สวัสดีค่ะ พอดีเรามีเรื่องมาปรึกษาทุกคนค่ะ
ถ้าครอบครัวของพวกคุณมีปัญหากันอย่างคนในครอบครัวของคุณทะเลาะกันแม่ของคุณก็คาดหวังกับลูกคนอื่นมากกว่าคุณและป้าของคุณก็เห็นหลานนอกเรือนดีกว่าหลานในเรือนและแ้ายังเอาลูกของหลานคนอื่นมาเลี้ยงทุกวันแถมป้ากับแม่ของคุณก็ไม่ถูกกันอีก และเวลาแม่จะบ่นหรือด่าป้าแม่ก็จะบังคับให้คุณพูดแทนโดยที่คุณไม่เต็มใจและเวลาทะเลาะกันแม่ก็มักจะเอาเรื่องเก่าๆที่เราทำผิดมาขู่และตัดพ้อเราทั้งๆที่แม่เป็นคนพูดเองว่า"คนเราทำผิดได้เสมอ อะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป"และเวลาเราขออะไรแม่จะบอกว่าไม่ต้องเอาหรอก,เดี๋ยวค่อยเอา ทั้งๆที่พอลูกเลี้ยงของแม่ทักใาขอให้โอนเงินให้แม่ก็ไม่เคยอิดออดเลยแม้กระทั่งฝนตกแม่ก็ออกไปโอนให้เป็นพันๆแต่กับเราขอซื้อสมุดเสก็ดภาพเล่มละ100กว่าๆแม่ยังไม่ยอมซื้อให้ และปัญหาในครอบครัวอีกอย่างคือ เวลาแม่โกรธหรือเกลียดใครแม่จะมาพูดกดดันเราในทำนองว่าเราต้องเกลียดคนคนนั้นตามแม่ เราเคยบอกแม่ว่าถ้าเกลียดใครอย่ามาพูดเหมือนบังคับให้เราเกลียดตามและถ้าเราชอบอะไรเราไม่อยากให้แม่ด่าไม่อยากให้แม่ขัด ตอนนั้นแม่สัญญากับเราว่าจะไม่ทำอีก แต่พอเราชอบอนิเมะกับไอดอลเกาหลี และเราก็ใช้เงินเราซื้อพวกโปสเตอร์รูปภาพอะไรที่มันเกี่ยวกับอนิเมะ,ไอดอลเกาหลี แม่เราก็มาบอกกับเราว่าซื้อมาทำไมไร้สาระ ปัญญาอ่อน รกบ้านเปล่าๆ ใช้เงินสิ้นเปลือง และแม่ก็ชอบถามว่าทำไมยิ่งโตยิ่งดื้อ แม่บอกว่าอยากได้เราคนเก่ากลับมาทั้งๆที่เราเองก็เป็นของเราแบบนี้อยู่แล้ว แม่เอาแต่โทษป้าว่าทำให้เราเปลี่ยนไป และแม่ยังกล่าวหาว่าเราไปติดผู้ชายเพราะเราไม่ค่อยอยู่บ้านช่วงเสาร์-อาทิตย์ ทั้งๆที่เราก็บอกแม่ตั้งหลายรอบว่าเราไปซ้อมศิลปะเพราะใกล้จะแข่งแล้ว และแม่ยังเคยพูดอีกว่า"ถ้ารู้ว่าโตมาแล้วจะนิสัยแบบนี้ ฆ่าทิ่งตั้งแต่อยู่ในท้องเลยซะยังดีกว่า" และแม่ยังบอกเราอีกว่า คนอย่างเราไม่น่าเชื่อใจเลยสักนิด มีคนี้งหนึ่งที่เราเคยทะเลาะกับแม่และแม่ก็ตบตีเรา ทำร้ายร่างกายเราและปล่อยให้เราเดินกลับบ้านคนเดียวทั้งๆที่ตอนนั้นก็ประมาณ2ทุ่มกว่าๆได้เเล้ว ส่วนป้าก็บอกว่าไม่ไว้ใจเรา เห็นแต่คนอื่นดีกว่าเรา ขนาดเราสอบติดโรงเรียนมัธยมป้าเรายังไม่ยินดีกับเราเลย ไม่ว่าเราจะได้รางวัลอะไรก็ตามป้าก็ไม่เคยเอ่ยปากชมเราเลย ป้าเอาแต่ชมหลานคนอื่นของป้าให้เราฟัง เราเคยถามว่าป้ารักเรามั้ยป้าก็ไม่ตอบ มีครั้งหนึ่งที่เราหนีออกจากบ้านป้าก็มาตามเรากลับ และบอกเราว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วแต่ทุดวันนี้ป้าก็ยังทำ แต่เราคิดว่าอย่างน้อยป้าก็ห่วงเรามากกว่าแม่ เพราะตอนที่เราหายไปแม่ก็ไม่เคยตามหาเราเลย แต่แ้าเองก็คิดว่าที่เรากลับบ้านช้าเพราะเราติดยาติดผู้ชายทั้งๆที่เราได้เงินไปโรงเรียนวันละ50บาท เราคิดว่าอีกไม่นานเราคงเป็นโรคซึมเศร้าเพราะเราเองก็เริ่มมีปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพจิตอยู่แล้ว เราเคยคิดจะฆ่าตัวตายในวันเกิดของตัวเองแต่เราก็มาคิดได้ว่าเรายังมีความฝันอยู่เราอยากทำตามฝันให้สำเร็จ แต่เราเองก็ไม่รู้ว่าจะทนได้ถึงแค่ไหน เพราะเราเองก็เริ่มที่จะหมดกำลังใจแล้ว สำหรับเนาครอบครัวสำคัญมากจริงๆ เราคิดว่าเด็กอายุ13อย่างเราอาจยังมีความอดทนไม่สูงพอก็ได้ เราจึงอยากทราบว่าถ้าทุกคนเป็นเรา ทุกคนจะทำยังไงคะ
ถ้าคุณมีครอบครัวที่ไม่เข้าใจกันคุณจะทำยังไง
ถ้าครอบครัวของพวกคุณมีปัญหากันอย่างคนในครอบครัวของคุณทะเลาะกันแม่ของคุณก็คาดหวังกับลูกคนอื่นมากกว่าคุณและป้าของคุณก็เห็นหลานนอกเรือนดีกว่าหลานในเรือนและแ้ายังเอาลูกของหลานคนอื่นมาเลี้ยงทุกวันแถมป้ากับแม่ของคุณก็ไม่ถูกกันอีก และเวลาแม่จะบ่นหรือด่าป้าแม่ก็จะบังคับให้คุณพูดแทนโดยที่คุณไม่เต็มใจและเวลาทะเลาะกันแม่ก็มักจะเอาเรื่องเก่าๆที่เราทำผิดมาขู่และตัดพ้อเราทั้งๆที่แม่เป็นคนพูดเองว่า"คนเราทำผิดได้เสมอ อะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป"และเวลาเราขออะไรแม่จะบอกว่าไม่ต้องเอาหรอก,เดี๋ยวค่อยเอา ทั้งๆที่พอลูกเลี้ยงของแม่ทักใาขอให้โอนเงินให้แม่ก็ไม่เคยอิดออดเลยแม้กระทั่งฝนตกแม่ก็ออกไปโอนให้เป็นพันๆแต่กับเราขอซื้อสมุดเสก็ดภาพเล่มละ100กว่าๆแม่ยังไม่ยอมซื้อให้ และปัญหาในครอบครัวอีกอย่างคือ เวลาแม่โกรธหรือเกลียดใครแม่จะมาพูดกดดันเราในทำนองว่าเราต้องเกลียดคนคนนั้นตามแม่ เราเคยบอกแม่ว่าถ้าเกลียดใครอย่ามาพูดเหมือนบังคับให้เราเกลียดตามและถ้าเราชอบอะไรเราไม่อยากให้แม่ด่าไม่อยากให้แม่ขัด ตอนนั้นแม่สัญญากับเราว่าจะไม่ทำอีก แต่พอเราชอบอนิเมะกับไอดอลเกาหลี และเราก็ใช้เงินเราซื้อพวกโปสเตอร์รูปภาพอะไรที่มันเกี่ยวกับอนิเมะ,ไอดอลเกาหลี แม่เราก็มาบอกกับเราว่าซื้อมาทำไมไร้สาระ ปัญญาอ่อน รกบ้านเปล่าๆ ใช้เงินสิ้นเปลือง และแม่ก็ชอบถามว่าทำไมยิ่งโตยิ่งดื้อ แม่บอกว่าอยากได้เราคนเก่ากลับมาทั้งๆที่เราเองก็เป็นของเราแบบนี้อยู่แล้ว แม่เอาแต่โทษป้าว่าทำให้เราเปลี่ยนไป และแม่ยังกล่าวหาว่าเราไปติดผู้ชายเพราะเราไม่ค่อยอยู่บ้านช่วงเสาร์-อาทิตย์ ทั้งๆที่เราก็บอกแม่ตั้งหลายรอบว่าเราไปซ้อมศิลปะเพราะใกล้จะแข่งแล้ว และแม่ยังเคยพูดอีกว่า"ถ้ารู้ว่าโตมาแล้วจะนิสัยแบบนี้ ฆ่าทิ่งตั้งแต่อยู่ในท้องเลยซะยังดีกว่า" และแม่ยังบอกเราอีกว่า คนอย่างเราไม่น่าเชื่อใจเลยสักนิด มีคนี้งหนึ่งที่เราเคยทะเลาะกับแม่และแม่ก็ตบตีเรา ทำร้ายร่างกายเราและปล่อยให้เราเดินกลับบ้านคนเดียวทั้งๆที่ตอนนั้นก็ประมาณ2ทุ่มกว่าๆได้เเล้ว ส่วนป้าก็บอกว่าไม่ไว้ใจเรา เห็นแต่คนอื่นดีกว่าเรา ขนาดเราสอบติดโรงเรียนมัธยมป้าเรายังไม่ยินดีกับเราเลย ไม่ว่าเราจะได้รางวัลอะไรก็ตามป้าก็ไม่เคยเอ่ยปากชมเราเลย ป้าเอาแต่ชมหลานคนอื่นของป้าให้เราฟัง เราเคยถามว่าป้ารักเรามั้ยป้าก็ไม่ตอบ มีครั้งหนึ่งที่เราหนีออกจากบ้านป้าก็มาตามเรากลับ และบอกเราว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วแต่ทุดวันนี้ป้าก็ยังทำ แต่เราคิดว่าอย่างน้อยป้าก็ห่วงเรามากกว่าแม่ เพราะตอนที่เราหายไปแม่ก็ไม่เคยตามหาเราเลย แต่แ้าเองก็คิดว่าที่เรากลับบ้านช้าเพราะเราติดยาติดผู้ชายทั้งๆที่เราได้เงินไปโรงเรียนวันละ50บาท เราคิดว่าอีกไม่นานเราคงเป็นโรคซึมเศร้าเพราะเราเองก็เริ่มมีปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพจิตอยู่แล้ว เราเคยคิดจะฆ่าตัวตายในวันเกิดของตัวเองแต่เราก็มาคิดได้ว่าเรายังมีความฝันอยู่เราอยากทำตามฝันให้สำเร็จ แต่เราเองก็ไม่รู้ว่าจะทนได้ถึงแค่ไหน เพราะเราเองก็เริ่มที่จะหมดกำลังใจแล้ว สำหรับเนาครอบครัวสำคัญมากจริงๆ เราคิดว่าเด็กอายุ13อย่างเราอาจยังมีความอดทนไม่สูงพอก็ได้ เราจึงอยากทราบว่าถ้าทุกคนเป็นเรา ทุกคนจะทำยังไงคะ