เราจะให้บทเรียน ให้คนประเภทนี้แพ้ภัยตัวเองยังไงบ้างคะ

สวัสดีค่ะ ดิฉันเพิ่งโดนเทได้ประมานสองอาทิตแล้วค่ะ เราทำทุกอย่างเพื่อเค้า ดูแลเค้า ทำหน้าที่ทุกอย่างที่คนเปนแฟนคนนึงจะสามารถทำให้ได้ เพื่อคนที่เรารัก แต่ความรักที่เค้าให้เรากลับมาซึ่งมันน้อยมากจริงๆ เรียกแต่เพียงเศษเสี้ยวใจก้ได้ค่ะ เรารู้นะว่าเราไม่คู่ควรกับเค้าด้วยซ้ำ เรามีทุกอย่าง ซึ่งตัวเค้าเองไม่มีอะไรเลย แถมยังทำให้เราเสียใจ เวียความรู้สึก ดูไร้ค่า ซ้ำซาก แต่เราก้ยังทน คนนี้เรารอเค้ามาเกือบจะสองปี ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก้ประมาน 7-8 เดือน ตลอดระยะเวลาที่คบกันเค้าไม่เคยแคร์ความรู้สึกของคนรอแบบเราเลย ไม่เคยเห็นค่าในสิ่งที่เราทำ ในโอกาสที่เค้าได้รับ หลายๆครั้งที่เค้าคิดอยากหายก้หายขาดการติดต่อไปเปนอาทิต เป็นเดือน แต่เราก้ยังรอ ยังทน ยังพยายามอยากจะติดต่อ อยากรู้ว่าเค้าทำอะไร ที่ไหน กับใคร ความรู้สึกของคนรักที่รออ้ะเนอะ ทุกๆครั้งที่เค้ากลับมา มักจะมีเหตุผลนั่นนี่มาเบี่ยงเบนความผิด ความเห็นแก่ตัวของตัวเอง มันก้ผิดที่เราด้วยที่ยอมเป็นทาสความรู้สึกของเค้า เรารักตัวเองน้อยเกินไป มีเหตุการนึงเค้าประสบอุบัติเหตุทำให้สูบเสียอวัยวะ( นิ้วมือขาด) ซึ่งพอเรารู้ข่าวก้รีบไปหาเค้าที่ รพ จากที่เค้าปิดเครื่องเปลี่ยนซิมหนีเรามา 2 อาทิตแล้ว แต่เราก้ยังมีใจอยากจะทำหน้าที่ อยากจะดูแล เพราะเราคิดว่าถึงเราสองคนจะไปกันต้อไม่ได้ หรือหลังจากนี้จะจากกันไปวันไหนก้ตาม เราขอใช้เวลานี้ ทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดีที่สุด แล้วพอถึงวันที่เราหันหลังกลับมามองเราจะไม่เสียดายเลย เราใช้เวลากิน นอน เฝ้าอาการเค้าเปนเวลา 5 วัน พอเค้าออกจาก รพ ได้ประมานสี่ห้าวัน เราก้เกิดทะเราะกัน สุดท้ายเค้าก้มายื่นคำขาดกับเรา บอกว่าเค้าไม่รักเราแล้ว วันนั้นเราเสียสติ ฟูมฟาย เสียใจมาก ร้องขอโอกาส และสิ่งดีๆที่เราควรได้รับจากเค้ามากมาย ซึ่งมันเกิดจากความน้อยใจ และไม่มีค่า เหมือนเปนการทวงบุญคุณซึ่งมันน่าสมเพสมาก พอมาวันนี้เราเริ่มกลับมารักตัวเองมากขึ้น ยอมรับความจริง แต่เราอยากจะรู้ว่ามีวิธีไหนที่จะให้คนประเภทนี้แพ้ภัยตัวเองบ้างคะ ขอบคุนค่ะ