แม่ว่าเราเอาตัวรอดคนเดียวเสียใจอ่ะทั้งๆที่เงินเดือนเราก็ใช้จ่ายในครอบครัวหมด

เงินเดือนเพิ่งออก12,000 (เพิ่งเริ่มงานใหม่เดือนแรกหลังจากตกงานมา6เดือน) เมื่อก่อนเคยให้แม่เดือนละ5,000 รายวันต่างหาก100-300แล้วแต่จะหาเงินได้มากน้อย (เมื่อก่อนทำงานเงินดีแต่เหนื่อยและโดนเอาเปรีนบเลยออก) เดือนนี้เงินเดือนออก 12,000 จ่ายหนี้ที่ยืมเพื่อนมาเริ่มทำงาน 3,000 ค่างวดมอไซ 2,600 จ่ายดอกเงินนอกระบบ 1,000 (กู้มาตอนขายของแล้วเจ๊ง) ให้แม่ 3,000 น้องสาวขอไป 500 เท่ากับเงินออกปุ๊บเราจ่านไปเท่ากับ 12,000-10,100 คงเหลือเงิน 900 ไปสมัครสอบเพื่อทำงาน300 ค่าเรียนพิเศษลูก 400 เราเหลือแค่200 และตอนนี้หมดเรียบร้อย เมือช่วงค่ำแม่มาบอกมีตังสักร้อยสองร้อยไหมหิวข้าว. เราบอกไม่มีแล้ว แม่เราก็เดินออกไปซึ่งเราก็รู้ว่สวันนี้โดนด่าเเน่ๆ จนลูกเราหิวข้าว ไปหายายขอตัง เราได้ยินว่าไปขอแม่เอ็งสิ เอาตัวรอดคนเดียว คือเมื่อก่อนแม่ขอเท่าไรเราก็มีให้ตลอด แล้วเราก็บอกว่า เดืแนนี้คงปล่อยให้ไฟตัดนะเพราะเงินไม่พอ แม่เรากลัวเสียหน้ากลัวเพื่อนบ้านินทา คือเราเหนื่อยอ่ะ เราเป็นคนทำงานเก่งหาเงินเก่งนะ แต่มันก็ต้องมีช่วงเริ่มต้นใหม่ๆ ซึ่งเราอึดอัดมาก แม่เราบ่นว่าแม่เราเป็นหนี้นอกระบบเป็นหมื่น ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราให้ตลอดเราไม่เข้าใจ ทำใมแม่ต้องเล่นหวย มันคือหายนะชัดๆ คือเราออกไปทำงานนอกบ้านมีค่าใช้จ่ายทุกวัน อดบ้าง เนียนๆกินของเพื่อนร่วมงานบ้าง ของฝากจากลูกค้าบ้าง แตาไม่ใช่ว่าไม่เหลือเงินนี้ชีวิตเราจะไปๆม่รอดเราก็ยังพอมีบุญตรงทีมีลูกค้าจากที่ทำงานเก่าติดต่อซื้ิของบ้างกำไรก็ไม่เยอะหรอกหลักร้อย พอถูๆไถๆ แต่เราก็ยังต้องให้ลูกให้แม่ เคยน้อยใจครั้งนึงเราเลิกงานดึกกลับมา ลูกร้องหิวข้าว แม่บอกให้ซื้อของมาให้แต่วันนั้นเราไมมีเงินเลย เลยบอกว่าวันนี้ไม่มีเงินเลย เพราะคิดว่าแม่เราคงหาให้เด็กๆกินแล้ว. เพราะในซอยมีร้านค้าเซ็นต์ได้ ปรากฎว่าแม่ว่าเรา ว่าไม่มีก็ปล่อยให้ลูกปล่อยให้แม่อด หรอ เราโคตรสะเทือนใจเลยนะ แล้วที่เราให้แม่อ่ะ มากกว่าที่เรามีใช้อีกนะ ทำใมแม่ไม่เก็บ แถมเป็นหนี้อีก เราเคยร้องไห้แล้วตอบไปว่า แม่เคยถามหนูบ้างไหมเวลาหนูไปทำงานหนูอยู่ยังไงกินยังไง ที่ผัวทิ้งก็เพราะว่าหาเงินได้เท่าไรให้ที่บ้านหมด (จริงๆคำนี้มันก้อข้ออ้างของผช.เห็นแก่ตัวแหละ). คือตอนนี้ ไฟก็จะตัด ลูกก็ต้องไปโรงเรียน แถมมาเจอกดดันจากทางบ้าน บอกเลยทุกวันทุกคืนนอนร้องไห้มองเพดานห้อฃแล้วจินตนาการว่าจะจับลูกแขวนคอให้ตายแล้วตายๆไปพร้อมๆกันเลนจะได้ไม่ต้องลำบากอีก พอบางวันที่พยายามนั่งสมาธิ เราก็อยากไปหาหมอจิตแพทย์ เราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เรากลัวจะฆ่าใครตายหรือทำร้ายตัวเอง. เราทนสภาพแบบนี้มาเป็นสิบปีตั้งแตาพ่อเสีย พ่อเคยเป็นเจ้าของโรงงาน เคยมีเงินให้แม่ไม่ขาดมือ แต่เค้าจะรักลูกคนโตกะน้องคนเล็กเราเองเริ่มทำงานพิเศษตั้งแต่ม.3 ปิดเทอมก็ไปรับจ๊อบแพ็คขนม จนเรียนพาณิชย์ ก็ไปทำงานในห้างช่วงเลิกเรียน พอทำงาน ทำบ.ประจำ ควบคู่ไปกับทำเซเว่นผลัดบ่าย เข้า1ทุ่มเลิกเที่ยงคืน(แฟรนชายน์) และเสาี์อาทิตย์ เรียนป.ตรีภาคสมทบ ส่งตัวเองเรียน เกือบจบป.ตรี แต่สะดุดตรงพ่อเสีย เราเลยไม่ได้เรียนต่อ. บางทีอยากเล่าให้เพื่อนฟังแต่กลัวเพื่อนจะเกลียดแม่เรา เราเลยเลือกพันทิพเพราะไม่มีใครรู้จักเรา เราเหนื่อยท้อเก็บกดมากอ่ะตอนนี้(ปล.ตอนขายของช่วงตกงานแม่จะออกมาหยิบเงินในกระป๋องทุกวัน จนบางวันเสมอทุนและในที่สุดก็เจ๊ง)