ผมมีโอกาสได้คุยได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งครับ เธอก็ไม่ใช่คนสวย เเต่ก็เป็นผญ.ที่มีมุมน่ารักๆเเละเรียบร้อยในเเบบที่ผมฝัน เธอเป็นคนดีครับ วางตัวดี เรียนเก่ง ค่อนข้างหัวโบราณ คุยกันมาสักพักใหญ่ๆ ผมก็มีความผูกพันนะครับ รู้สึกรักเเละห่วงใยเธอเเบบสามารถยอมทำได้ทุกๆอย่างเพื่อเธอเลยครับ ผมเองก็เป็นคนดีในระดับหนึ่ง ไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่สูบ เเละใจเดียวครับ เเต่เหตุผลเท่านี้มันคงไม่พอหน่ะครับ เธอเป็นคนเรียนเก่งครับหน้าที่การงานดี ทำงานราชการ ฐานะทางบ้านดี พ่อเเม่ทางบ้านเค้าก็ทำงานดีๆกันครับ เเต่ผมเองไม่ได้รับราชการครับ ฐานะปานกลางๆเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง รายได้ของผมก็พอสมควรนะครับเเต่คงเทียบไม่ได้กับข้าราชการซึ่งมั่นคงเเละเป็นที่ยอมรับมากกว่า ปัญหานี้ค่อนข้างปวดใจสำหรับผมมากเลยเเหละครับ T_T ในบางเวลาผมเองก็อยากถอยออกมา เพื่อให้เธอได้เจอคนที่ดี เเละเหมาะสมกับเธอเเละพ่อเเม่เธอจะได้สบายใจ.. เเค่พิมน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลเเล้วครับ...เพราะผมรักเธอไปหมดหัวใจเเล้วครับ... ใจหนึ่งก็อยากมีโอกาสได้รัก ได้ดูเเลเธอ ได้อยู่ด้วยกัน อีกใจหนึ่งก็อยากให้เธอได้เจอคนที่สามารถดูเเลเธอได้ดีกว่าผม คนที่หน้าที่การงานดีกว่าผม เธอจะได้มีชีวิตที่ดีครับ เเต่ผมก็เป็นห่วงครับกลัวเธอเจอคนไม่ดี... เพราะคนที่รับราชการก็ไม่ได้เเปลว่าจะเป็นคนดีทุกคน หากเลือกได้คงอยากมีเธออยู่ข้างๆตลอดชีวิตครับ... ผมทั้งรักทั้งเป็นห่วงครับ ผมควรทำอย่างไรดีครับ..........
เคยอยากถอยออกมา เพราะอยากให้เธอมีชีวิตที่ดีกว่าไหมครับ...