ฝนเริ่มลงเม็ดบดบังหมวกกันน็อค ฉันบิดรถเครื่องเร่งขึ้นให้ถึงบ้าน “วาดดาว” ก่อนเปียกไปยันชุดชั้นใน เสียงสะอื้นผ่านสายโทรศัพท์เมื่อชั่วโมงก่อน ทำเอาเพื่อนผู้แสนดีและน่ารักคนนี้นอนไม่หลับ แม่ตัวดีที่รู้จักกันสมัยผมยังสั้นเท่าติ่งหู กี่ปีแล้วนะจากเด็กมัธยมหนึ่งถึงตอนนี้ เอาน่า! คุณอย่าไปนับตัวเลขเลย
ถนนก่อนถึงหมู่บ้านช่างลึกหลายเลี้ยว คืนเดือนมืดพารถแฉลบร่องน้ำขังหนึ่ง น้ำหนักเกือบหกสิบทำองศาบาลานซ์ได้ดีที่คนขับไม่ล้ม บุรุษคนหนึ่งยกมือจรดคิ้วสวัสดีก่อนเปิดทางเข้าให้ฉัน ข้างเขามีคนอายุมากกว่ากำลังสัปหงกในป้อมรักษาการณ์ ไม่ได้มาที่นี่ก็หลายเดือน ครั้งก่อนตอนยายวาดดาวทำบุญขึ้นบ้านใหม่ ขากลับฉันดันเมาเสียนี่ สาวผมฟูหล่อนบอกว่าได้กำไรคืนจากตาชั่งขายขวดตั้งหลายโล โอยหนาว ๆ นั่นไงเลี้ยวขวาไปก็ถึงล่ะ หน้าบ้านหล่อนเว่อร์อลังฯ ประดังโคมไฟระย้าหลายดวง ยามนี้ถูกปิดจนมองไม่เห็นภายในบ้าน ดับเครื่องมอเตอร์ไซค์แล้วยังไม่มีผู้ใดลงมาต้อนรับ เว้นกองทัพยุงคอยตอดทักทายตอนสองนาฬิกา ผ้าม่านแง้มเห็นแสงไฟวูบวาบลอดมาจากชั้นสอง วาดดาวคงกำลังเล่นมือถือ กุญแจสำรองถูกไขเข้าบ้านอย่างวิสาสะ เราสนิทกันแค่ไหนคุณคงนึกภาพออกแล้ว
ฉันปรี่เข้าห้องน้ำขจัดความชื้นจากเสื้อผ้าก่อน เสียงตุบ ๆ บอกว่าเจ้าของบ้านกำลังลงบันไดมารับแขก
“ทะเลาะกับผัวอีกเหรอ คิดมากปล่อย ๆ ไปน่า” สาวร่างทึกอย่างฉัน คิดคำปลอบใจคนได้เพียงเท่านี้
“แกคบคุณจีมานานนะเว้ย เขาทิ้งเพื่อนทิ้งฝูงมาอยู่ด้วยตั้งเท่าไร ก่อนแต่งขอไปเมากับเพื่อนบ้าง ก็อย่าคิดมากเหอะ” วาดดาวสาวเนี้ยบประจำแผนกคอลัมนิสต์ หญิงผู้มีปัญหาสภาพผมจากการทำสีมากที่สุด! เขียว น้ำเงิน ม่วง ทอง แดง น้ำตาล ถูกละเลงสลับสีวนไปทุกสี่เดือน หนังหัวเธอคงแกร่งพอ ๆ กับลำไส้ที่ต้องซึมซับแอลกอฮอล์เป็นประจำ
...ไร้เสียงตอบรับนอกห้องน้ำ เสื้อคลุมถูกพาดกับราวแขวนอย่างยู่ยี่ อินทร์นิทรากระตุกตัวเมื่อตาบวมช้ำจ้องเขม็งอยู่หน้าประตู
“เออเดี๋ยวกลับจะปัดกวาดให้เอี่ยมเลยนะจ๊ะเพื่อนสาว”
ยายผมแดงเจ้าระเบียบเดินเลียบหายไปห้องครัว ทิ้งกลิ่นน้ำเมายั่วจมูกชวนให้อยาก สามนาฬิกาบนโต๊ะรับแขก น้ำสีเหลืองถูกผสมแก้วแล้วแก้วเล่า ของเหลวลงท้องจนตาพร่าถูกเบรกให้สร่างจากเสียงกริ่ง วาดดาวเดินออกไปคุยกับใครบางคนที่หน้าบ้าน พวกเราคงสนุกกับเพลงอกหักดังไปหน่อย ชายคนเดียวกับที่เจอหน้าหมู่บ้านปั่นจักรยานกลับไปแล้ว อีกสองสามชั่วโมงไก่ก็ขันล่ะน่า ปล่อยสองสาวปรับทุกข์ด้วยฤทธิ์เหล้ากันไปเถอะ
ตุบ!
ของหล่นพื้นลั่นมาจากที่ใดสักแห่ง ก่อนจะปวดแปลบตรงเท้าขวา เส้นด้ายแดงพันกระจุกใต้โซฟา ถูกเล็บเกี่ยวจนสะดุด ไหนหล่อนผู้วางท่าเป็นระเบียบทุกตารางนิ้ว ทำมันตกหล่นไว้ตรงนี้
“เจ็บจังแก” อินทร์นิทราโอดโอยกว่านิสัยเดิมทีเพราะเริ่มปวดหัว
“ฮ่า ฮ่า จั๊กจี้แก คิ คิ” ขาเนื้ออวบสะบัดไปมาเมื่อสัมผัสกับมือเย็นเยือก
“โอ๊ย! พอแกพอ ๆ ฉันไม่ใช่เด็กปีหนึ่งที่ต้องปลุกด้วยน้ำแข็งตอนไปเรียนแล้วนะ ฮ่า ๆ”
อินทร์นิทรามองตาวาดดาว ทว่าหล่อนยังดูเศร้าหมองผ่านดวงตาแดงก่ำ นักเขียนที่มั่นใจตัวเองสูงอย่างเธอ ไม่ควรสยบให้ความรักของผู้ชายเลย หากคุณจีไม่ตรงสเปคมากขนาดถึงวันเลือกฤกษ์งานแต่ง ฉันคงวาน “เพื่อนรัก” อย่างเธอคอยปลุกไปทำงานเหมือนตอนเป็นนิสิต
“เออแก..”
แผ่นหลังหนาพิงโซฟาหัวหมุนติ้ว อินทร์นิทราหลับตาพิงศีรษะคนข้าง ๆ ผมเธอดูไม่เป็นทรงและลื่นเปียก พื้นบ้านระเกะระกะไปด้วยซองขนมและขวดแก้ว นี่คงเป็นเวลาเดียวที่สาวเจ้าของบ้านไม่ขี้บ่น เพราะชอบสังสรรค์คลายเครียดเป็นทุนเดิม หากแต่ใครอยากถูกเชิญร่วมวงน้ำเมาโอกาสหน้า ต้องไม่ลืมช่วยเก็บ หรือไม่สำรอกเละเทะเป็นพอ
“ฉันเหงาว่ะ” สาวร่างอวบถอนหายใจ ปล่อยเข็มนาทีหมุนไปกับหัวอันหนักอึ้ง นอกหน้าต่างทอฟ้าเป็นสีแสด เหล่าพ่อแม่นกส่งเสียงปลุกลูก ๆ ออกหากินแล้ว
“เดี๋ยวนี้ไปทำงานมันไม่สนุกเหมือนเดิมว่ะ” เหมือนใครกำลังเอาหินทับอกอินทร์นิทราจนพูดไม่ออก
“แกไม่ต้องแต่งงงแต่งงานได้ปะวะ” คนพูดหวังให้คนฟังโต้ตอบบ้าง
“ฉันรู้ตัวเองนะ ฉันมันโง่! เป็นเพื่อนไม่ดีเท่าไหร่ ฉันก็อยากเก่งเหมือนยายส้ม รายนั้นน่ะถามไรก็ได้คำตอบที่แกพอใจเสมอ ขนาดปรึกษาเรื่องเงินง่าย ๆ ฉันยังคำนวณไม่เป็นเลยว่ะ โง่เนอะ! หึ ๆ” วาจาถูกเค้นจากใจลึก อินทร์นิทราจิกเล็บจนนิ้วปวด
“ไหน ๆ จะถึงวันแต่งแล้ว ขอฉันพูดสิ่งที่อยากบอกก่อนนะ แล้วแกจะไปไหนก็ไป! ฉันจะไม่เซ้าซี้...” ภาพตรงหน้าโอนเอนคล้ายเทกระจาดเมื่อคนพูดลืมตามองผู้ฟัง
“ตลอด ๑๖ ปีที่คบกัน ตลอด ๑๖ ปี ‘ดาว’ ทั้งให้ทั้งสอนอินทร์หลายอย่าง สุข, ทุกข์, แฟนทิ้ง, เกรดตก, สัมภาษณ์งาน, เที่ยวดอยยันใต้ประเทศไทย, โดนขโมยกระเป๋าไม่มีข้าวกินเป็นอาทิตย์, ติดค่าหอจนป้าเจ้าของมายืนด่า และวันที่พ่อเสีย...ขอบคุณมาก...ขอบคุณทุก ๆ อย่างมาก ๆ มากที่สุดของที่สุดจากใจนะดาว” ดวงตาพร่ามัวของอินทร์นิทราเริ่มร้อนผ่าว
“อินทร์ขอโทษและขออโหสิกรรม เผื่อมีวันไหนทำตัวโง่ ๆ ให้โกรธ ขอโทษที่เอาเกงในดาวไปซ่อนตอนเข้าค่ายลูกเสือมอสามด้วย ฮ่า ๆ ตอนนั้นอินทร์ไม่รู้จริง ๆ นะว่าดาวต้องใส่ซ้ำจนถึงวันกลับ นึกว่ามีหลายตัว ฮ่า ๆ” คนรำพึงหัวร่อเสียงแหบคล้ายลำคอมีก้อนจุก เธอวางมือบนหลังมือเพื่อนรัก นัยน์เนตรวาวใสที่บัดนี้กำแพงน้ำตาได้ทลายลงมาแล้ว
“จากวันนี้ไป...อินทร์จะไม่โทรหาดาวอีก!”
……………………………..
กริ่งหน้าบ้านถูกกดเรียกหลายครั้งแล้ว อินทร์นิทราเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อเสียงโทรศัพท์บรรเลงเพลงปลุก เธอกดปุ่มตัดสายทิ้งแล้วแบกร่างไปเปิดประตูบ้านตามเสียงเรียก ชายหญิงคู่หนึ่งจอดรถหกล้อเทียบหน้าบ้าน มีชายผิวคล้ำอ่อนวัยกว่าสองคน นั่งรอรับคำสั่งอยู่ท้ายรถ แสงอาทิตย์แยงตาให้อินทร์นิทราพอมีสติ สภาพเธอตอนนี้คงไม่สมเป็นผู้ว่าจ้างเท่าใด
“มาเที่ยงตรงเวลาเลยพี่” เธอเดินนำเข้าบ้าน
หญิงวัยสี่สิบมองสำรวจภายในจากหน้าประตูอยู่ครู่หนึ่ง เด็กหนุ่มสองคนเข้ามาสมทบแล้ว โซฟาหนังเทียมถูกยกขึ้น ปลายขาตั้งเกี่ยวรัดไว้ด้วยกลุ่มเส้นสีแดงสดสั้นยาวไม่เท่ากัน ราวกับเพิ่งถูกหั่นโดยไม่ตั้งใจไม่นาน ผมย้อมสีนั้นร่วงโรยระเรี่ยไปตามพื้นจวบจนทางขึ้นชั้นสอง กองเส้นผมเปรอะคราบเหนียวตรงริมบันไดขั้นหนึ่ง ขั้นถัดไปทอดสู่ชั้นบนปรากฏรอยเช็ดถูผ่าน ๆ มาก่อนแล้ว กลิ่นไม่พึงประสงค์คละคลุ้งทวีคูณ เมื่อพวกเขาเตรียมทำความสะอาด หญิงรับจ้างกลั้นหายใจใส่ผ้าปิดปาก
“ป๊อดรึ” สามีหล่อนยื่นถุงมือให้ถามสำเนียงคนไทยอีสาน
“เป็นหยัง! กับแค่เรือนหอไร้เจ้าสาว”
รถคันใหญ่แล่นกลับไปชั่วครู่แล้ว อินทร์นิทราแสบนิ้วก้อยเท้าขวาขึ้นมาปรี๊ด ๆ รอยเล็บฉีกจาก “เส้นผมของวาดดาว” เกี่ยวเท้าเริ่มแห้งกรัง วันที่เส้นผมบนร่างกายที่รักทำร้ายเธอ วาดดาวคงเจ็บปวดกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า วิวาห์ล่มเพราะเหตุว่าที่เจ้าบ่าวติดเพื่อน “ผู้หญิงสวย” ก่อนแอบไปเลื่อนสถานะลับหลังว่าที่เจ้าสาว จบลงด้วยการประชดกล้อนผมยาวจรดเอวหลังน้ำเมาเข้าปาก สติไม่เต็มร้อยถูกดับลงด้วยการลื่นกองผมหนาของตัวเองตรงบันได... ดื่มให้เพื่อนรักครั้งสุดท้ายนะ “วาดดาว” ฉันจะโบกมือลาแอลกอฮอล์ด้วยเช่นกัน ต่อแต่นี้วานเธอช่วยเขียนดวงดาวให้มองแทนความคิดถึงสวย ๆ อยู่บนฟ้า รั้วบ้านถูกลงกลอนแล้ว อินทร์นิทราแหงนมองแดดจ้ากระทบหน้าต่างชั้นสอง ม่านสีฟ้าสะท้อนดวงอาทิตย์แลดูไหวติงแม้กระจกปิด
วัณย์รัศมิ์
"วาดดาว"
ถนนก่อนถึงหมู่บ้านช่างลึกหลายเลี้ยว คืนเดือนมืดพารถแฉลบร่องน้ำขังหนึ่ง น้ำหนักเกือบหกสิบทำองศาบาลานซ์ได้ดีที่คนขับไม่ล้ม บุรุษคนหนึ่งยกมือจรดคิ้วสวัสดีก่อนเปิดทางเข้าให้ฉัน ข้างเขามีคนอายุมากกว่ากำลังสัปหงกในป้อมรักษาการณ์ ไม่ได้มาที่นี่ก็หลายเดือน ครั้งก่อนตอนยายวาดดาวทำบุญขึ้นบ้านใหม่ ขากลับฉันดันเมาเสียนี่ สาวผมฟูหล่อนบอกว่าได้กำไรคืนจากตาชั่งขายขวดตั้งหลายโล โอยหนาว ๆ นั่นไงเลี้ยวขวาไปก็ถึงล่ะ หน้าบ้านหล่อนเว่อร์อลังฯ ประดังโคมไฟระย้าหลายดวง ยามนี้ถูกปิดจนมองไม่เห็นภายในบ้าน ดับเครื่องมอเตอร์ไซค์แล้วยังไม่มีผู้ใดลงมาต้อนรับ เว้นกองทัพยุงคอยตอดทักทายตอนสองนาฬิกา ผ้าม่านแง้มเห็นแสงไฟวูบวาบลอดมาจากชั้นสอง วาดดาวคงกำลังเล่นมือถือ กุญแจสำรองถูกไขเข้าบ้านอย่างวิสาสะ เราสนิทกันแค่ไหนคุณคงนึกภาพออกแล้ว
ฉันปรี่เข้าห้องน้ำขจัดความชื้นจากเสื้อผ้าก่อน เสียงตุบ ๆ บอกว่าเจ้าของบ้านกำลังลงบันไดมารับแขก
“ทะเลาะกับผัวอีกเหรอ คิดมากปล่อย ๆ ไปน่า” สาวร่างทึกอย่างฉัน คิดคำปลอบใจคนได้เพียงเท่านี้
“แกคบคุณจีมานานนะเว้ย เขาทิ้งเพื่อนทิ้งฝูงมาอยู่ด้วยตั้งเท่าไร ก่อนแต่งขอไปเมากับเพื่อนบ้าง ก็อย่าคิดมากเหอะ” วาดดาวสาวเนี้ยบประจำแผนกคอลัมนิสต์ หญิงผู้มีปัญหาสภาพผมจากการทำสีมากที่สุด! เขียว น้ำเงิน ม่วง ทอง แดง น้ำตาล ถูกละเลงสลับสีวนไปทุกสี่เดือน หนังหัวเธอคงแกร่งพอ ๆ กับลำไส้ที่ต้องซึมซับแอลกอฮอล์เป็นประจำ
...ไร้เสียงตอบรับนอกห้องน้ำ เสื้อคลุมถูกพาดกับราวแขวนอย่างยู่ยี่ อินทร์นิทรากระตุกตัวเมื่อตาบวมช้ำจ้องเขม็งอยู่หน้าประตู
“เออเดี๋ยวกลับจะปัดกวาดให้เอี่ยมเลยนะจ๊ะเพื่อนสาว”
ยายผมแดงเจ้าระเบียบเดินเลียบหายไปห้องครัว ทิ้งกลิ่นน้ำเมายั่วจมูกชวนให้อยาก สามนาฬิกาบนโต๊ะรับแขก น้ำสีเหลืองถูกผสมแก้วแล้วแก้วเล่า ของเหลวลงท้องจนตาพร่าถูกเบรกให้สร่างจากเสียงกริ่ง วาดดาวเดินออกไปคุยกับใครบางคนที่หน้าบ้าน พวกเราคงสนุกกับเพลงอกหักดังไปหน่อย ชายคนเดียวกับที่เจอหน้าหมู่บ้านปั่นจักรยานกลับไปแล้ว อีกสองสามชั่วโมงไก่ก็ขันล่ะน่า ปล่อยสองสาวปรับทุกข์ด้วยฤทธิ์เหล้ากันไปเถอะ
ตุบ!
ของหล่นพื้นลั่นมาจากที่ใดสักแห่ง ก่อนจะปวดแปลบตรงเท้าขวา เส้นด้ายแดงพันกระจุกใต้โซฟา ถูกเล็บเกี่ยวจนสะดุด ไหนหล่อนผู้วางท่าเป็นระเบียบทุกตารางนิ้ว ทำมันตกหล่นไว้ตรงนี้
“เจ็บจังแก” อินทร์นิทราโอดโอยกว่านิสัยเดิมทีเพราะเริ่มปวดหัว
“ฮ่า ฮ่า จั๊กจี้แก คิ คิ” ขาเนื้ออวบสะบัดไปมาเมื่อสัมผัสกับมือเย็นเยือก
“โอ๊ย! พอแกพอ ๆ ฉันไม่ใช่เด็กปีหนึ่งที่ต้องปลุกด้วยน้ำแข็งตอนไปเรียนแล้วนะ ฮ่า ๆ”
อินทร์นิทรามองตาวาดดาว ทว่าหล่อนยังดูเศร้าหมองผ่านดวงตาแดงก่ำ นักเขียนที่มั่นใจตัวเองสูงอย่างเธอ ไม่ควรสยบให้ความรักของผู้ชายเลย หากคุณจีไม่ตรงสเปคมากขนาดถึงวันเลือกฤกษ์งานแต่ง ฉันคงวาน “เพื่อนรัก” อย่างเธอคอยปลุกไปทำงานเหมือนตอนเป็นนิสิต
“เออแก..”
แผ่นหลังหนาพิงโซฟาหัวหมุนติ้ว อินทร์นิทราหลับตาพิงศีรษะคนข้าง ๆ ผมเธอดูไม่เป็นทรงและลื่นเปียก พื้นบ้านระเกะระกะไปด้วยซองขนมและขวดแก้ว นี่คงเป็นเวลาเดียวที่สาวเจ้าของบ้านไม่ขี้บ่น เพราะชอบสังสรรค์คลายเครียดเป็นทุนเดิม หากแต่ใครอยากถูกเชิญร่วมวงน้ำเมาโอกาสหน้า ต้องไม่ลืมช่วยเก็บ หรือไม่สำรอกเละเทะเป็นพอ
“ฉันเหงาว่ะ” สาวร่างอวบถอนหายใจ ปล่อยเข็มนาทีหมุนไปกับหัวอันหนักอึ้ง นอกหน้าต่างทอฟ้าเป็นสีแสด เหล่าพ่อแม่นกส่งเสียงปลุกลูก ๆ ออกหากินแล้ว
“เดี๋ยวนี้ไปทำงานมันไม่สนุกเหมือนเดิมว่ะ” เหมือนใครกำลังเอาหินทับอกอินทร์นิทราจนพูดไม่ออก
“แกไม่ต้องแต่งงงแต่งงานได้ปะวะ” คนพูดหวังให้คนฟังโต้ตอบบ้าง
“ฉันรู้ตัวเองนะ ฉันมันโง่! เป็นเพื่อนไม่ดีเท่าไหร่ ฉันก็อยากเก่งเหมือนยายส้ม รายนั้นน่ะถามไรก็ได้คำตอบที่แกพอใจเสมอ ขนาดปรึกษาเรื่องเงินง่าย ๆ ฉันยังคำนวณไม่เป็นเลยว่ะ โง่เนอะ! หึ ๆ” วาจาถูกเค้นจากใจลึก อินทร์นิทราจิกเล็บจนนิ้วปวด
“ไหน ๆ จะถึงวันแต่งแล้ว ขอฉันพูดสิ่งที่อยากบอกก่อนนะ แล้วแกจะไปไหนก็ไป! ฉันจะไม่เซ้าซี้...” ภาพตรงหน้าโอนเอนคล้ายเทกระจาดเมื่อคนพูดลืมตามองผู้ฟัง
“ตลอด ๑๖ ปีที่คบกัน ตลอด ๑๖ ปี ‘ดาว’ ทั้งให้ทั้งสอนอินทร์หลายอย่าง สุข, ทุกข์, แฟนทิ้ง, เกรดตก, สัมภาษณ์งาน, เที่ยวดอยยันใต้ประเทศไทย, โดนขโมยกระเป๋าไม่มีข้าวกินเป็นอาทิตย์, ติดค่าหอจนป้าเจ้าของมายืนด่า และวันที่พ่อเสีย...ขอบคุณมาก...ขอบคุณทุก ๆ อย่างมาก ๆ มากที่สุดของที่สุดจากใจนะดาว” ดวงตาพร่ามัวของอินทร์นิทราเริ่มร้อนผ่าว
“อินทร์ขอโทษและขออโหสิกรรม เผื่อมีวันไหนทำตัวโง่ ๆ ให้โกรธ ขอโทษที่เอาเกงในดาวไปซ่อนตอนเข้าค่ายลูกเสือมอสามด้วย ฮ่า ๆ ตอนนั้นอินทร์ไม่รู้จริง ๆ นะว่าดาวต้องใส่ซ้ำจนถึงวันกลับ นึกว่ามีหลายตัว ฮ่า ๆ” คนรำพึงหัวร่อเสียงแหบคล้ายลำคอมีก้อนจุก เธอวางมือบนหลังมือเพื่อนรัก นัยน์เนตรวาวใสที่บัดนี้กำแพงน้ำตาได้ทลายลงมาแล้ว
“จากวันนี้ไป...อินทร์จะไม่โทรหาดาวอีก!”
กริ่งหน้าบ้านถูกกดเรียกหลายครั้งแล้ว อินทร์นิทราเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อเสียงโทรศัพท์บรรเลงเพลงปลุก เธอกดปุ่มตัดสายทิ้งแล้วแบกร่างไปเปิดประตูบ้านตามเสียงเรียก ชายหญิงคู่หนึ่งจอดรถหกล้อเทียบหน้าบ้าน มีชายผิวคล้ำอ่อนวัยกว่าสองคน นั่งรอรับคำสั่งอยู่ท้ายรถ แสงอาทิตย์แยงตาให้อินทร์นิทราพอมีสติ สภาพเธอตอนนี้คงไม่สมเป็นผู้ว่าจ้างเท่าใด
“มาเที่ยงตรงเวลาเลยพี่” เธอเดินนำเข้าบ้าน
หญิงวัยสี่สิบมองสำรวจภายในจากหน้าประตูอยู่ครู่หนึ่ง เด็กหนุ่มสองคนเข้ามาสมทบแล้ว โซฟาหนังเทียมถูกยกขึ้น ปลายขาตั้งเกี่ยวรัดไว้ด้วยกลุ่มเส้นสีแดงสดสั้นยาวไม่เท่ากัน ราวกับเพิ่งถูกหั่นโดยไม่ตั้งใจไม่นาน ผมย้อมสีนั้นร่วงโรยระเรี่ยไปตามพื้นจวบจนทางขึ้นชั้นสอง กองเส้นผมเปรอะคราบเหนียวตรงริมบันไดขั้นหนึ่ง ขั้นถัดไปทอดสู่ชั้นบนปรากฏรอยเช็ดถูผ่าน ๆ มาก่อนแล้ว กลิ่นไม่พึงประสงค์คละคลุ้งทวีคูณ เมื่อพวกเขาเตรียมทำความสะอาด หญิงรับจ้างกลั้นหายใจใส่ผ้าปิดปาก
“ป๊อดรึ” สามีหล่อนยื่นถุงมือให้ถามสำเนียงคนไทยอีสาน
“เป็นหยัง! กับแค่เรือนหอไร้เจ้าสาว”
รถคันใหญ่แล่นกลับไปชั่วครู่แล้ว อินทร์นิทราแสบนิ้วก้อยเท้าขวาขึ้นมาปรี๊ด ๆ รอยเล็บฉีกจาก “เส้นผมของวาดดาว” เกี่ยวเท้าเริ่มแห้งกรัง วันที่เส้นผมบนร่างกายที่รักทำร้ายเธอ วาดดาวคงเจ็บปวดกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า วิวาห์ล่มเพราะเหตุว่าที่เจ้าบ่าวติดเพื่อน “ผู้หญิงสวย” ก่อนแอบไปเลื่อนสถานะลับหลังว่าที่เจ้าสาว จบลงด้วยการประชดกล้อนผมยาวจรดเอวหลังน้ำเมาเข้าปาก สติไม่เต็มร้อยถูกดับลงด้วยการลื่นกองผมหนาของตัวเองตรงบันได... ดื่มให้เพื่อนรักครั้งสุดท้ายนะ “วาดดาว” ฉันจะโบกมือลาแอลกอฮอล์ด้วยเช่นกัน ต่อแต่นี้วานเธอช่วยเขียนดวงดาวให้มองแทนความคิดถึงสวย ๆ อยู่บนฟ้า รั้วบ้านถูกลงกลอนแล้ว อินทร์นิทราแหงนมองแดดจ้ากระทบหน้าต่างชั้นสอง ม่านสีฟ้าสะท้อนดวงอาทิตย์แลดูไหวติงแม้กระจกปิด