เรามาแลกเปลี่ยนได้ประมาณ2เดือนละค่ะ เป็นประเทศที่ใช้ภาษาที่3 ปัญหาหลักๆเลยเป็นเรื่องการสื่อสาร เลยทำให้กระทบเรื่องเพื่อนไปด้วย สิ่งที่ทำให้เรารู้สึกเคว้งและอึดอัดมากๆก็มีประมาณนี้ค่ะ
- ขอเกริ่นก่อนนะคะ คือที่นี่เป็นแบบเดินเรียน เพราะฉะนั้นเลยยิ่งทำให้หาเพื่อนยากมากๆ และเขาก็จะไม่ได้นั่งกับเพื่อนคนเดิมตลอด ประมาณว่าใครมาก่อนมาหลังก็นั่งเลย แต่แอบสังเกตเห็นว่ามีกลุ่มเพื่อน หรือเพื่อนที่สนิทๆกันอยู่ค่ะ ประเด็นคือเราได้นั่งกับใครเราก็คุยกับคนนั้นบ้าง แต่ไม่ได้รู้สึกสนิทกับใครสักคนเลยค่ะ ส่วนใหญ่ก็คุยเรื่องถามงาน เพราะเรื่องอื่นก็ไม่รู้จะคุยอะไรดี เราแค่อยากมีเรื่องอื่นสนุกๆที่คุยกันแบบเพื่อนปกติบ้าง
- เวลาครูสั่งงาน หรือให้จับกลุ่ม เราก็ฟังไม่ออกค่ะ ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร จะให้ถามเพื่อนตลอดก็กลัวเขาจะรำคาญ เพราะเขาก็ต้องทำงานของเขาเหมือนกัน บางครั้งเวลาจับกลุ่มเราไม่รู้ด้วยซ้ำ รู้อีกทีเพื่อนๆเขาก็จับกลุ่มกันไปเรียบร้อยแล้ว เราเลยต้องไปขอเขาอยู่ด้วยทีหลัง คือไม่มีเพื่อนชวนหรือบอกอะไรเลยค่ะ แค่อยากรู้สึกเป็นส่วนนึงของเพื่อน มีเพื่อนชวนทำงานด้วยกัน และมันยากมากๆที่จะเป็นส่วนนึงของการทำงาน เพราะก็ต้องใช้ภาษาเขาในการสื่อสาร เราเลยรู้สึกว่าเราเป็นตัวถ่วง เพราะเขาก็ต้องนั่งแปลให้เราอีก เลยเหมือนยิ่งเพิ่มภาระอ่ะค่ะ
- ตอนพักกลางวัน เวลาเรานั่งกินข้าวกับเพื่อน เราไม่รู้จะพูดอะไรดีค่ะ คือเขาคุยกันเราก็ฟังไม่ออก จะให้พูดโพล่งออกไป ก็เหมือนเป็นการขัดเขามากกว่าถ้าเรื่องที่เราพูดไม่เกี่ยวกับที่เขาคุยกันอยู่ ไม่รู้จะแทรกบทสนทนายังไงดี เหมือนเราแค่ไปนั่งกินเงียบๆแค่นั้น เวลาเดินเปลี่ยนคาบหรืออยู่เป็นกลุ่มเราก็รู้สึกแบบนี้ค่ะ จะให้ถามเขาตลอดว่าคุยอะไรกันก็แปลกๆ เราเครียดและเหงามากๆค่ะ พอไม่ได้เป็นส่วนนึงของกลุ่ม เวลาเขาจะไปไหนกัน เช่นเขาชวนกันไปโรงอาหาร เราก็พอฟังออกอยู่นะคะ แต่คือเขาเดินกันไปเลยไม่ได้รอเราหรือชวนเรา เหมือนเราแค่เดินตามเฉยๆ เวลาเปลี่ยนคาบก็ด้วยค่ะ เขาก็เดินกันไปเลย คงเพราะเขาก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเราดี เลยทำให้เราไม่มีเพื่อนเดินด้วย
- เราพอมีเพื่อนที่เข้ากันได้อยู่นะคะ แต่คือจะให้ตัวติดเขาตลอดก็ไม่ใช่ แต่ตอนนี้คือชีวิตเอื่อยๆเรื่อยๆ ไม่มีเพื่อนสนิท เหมือนว่าในแต่ละวันถึงคุยกับเพื่อนคนไหนเยอะๆ แต่พอวันต่อมามันก็ไม่ได้ดูสนิทอะไรต่อ เหมือนจบไปเป็นวันๆแค่นั้นค่ะ อยากรู้สึกมีเพื่อนที่สนิทด้วย ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแต่ก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม แต่ตอนนี้คือเหมือนกลางๆกับทุกคนอะค่ะ ไม่มีหลักแหล่ง และมันทำให้เรารู้สึกว่ายิ่งไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแล้วเปลี่ยนเพื่อนไปเรื่อยๆ ยิ่งทำให้สนิทกันยากค่ะ
ปัญหาที่เรามีอยู่ก็ประมาณนี้ค่ะ คือเพื่อนเขานิสัยดีมากๆนะ แต่เราแค่อยากสนิทกับเขา อยากมีเพื่อนที่คุยกันเรื่องเล่นๆได้ มีเพื่อนชวนไปไหนมาไหนด้วยกัน รอกัน ทำอะไรด้วยกัน ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแต่ก็สนิทกันเหมือนเดิม ไม่ใช่แค่การเดินตามไปวันๆแบบนี้ค่ะ
ปล. เรากำลังพยายามฝึกภาษาอยู่ค่ะ เพราะถ้าเราพอพูดได้บ้าง ทุกอย่างมันก็น่าจะดีขึ้น แต่มันก็ใช้เวลาพอสมควร แล้วระหว่างนี้เราจะกระชับความสัมพันธ์กับเพื่อนยังไงดีคะถ้าเรายังไม่ได้ภาษา ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำปรึกษานะคะ
มาแลกเปลี่ยนไม่รู้จะคุยอะไรกับเพื่อนดีค่ะ รู้สึกไม่มีเพื่อนสนิทเลย เหมือนอยู่คนเดียว :(
- ขอเกริ่นก่อนนะคะ คือที่นี่เป็นแบบเดินเรียน เพราะฉะนั้นเลยยิ่งทำให้หาเพื่อนยากมากๆ และเขาก็จะไม่ได้นั่งกับเพื่อนคนเดิมตลอด ประมาณว่าใครมาก่อนมาหลังก็นั่งเลย แต่แอบสังเกตเห็นว่ามีกลุ่มเพื่อน หรือเพื่อนที่สนิทๆกันอยู่ค่ะ ประเด็นคือเราได้นั่งกับใครเราก็คุยกับคนนั้นบ้าง แต่ไม่ได้รู้สึกสนิทกับใครสักคนเลยค่ะ ส่วนใหญ่ก็คุยเรื่องถามงาน เพราะเรื่องอื่นก็ไม่รู้จะคุยอะไรดี เราแค่อยากมีเรื่องอื่นสนุกๆที่คุยกันแบบเพื่อนปกติบ้าง
- เวลาครูสั่งงาน หรือให้จับกลุ่ม เราก็ฟังไม่ออกค่ะ ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร จะให้ถามเพื่อนตลอดก็กลัวเขาจะรำคาญ เพราะเขาก็ต้องทำงานของเขาเหมือนกัน บางครั้งเวลาจับกลุ่มเราไม่รู้ด้วยซ้ำ รู้อีกทีเพื่อนๆเขาก็จับกลุ่มกันไปเรียบร้อยแล้ว เราเลยต้องไปขอเขาอยู่ด้วยทีหลัง คือไม่มีเพื่อนชวนหรือบอกอะไรเลยค่ะ แค่อยากรู้สึกเป็นส่วนนึงของเพื่อน มีเพื่อนชวนทำงานด้วยกัน และมันยากมากๆที่จะเป็นส่วนนึงของการทำงาน เพราะก็ต้องใช้ภาษาเขาในการสื่อสาร เราเลยรู้สึกว่าเราเป็นตัวถ่วง เพราะเขาก็ต้องนั่งแปลให้เราอีก เลยเหมือนยิ่งเพิ่มภาระอ่ะค่ะ
- ตอนพักกลางวัน เวลาเรานั่งกินข้าวกับเพื่อน เราไม่รู้จะพูดอะไรดีค่ะ คือเขาคุยกันเราก็ฟังไม่ออก จะให้พูดโพล่งออกไป ก็เหมือนเป็นการขัดเขามากกว่าถ้าเรื่องที่เราพูดไม่เกี่ยวกับที่เขาคุยกันอยู่ ไม่รู้จะแทรกบทสนทนายังไงดี เหมือนเราแค่ไปนั่งกินเงียบๆแค่นั้น เวลาเดินเปลี่ยนคาบหรืออยู่เป็นกลุ่มเราก็รู้สึกแบบนี้ค่ะ จะให้ถามเขาตลอดว่าคุยอะไรกันก็แปลกๆ เราเครียดและเหงามากๆค่ะ พอไม่ได้เป็นส่วนนึงของกลุ่ม เวลาเขาจะไปไหนกัน เช่นเขาชวนกันไปโรงอาหาร เราก็พอฟังออกอยู่นะคะ แต่คือเขาเดินกันไปเลยไม่ได้รอเราหรือชวนเรา เหมือนเราแค่เดินตามเฉยๆ เวลาเปลี่ยนคาบก็ด้วยค่ะ เขาก็เดินกันไปเลย คงเพราะเขาก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเราดี เลยทำให้เราไม่มีเพื่อนเดินด้วย
- เราพอมีเพื่อนที่เข้ากันได้อยู่นะคะ แต่คือจะให้ตัวติดเขาตลอดก็ไม่ใช่ แต่ตอนนี้คือชีวิตเอื่อยๆเรื่อยๆ ไม่มีเพื่อนสนิท เหมือนว่าในแต่ละวันถึงคุยกับเพื่อนคนไหนเยอะๆ แต่พอวันต่อมามันก็ไม่ได้ดูสนิทอะไรต่อ เหมือนจบไปเป็นวันๆแค่นั้นค่ะ อยากรู้สึกมีเพื่อนที่สนิทด้วย ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแต่ก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม แต่ตอนนี้คือเหมือนกลางๆกับทุกคนอะค่ะ ไม่มีหลักแหล่ง และมันทำให้เรารู้สึกว่ายิ่งไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแล้วเปลี่ยนเพื่อนไปเรื่อยๆ ยิ่งทำให้สนิทกันยากค่ะ
ปัญหาที่เรามีอยู่ก็ประมาณนี้ค่ะ คือเพื่อนเขานิสัยดีมากๆนะ แต่เราแค่อยากสนิทกับเขา อยากมีเพื่อนที่คุยกันเรื่องเล่นๆได้ มีเพื่อนชวนไปไหนมาไหนด้วยกัน รอกัน ทำอะไรด้วยกัน ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแต่ก็สนิทกันเหมือนเดิม ไม่ใช่แค่การเดินตามไปวันๆแบบนี้ค่ะ
ปล. เรากำลังพยายามฝึกภาษาอยู่ค่ะ เพราะถ้าเราพอพูดได้บ้าง ทุกอย่างมันก็น่าจะดีขึ้น แต่มันก็ใช้เวลาพอสมควร แล้วระหว่างนี้เราจะกระชับความสัมพันธ์กับเพื่อนยังไงดีคะถ้าเรายังไม่ได้ภาษา ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำปรึกษานะคะ