจากเราแล้ว..
ผมก็ใช้เวลาเท่าที่มี ไม่ขาดเรียน มาเรียนทุกวันเพื่อให้ได้อยู่กับเขาให้นานที่สุดจนกว่าเราจะจบแยกย้ายกันไป..
จนมาถึงวันที่เราต้องจบแยกย้ายกัน.. วันที่เราต้องต่างคนต่างมีทางเดิน ที่แยกทางกันไป.. คือวันจบปีการศึกษา มัธยมต้น
หลังจากวันนี้ไปแล้ว เราคนไม่ได้เจอกันอีก และยังไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม เพราะเขาต้องย้ายไปเรียนต่างจังหวัด
ถึงแม้ไม่ไกล แต่ใจที่ผูกพันอยากที่จะทำใจได้.. ผมขอเบอร์โทร ที่อยู่ที่สามารถติดต่อได้
เผื่อไว้สักวันผมคิดถึงเพื่อนคนนี้ จะได้โทรหา และเขียนจดหมายพูดคุยกัน ..
( โปรดติดตาม.. ตอนที่ 2 ตอน “ความคิดถึง ถึงใครคนหนึ่ง” )
//--บ้านขวาง--//
แอบรักเพื่อน เรื่อง “ครั้งหนึ่ง เราชอบนาย และตลอดไป”
สวัสดีครับ วันนี้ถือเป็นกระทู้แรก สำหรับการโพส ซึ่งเป็นประสบการณ์ตรงของผม
ผมอยากจะเล่า และบันทึกเอาไว้เป็นความทรงจำว่า "ครั้งหนึ่ง เราชอบนาย และตลอดไป"
เริ่มแรกผมเรียนอยู่ มัธยม แห่งหนึ่ง เขตพระโขนง สมัย ม.2 เริ่มเมื่อปี 2539 ตอน ม.2 ขึ้นชั้นใหม่ ๆ
ในปีนี้ มีเพื่อนที่มาจากต่างโรงเรียน เป็นผู้ชาย ( ออ ผมเป็นเกย์ แต่ตอนนั้นผมอาจจะยังไม่ชัดเจนเท่าไร )
เพื่อนคนนี้ เป็นคนค่อนข้างตั้งใจเรียน ถือว่าเรียนเก่งก็ว่าได้..
เขาได้มาอยู่ห้องเดียวกับผม แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยอยากอยู่ห้อง /3 สักเท่าไร
อยากจะขอย้ายไปอยู่ห้องต้น ๆ ที่จำได้นะ ( ผมเห็นตอนแรก ก็ไม่คิดว่า จะน่าคบเท่าไร )
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เรียนกันไป ก็เริ่มสนิทกัน เพราะที่นั่งเรียนในห้องประจำชั้น จะนั่งเป็นกลุ่ม
แล้วเขาก็อยู่กลุ่มเดียวกันกับผม ก็มีคุยบ้าง เล่นกันบ้างตามภาษาเพื่อนปกติ จนเราเริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อย ๆ
เราใกล้ชิดกันมากขึ้น คุยกัน ผมก็ปรึกษาการบ้านเขา ให้เขาช่วยสอนในบางเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ..
ซึ่งบ้างผม กับเขาเราไม่ห่างกันมากนัก สามารถเดินไปหากันได้ แต่ตอนนั้นผมยังไม่เคยได้ไปหรอกครับ
เพราะถือว่าเรายังได้เจอกันที่โรงเรียนทุกวัน ผมรู้สึกดีที่ได้ไปโรงเรียน แทบไม่เคยขาดเรียนเลย..
ผมก็เป็นเด็กกิจกรรมคนหนึ่งของโรงเรียน ทำกิจกรรมแทบทุกอย่างที่จะมีโอกาส..
จนเราเริ่มขึ้น ม.3 ปีนี้ เป็นห้องเรียนแบบนั่งคู่ ผมกับเขา ได้นั่งด้วยกัน เป็นอะไรที่ผมรู้สึกดีมาก ๆ
ก็มีบ้างที่เพื่อน ๆ ในห้องจะแกล้งกัน เขาก็มีโดนแกล้งบ้าง เอาแว่นไปซ้อน (เขาใส่แว่นค่อนข้างหนา)
ถึงเวลาพักผมกับเขา ก็จะไปทานกันสองคน ไปไหนไปด้วยกัน.. เรียนด้วยกัน... เฮฮากันไป..
มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เรียนวิชาคณิตศาสตร์ เขากับอาจารย์ เหมือนจะคิดสูตรอะไรไม่ตรงกันซักอย่าง..หุหุ
เครียดเลย..คาบนั้น..
เขาไม่ได้เป็นเกย์หรอก อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่คนหล่ออะไร น่ารักก็ไม่... จริง ๆ ผมก็มีสเปคของผมนะ
แต่เวลาชอบใครขึ้นมา ไม่ได้เป็นไปตามสเปคเลย.. ความรู้สึกผมมักเกิดจากการสนิท ได้พูดคุย
เรื่องสเปค เลยไม่ใช้ประเด็น ว่าง่าย ๆ คือ ผมคบคนที่ความรู้สึก ที่ดีต่อกันมากกว่า..
จนช่วงเวลาผ่านไป จนใกล้จบ ม.3 ตอนนั้นผมก็ยังลังเลว่าจะต่อไหนดี ที่เดิม ม.4 หรือไป ม.4 ที่อื่น
แต่ผมก็ไม่ได้ถามเพื่อนคนนี้หรอกว่า จะต่อไหน .. สุดท้ายผมคิดว่าน่าจะต่อที่เดิม
แต่ผมก็มารู้ว่า เพื่อนคนที่ผมแอบชอบมาตั้งแต่ ม.2 จนจะจบ ม.3 เขากำลังจะไปเรียนที่อื่น ..!!
แรก ๆ ผมก็ยังไม่รู้สึกอะไร จนเริ่มมีอะไรเข้ามาในสมองว่า..เฮ้ย.!!.เขากำลังจะไปจากเราแล้ว..
ผมก็ใช้เวลาเท่าที่มี ไม่ขาดเรียน มาเรียนทุกวันเพื่อให้ได้อยู่กับเขาให้นานที่สุดจนกว่าเราจะจบแยกย้ายกันไป..
จนมาถึงวันที่เราต้องจบแยกย้ายกัน.. วันที่เราต้องต่างคนต่างมีทางเดิน ที่แยกทางกันไป.. คือวันจบปีการศึกษา มัธยมต้น
หลังจากวันนี้ไปแล้ว เราคนไม่ได้เจอกันอีก และยังไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม เพราะเขาต้องย้ายไปเรียนต่างจังหวัด
ถึงแม้ไม่ไกล แต่ใจที่ผูกพันอยากที่จะทำใจได้.. ผมขอเบอร์โทร ที่อยู่ที่สามารถติดต่อได้
เผื่อไว้สักวันผมคิดถึงเพื่อนคนนี้ จะได้โทรหา และเขียนจดหมายพูดคุยกัน ..
( โปรดติดตาม.. ตอนที่ 2 ตอน “ความคิดถึง ถึงใครคนหนึ่ง” )
//--บ้านขวาง--//