ไม่เคยเขียนเป็นเรื่องเป็นราวเเบบนี้สักทีวันนี้ว่างจัดเลยนำประสบการณ์ที่เคยเจอมาเล่าสู่กันฟัง
ย้อนกลับไปเมื่อ2550 ตอนนั้น จขกท.เรียนอยู่ชั้นปวช.1 วิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดเลย
วันนั้นมีเรียนตั้งแต่เช้าจนถึงบ่าย4โมง
ชั่วโมงเรียนตอนบ่ายมี2วิชา วิชาละ2ชั่วโมง อ่อลืมบอกไปว่า จขกท.มีเพื่อนที่สนิทกันอยู่1คนเพราะเป็นคนหมู่บ้านเดียวกันเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ
มาต่อคะพอจบชั่วโมงเรียนวิชาแรกของตอนบ่ายชั่วโมงต่อไปเป็นวิชาพิมพ์ดีด
จขกท.และเพื่อนคนสนิทรีบวิ่งมาจองเครื่องพิมพ์ดีด เพราะสมัยนั้นเครื่องพิมพ์ดีดบางเครื่องก็ใช้งานไม่ได้คือถ้าใครไปก่อนก็ได้เลือกเครื่องก่อนว่างั้น
...เลยต้องรีบเดินไปกับเพื่อนอย่างเร็ว เอ้อ..กูกับรีบไปดีกว่าเดี๋ยวจะไม่ได้เครื่องดีๆอิอิ😁 แต่หารู้ไม่ว่าชั่วโมงพิมพ์ดีดอาจารย์ไม่อยู่ไปราชการและเพื่อนๆในห้องก็ไม่มีใครบอกก็มารู้ที่หลัง โกรธเพื่อนมากตอนนั้น😡
ห้องพิมพ์ดีดอยู่ชั้น3ของอาคาร ตอนนั้นเป็นเวลาสักบ่าย3แล้วมั่งเรากับเพื่อนก็จับจองเครื่องพิมพ์แล้วก็ทำงานที่ค้างไว้ตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วให้เสร็จ ในห้องเรียนแบ่งโต๊ะที่นั่งเป็น2/2/2 หน้าห้องเป็นกระดาน หลังห้องเป็นตู้เหล็กเก็บเอกสาร เรานั่งอยู่กลางห้อง
เพื่อนอีกคนก็นั่งหลังห้อง
ตอนนั้นกำลังพิมพ์งานใกล้เสร็จแล้ว
จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีคนแอบมองอยู่ประตูหน้าห้องด้านนอก ทั้งประตูหน้าและประตูหลัง
เหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลา
สักพักเหมือนได้ยินเสียงเกาอี้หลังห้องเลื่อนเสียงดังดังเอียดๆเป็นพักๆ
เราก็ไม่ได้คิดอะไรพยายามรีบทำรีบเสร็จตอนนั้นก็ไม่เอ๊ะใจว่าทำไมเพื่อนๆในห้องไม่ขึ้นมาเรียนกันสักที
....สักพักต่อมามีความรู้สึกเหมือนคนมายืนอยู่หน้าห้องตรงกลางกระดานดำ แล้วเดินรอบๆห้องเหมือนเสียงส้นสูงแต่เสียงเบามาก ในตอนนั้นก็ไม่ได้บอกเพื่อนว่าเรารู้สึกยังไง😰 ณ ตอนนั้นกลัวว่าเพื่อนจะกลัว เลยบอกมันไปว่า
เฮ้ยกูว่าเพื่อนคงไม่มาแล้วละกูไม่เห็นมีใครมาสักคนมาเลย
เพื่อนมันก็รีบเก็บของแบบรวดเร็วเหมือนมันจะรู้ว่าเรากำลังคิดอะไร
พอเก็บของเสร็จรีบเดินออกจากห้องอย่างเร็วพอมาถึงบันไดรีบวิ่งแบบไม่คิดชีวิตทั้งเพื่อนและเราแบบพร้อมใจกันวิ่ง พอถึงชั้น1 จขกท.เลยพูดขึ้นว่า
..รู้สึกเหมือนที่กูรู้สึกไหม
มันเลยบอกว่า...กูเสี่ยวๆหลังตั้งแต่เดินเข้าไปในห้องแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นคือกลัวมากมันคืออะไรวะหรือเรารู้สึกอุปทานไปเอง
....ทุกวันนี้เรากับเพื่อนก็ไม่เคยลืมเหตุการณ์ในวันนั้นเลย เล่ามาอาจจะไม่ได้อรรถรสไม่ได้อารมณ์สำหรับคนที่เข้ามาอ่าน จขกท.ใช้คำพูดไม่เป็น😆
ห้องพิมพ์ดีด
ย้อนกลับไปเมื่อ2550 ตอนนั้น จขกท.เรียนอยู่ชั้นปวช.1 วิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดเลย
วันนั้นมีเรียนตั้งแต่เช้าจนถึงบ่าย4โมง
ชั่วโมงเรียนตอนบ่ายมี2วิชา วิชาละ2ชั่วโมง อ่อลืมบอกไปว่า จขกท.มีเพื่อนที่สนิทกันอยู่1คนเพราะเป็นคนหมู่บ้านเดียวกันเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ
มาต่อคะพอจบชั่วโมงเรียนวิชาแรกของตอนบ่ายชั่วโมงต่อไปเป็นวิชาพิมพ์ดีด
จขกท.และเพื่อนคนสนิทรีบวิ่งมาจองเครื่องพิมพ์ดีด เพราะสมัยนั้นเครื่องพิมพ์ดีดบางเครื่องก็ใช้งานไม่ได้คือถ้าใครไปก่อนก็ได้เลือกเครื่องก่อนว่างั้น
...เลยต้องรีบเดินไปกับเพื่อนอย่างเร็ว เอ้อ..กูกับรีบไปดีกว่าเดี๋ยวจะไม่ได้เครื่องดีๆอิอิ😁 แต่หารู้ไม่ว่าชั่วโมงพิมพ์ดีดอาจารย์ไม่อยู่ไปราชการและเพื่อนๆในห้องก็ไม่มีใครบอกก็มารู้ที่หลัง โกรธเพื่อนมากตอนนั้น😡
ห้องพิมพ์ดีดอยู่ชั้น3ของอาคาร ตอนนั้นเป็นเวลาสักบ่าย3แล้วมั่งเรากับเพื่อนก็จับจองเครื่องพิมพ์แล้วก็ทำงานที่ค้างไว้ตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วให้เสร็จ ในห้องเรียนแบ่งโต๊ะที่นั่งเป็น2/2/2 หน้าห้องเป็นกระดาน หลังห้องเป็นตู้เหล็กเก็บเอกสาร เรานั่งอยู่กลางห้อง
เพื่อนอีกคนก็นั่งหลังห้อง
ตอนนั้นกำลังพิมพ์งานใกล้เสร็จแล้ว
จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีคนแอบมองอยู่ประตูหน้าห้องด้านนอก ทั้งประตูหน้าและประตูหลัง
เหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลา
สักพักเหมือนได้ยินเสียงเกาอี้หลังห้องเลื่อนเสียงดังดังเอียดๆเป็นพักๆ
เราก็ไม่ได้คิดอะไรพยายามรีบทำรีบเสร็จตอนนั้นก็ไม่เอ๊ะใจว่าทำไมเพื่อนๆในห้องไม่ขึ้นมาเรียนกันสักที
....สักพักต่อมามีความรู้สึกเหมือนคนมายืนอยู่หน้าห้องตรงกลางกระดานดำ แล้วเดินรอบๆห้องเหมือนเสียงส้นสูงแต่เสียงเบามาก ในตอนนั้นก็ไม่ได้บอกเพื่อนว่าเรารู้สึกยังไง😰 ณ ตอนนั้นกลัวว่าเพื่อนจะกลัว เลยบอกมันไปว่า
เฮ้ยกูว่าเพื่อนคงไม่มาแล้วละกูไม่เห็นมีใครมาสักคนมาเลย
เพื่อนมันก็รีบเก็บของแบบรวดเร็วเหมือนมันจะรู้ว่าเรากำลังคิดอะไร
พอเก็บของเสร็จรีบเดินออกจากห้องอย่างเร็วพอมาถึงบันไดรีบวิ่งแบบไม่คิดชีวิตทั้งเพื่อนและเราแบบพร้อมใจกันวิ่ง พอถึงชั้น1 จขกท.เลยพูดขึ้นว่า
..รู้สึกเหมือนที่กูรู้สึกไหม
มันเลยบอกว่า...กูเสี่ยวๆหลังตั้งแต่เดินเข้าไปในห้องแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นคือกลัวมากมันคืออะไรวะหรือเรารู้สึกอุปทานไปเอง
....ทุกวันนี้เรากับเพื่อนก็ไม่เคยลืมเหตุการณ์ในวันนั้นเลย เล่ามาอาจจะไม่ได้อรรถรสไม่ได้อารมณ์สำหรับคนที่เข้ามาอ่าน จขกท.ใช้คำพูดไม่เป็น😆