Autumn Hokkaido ประสบการณ์ความวุ่นวายที่ไม่มีวันลืม หลงรักญี่ปุ่นก็เพราะแบบนี้นี่ละ

ทริปนี้ผมใช้เวลาวางแผนท่องเที่ยวกว่า 10 เดือน เพราะเมื่อปีที่แล้วผมได้ไปเที่ยว
ฮอกไกโดช่วงใบไม่เปลี่ยนสีมาแล้วกับคณะเพื่อนๆ แต่รู้สึกว่ายังไม่สุด เลยตั้งใจว่าปีนี้
ต้องไปใหม่ให้ได้ จึงจัดแจงวางแผนเที่ยวตั้งแต่ต้นปี กะว่า ปลายตุลา ต้นพฤศจิกา ใบไม่เปลี่ยนสี
ที่ฮอกไกโด ต้องพีคสุดๆ   และก็ไม่ผิดหวังจริงๆ แต่ ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ก่อให้เกิดความวุ่นวาย
ทำให้แผนผิดเพี้ยน รวมทั้งต้องลุ้นกันแบบสุดๆ  ... ด้วยเหตุการณ์ครั้งนี้ จึงทำให้ตอกย้ำให้ผมชัดเจนกับหลายๆ
คนได้เลย ว่าทำไมผมถึงได้ไปเที่ยวประเทศญี่ปุ่นบ่อยมาก อยากให้ทุกคนได้รู้ว่าทำไมผมถึงตกหลุมรักประเทศนี้

ติดตามได้ ณ บัดนี้ ครับ
เรื่อง และ ภาพ โดย @ท่องเที่ยวไปตามใจฝันByนายหนึ่ง

มาสนามบินสุวรรณภูมิต้องเก็บภาพกันหน่อย ตามธรรมเนียม
ครั้งนี้ผมเลือก ใช้บริการของ สิงคโปร์แอร์ไลน์ เหตุเพราะได้ดิลถูกมาก จองตั้งแต่ มกราคม
บินไปญี่ปุ่น 11,800 กว่าบาท กระเป๋า30 กก. ไหนจะเซอร์วิสที่ขึ้นชื่ออีก ต่อเครื่องแค่ 1-2ชม
แหมมใครจะอดไหว ถูกกว่าโลว์คอสอีก เลยจัดเลย เพิ่มเงินอีก 3000 กว่ารวมเป็น 15,000+
ได้นั่ง Hot seat สิงคโปร์ - ญี่ปุ่น และ ญี่ปุ่น - สิงคโปร์ ยืดขาสบายเลย

ที่นั่งกว้าง  เอ็นเตอร์เทนเม้น เต็ม มีช่อง USB ให้ชาร์ทโทรศัพท์ซะด้วย
อาหารนี่บุ๊คมาเป็น ซีฟู๊ต และได้กิน 2มื้อเลย คือ กรุงเทพ - สิงคโปร์   สิงคโปร์ - ญี่ปุ่น


หลังจากถึงสิงคโปร์ ก็ต่อเครื่อง โดยเราต้องเปลี่ยนเทอมินอล ซึ่งก็ไม่ได้ยุ่งยาก มีสกายเทรนและป้ายบอกชัดเจน
และ โอโห เทอมินอลจะใหญ่ไปไหมเนี่ย เดินไกลเลย


Hot seat นั่งสบายเลย ในราคาเบาๆ
อาหารดี บริการเด่น แหมม มี เทนเนสซี่ เบิลเบิ้นซะด้วย ก็ต้องจัดตามธรรมเนียม



ถึงญี่ปุ่น แล้ว ก็ต้องทำการแลกเปลี่ยนตั๋วรถไฟ JR ซะก่อน เรื่องไม่คาดฝันเรื่องแรกก็บังเกิด
แถวยาวมากๆ ใช้เวลาเกือบ ชั่วโมง นี่ถ้ามีแผนต้องเดินทางต่อนี่ยุ่งเลย เพราะฉะนั้นเวลาวางแผนให้เผื่อเวลา
ที่จุดนี้ไว้ด้วยนะครับ  ส่วนเด้านเอกสารเดี๋ยวนี้กรอกข้อมูลน้อยลงมากเลย สะดวกขึ้น
ทริปนี้ผมเลือกใช้ JR East - South Hokkaido เพราะเหมาะกับโปรแกรมของเรา ซึ่ง อันนี้คิดไม่ผิด สะดวกมาก
แผนที่วางไว้คือ จองชินกันเซ็น เที่ยว 5โมงเย็น ไป ฮาโกดะเตะ แต่ รถเต็มหมด T T ได้เที่ยว ทุ่มกว่า ถ้าอยากไป
ก็ได้แต่จะไม่มีที่นั่งประมาณชั่วโมงครึ่งนะ ต้องรอถึงเซ็นไดถึงจะมีที่นั่ง เจ้าหน้าที่บอก ส่วนเที่ยวก่อนหน้าก็เต็ม  

คิดในใจ เอ๊าไม่เป็นไรก็ดีมีเวลาเยอะดี จะได้ไม่ต้องรีบช๊อป ทุ่มกว่าก็ทุ่มกว่า จริงๆก็กะเผื่อไว้แล้ว


ผมเลือกใช้บริการ N'EX เพื่อเข้าโตเกียว ลงที่สถานีโตเกียว แล้วเราจะเอากระเป๋าไปฝากล๊อกเกอร์เพื่อ
ไปเที่ยวในโตเกียวตามแผน .. เอานั่งรถไฟแล้วมองออกนอกหน้าต่าง โอ๊ว ฝนตกตลอด จากผลของ
ไต้ฝุ่น เซาลา ที่ถากญี่ปุ่น ทำให้วันนี้ฝนตกทั้งวัน T T อุตส่าห์เลือกปลายตุลาจะได้ไม่เจอไต้ฝุ่น ดันเจอซะได้

ทันได้นั้น เมื่อมาถึงสถานีโตเกียว ไม่รู้เพราะผมนอนไม่อิ่ม หรือ คนมันเยอะ มัยวุ่นวายซะจนมึนเลย ผมเลย
เปลี่ยนแผน พาคณะไปสถานีอุเอะโนะดีกว่า เพราะคุ้นเคยกว่า หลังจากถึง สถานีอุเอะโนะ ก็ทำการหาตู้ล๊อกเกอร์
ฝากกระเป๋า  เอาจริงๆวันนี้ก็รู้สึกแปลกๆว่าคนเยอะผิดปกติ วันไรว๊ะเนี่ย หรือเป็นเพราะฝนตกด้วย .... และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็บังเกิด    

ตู้ล๊อกเกอร์ เต็มหมด วิ่งไปดูจุดไหนก็เต็ม วิ่งหาจนเหนื่อย บนดิน ใต้ดิน  .. ทำไงดี จะลากกระเป๋าไปช๊อปก็ทุลักลุเล ไหนฝนก็ตกอีก
สุดท้ายเลยตัดสินใจหาของกินก่อนดีกว่า เอา อิจิรันราเมง นี่ละ อยู่ข้างสถานีนี่เอง  ..

ไปๆ เพื่อนๆ   ..  พอเดินไปถึง แม่เจ้า แถวยาวมาก หิวก็หิว จะเข้าร้านอื่นก็แคบ แถมมีกระเป๋าใหญ่อีก 6ใบ
สุดท้ายเลย สภาพเป็นอย่างที่เห็น


หามุมสงบแล้วนั่งซัดเลย ส่วนผมยังไม่ได้กิน เพราะหาวิธีเปลี่ยนแผนอยู่

เอาละฝากกระเป๋าก็ไม่ได้  จะลากไปช๊อปก็ทุลักทุเล ทำไงดีละ เลยคุยกับเพื่อนๆว่า เอางี้ เราเปลี่ยนเวลา
เดินทางไป ฮาโกดาเตะตอนนี้เลยละกัน อยู่ไปก็ไปไหนไม่ได้ เดี๋ยวลองหาวิธีไปดู เพราะก่อนหน้า เจ้าหน้าที่
จองตั๋วบอก เต็มหมด  ผมเลยตัดสินใจไปขอให้เขาช่วยดู  ..

เจ้าหน้าที่สุดสวย .. เที่ยวตรงไม่มีนะค๊ะ
ผม ทำหน้าน่าสงสาร .. ได้โปรดครับ ผมรอเที่ยว 1ทุ่มไม่ไหว ตอนนี้ไปไหนก็ไม่ได้ ฝากกระเป๋าก็ไม่ได้(ก็พูดไปเรื่อย รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง)
เจ้าหน้าที่สุดสวย .. คิดอยู่ซักพัก ก็กดดูเครื่องอย่างเคร่งเครียด .. ปิ้งป่อง
เจ้าหน้าที่สุดสวย .. มีวิธีหนึ่ง แต่คุณต้องต่อรถไฟ 2ต่อนะ คือ นั่งชินคันเซ็น สาย อากิตะ จาก อุเอะโนะ ไปลงเซ็นได แล้วรอ1ชั่วโมง แล้วนั่ง
ชินกันเซ็น จากเซ็นได ไป ฮาโกดาเตะ  .. เอาไหม แต่ต้องไปซักครู่นี้เลย เพราะรถเที่ยวแรกซักพักจะออกแล้ว

ผม .. เอาครับ ดีกว่าต้องนั้งอยู่ที่นี่จนถึงหนึ่งทุ่ม
และแล้วก็ได้ ตั๋วมา หลังจากนั้น ผมจึงรีบวิ่งมาบอกเพื่อนๆ เพื่อเก็บของไปเลย รถใกล้ออกแล้ว

วิ่งซิรออะไร 555


มาพอดี เรานั่งคันแดงนี่ละ  .. นั่งมาก็มีดื่มบนรถนิดหน่อยแล้วก็หลับๆตื่นๆ เบลอๆ
เพราะอดนอนและเหนื่อยกับการวิ่งหาล๊อกเกอร์

.. ซึ่งหลังจากนี้เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกับตัวผม แบบจำไม่มีวันลืมเลย


ช่วงรอต่อรถไฟคันต่อไป
ไม่มีอะไรทำก็นั่งดื่มรอ ละกัน .. ตอนนี้ผมยังไม่รู้ชะตากรรม ว่าอะไรกำลังจะตามมา

ผม .. เอาๆ รถใกล้มาแล้ว เราเตรียมพร้อมกัน  เอะ กระเป๋ากล้องผมไปไหนละเนี่ย อยู่ตรงนั้นป่าว
เพื่อน .. ไม่มีนะ
ผม .. เห้ย อยู่ไหนเนี่ย นึกอยู่พักหนึ่ง เฮ้ย ลืมไว้บนรถไฟคันที่แล้ว ไม่ได้เอาลงมา

ด้วยความเบลอ และ เปลียนที่นั่งกับคนณี่ปุ่น เพื่อได้มานั้งกับภรรยา ทำให้ลืมกระเป๋าไว้บนที่เก็บเหนือที่นั่งเดิม

ชิบแล้ว ..... ในกระเป๋ามีกล้องNIKON D850 + เลน2ตัว ไอแพท กระเป๋าเงิน  ไม่อยากบรรยายถึงมูลค่า

เอาแล้วทำไงดี ไม่เคยนึกว่าจะเกิดเรื่องนี้กับตัวเองเลย เพราะปกติจะรอบคอบเรื่องนี้มากๆ

นึกได้ก็วิ่งไปคุยกับเจ้าหน้าที่  

เจ้าหน้าที่ .. คุณต้องไปแจ้งที่สถานีด้านล่าง
ผม .. ชิบแล้ว รถไฟเที่ยวต่อไปก็กำลังจะมาด้วย ถ้าไม่ได้ขึ้น ก็จะวุ่นๆแน่ เพราะรู้ว่าเที่ยวต่อไปเต็ม จะให้เพื่อนๆนั่งไปก่อนก็จะยากเพราะ
เพื่อนๆไม่ชำนาญเลย มาแบบ แบกแพค เพราะไว้ใจผมล้วนๆ ผมจะให้เขานั่งไปเองได้ไง

ผมจึงตัดสินใจขึ้นรถไฟไฟก่อน แล้วกะว่าจะคุยกับเจ้าหน้าที่บนรถไฟ เพื่อขอให้เขาติดต่อไปที่รถไฟขบวนนั้น

.. ตัดมาที่เมื่อขึ้นขบวนต่อไปแล้ว ..

ผมคุยกับเจ้าหน้าที่บนรถ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง จนได้ความว่า เขาไม่สามารถติดต่อจากรถไปได้ ต้องให้เราโทรไปที่ศูนย์ของ
ไฟ JR พร้อมทั้งให้เบอร์ผมมา  .. เอาแล้ว คิดในใจ กุจะคุยรู้เรื่องไหมเนี่ย ภาษาอังกฤษก็ไม่ได้แข็งแรง ได้แค่งูกับปลา .. แต่คิดในใจ เอาวะ ยังไงก็ต้องคุย  

เอ้า กุจะโทรหายังไงเนี่ยโทรศัพท์ไม่ได้โรมมิ่งมา(ปกติไม่เคยมีปัญหา) มีแต่เน็ตที่เช่าพ๊อกเก็ตไวไฟมา ดีนะไม่ได้ไว้ในกระเป๋าไปด้วย
.. ตอนนี้ในหัว มึนไปหมด ไปหยอดตู้โทรศัพท์ในรถไฟ โทรออก ก็โทรไม่ได้ ไม่รู้ทำไม
สุดท้ายตัดสินใจโทรเข้าศูนย์ AIS เพื่อขอเปิดสัญญาณโทรต่างประเทศ  แล้วก็โทรไปที่เบอร์ 050-2016-1603
และแล้วทันไดนั้น เจ้าหน้าที่ก็รับโทรศัพท์ ซึ่งผมจะไม่มีวันลืมชื่อเธอเลย ..

เจ้าหน้าที่ .. (&@$^_@ เมกุมิ รับสาย มีอะไรให้ช่วยเหลือค๊ะ

ผม .. ผมลืมกระเป๋ากล้องไว้บนรถไฟฃินกันเซ็นครับ เจ้าหน้าที่บนรถไฟให้ผมโทรมาเบอร์นี้

เมกุมิ .. (๑๒฿๓๘฿๓๑ จับความรวมๆได้ว่า คุณลืมไว้บรรถไฟขบวนไหน

ผม .. ขบวนซินกันเซ็น KOMACHI 21 จาก อูเอะโนะ มาเซ็นได เที่ยว 13:26 - 14:52 ครับ ผมนั่งCAR 16 SEAT 13-C ครับ
มีกล้องNIKON D850 กับ ... เบลอถึงกับนึกคำว่า ipad ไม่ออก

เมกุมิ .. (*@^$+#$๒฿๓ จับความได้ว่า เขาจะลองติดต่อให้ รถไฟขบวนนี้ไปสุดสายที่ อกิตะ ซึ่งต้องรอรถถึงอกิตะก่อนถึงจะทราบ
แล้วเขาจะโทรมาแจ้ง  และขอชื่อและเบอร์โทรกลับ  

ผม .. ผมชื่อหนึ่ง
เมกุมิ .. นุง ??
ผม .. หนึ่ง
เมกุมิ .. น่ง ??
ผม .. โอเค เรียกผม แจกกี้ ก็ได้  (ฃื่อผมเนี่ยฝรั่งออกเสียงยาก ไม่นึกว่าญี่ปุ่นก็ยากด้วย) ติดต่อผมเบอร์ XXX
เมกุมิ .. โอเค แล้วจะโทรแจ้งนะค๊ะ
ผม .. ได้โปรดช่วยผมด้วย นะครับ หวังว่าจะได้ข่าวดี
เมกุมิ .. เช่นกันค่ะ แล้วจะโทรแจ้งนะค๊ะ

หลังจากวางหู ก็บอกภรรยาและเพื่อนๆยังยืนฟังเราไม่ยอมไปนั้งเพราะห่วงเรา ว่าเขาจะโทรมา
ภรรยา และเพื่อนๆ ก็ได้แต่ปลอบและให้กำลังใจผม

แต่ลึกๆผมเชื่อว่าจะเจอแน่ เพราะทริปก่อนๆ ลูกชายลืมกระเป๋าไว้ที่ร้านอาหาร ก็เจอ  เพื่อนทำตั๋วJR PASS หล่น ก็ได้คืน
หลังจากนั้นอีกพักใหญ่ ในช่วงบรรยากาศ เคมุไก  ในหัวคิดว่าถ้าไม่เจอทำไง กล้อง เลน ไม่อยากบรรยายถึงมูลค่าและสำคัญเพิ่งซื้อมาได้ไม่ถึงเดือน
ไอแพท ที่มีงานเพียบ ไหนจะกระเป๋าเงินอีก ถึงไม่ได้มีเงินมาก แต่มีบัตรต่างๆเพียบ

และแล้ว โทรศัพท์ก็มา
เมกุมิ .. ^(*+@ เสียใจด้วยตอนนี้เราหาไม่เจอ )(*#@
ผม .. เข่าทรุดเลย แทบจะร้องให้ พูดไม่ออก
เมกุมิ .. $)@$) แต่เราได้ประสารเจ้าหน้าที่แล้ว พรุ่งนี้ เวลา 10.00เราจะแจ้งคุณอีกครั้ง
ผม.. ขอบคุณครับ T T