เบื่อ เหนื่อย และกลัวกับความครั้งใหม่ๆที่เข้ามาจนบ่อยเกิน

ในตลอด 7 ปีที่ผ่านมา เปลี่ยนแฟนบ่อยมากค่ะ นานสุดก็ไม่เกินปี บางทีทุกสองเดือน จนเริ่มเบื่อปละเหนื่อยกับการที่จะฝากความหวัง ฝัน ไว้ที่ใคร
จนล่าสุดในปีนี้ เราก็เริ่มพูดคุยเพื่อหาแฟนอีกครั้ง โดยตั้งกลุ่มไปที่คนอายุมากหน่อยและอยู่ จังหวัดเดียวกัน เจอคนคุยส่วนมากทางเว็บค่ะ เพราะวันๆไม่เจอใครเลย
จนในที่สุดก็เจอคนที่ถูกใจหลังจากออกเดทเค้าก็ขอเราเป็นแฟน แต่เค้าไม่ได้ให้ใจเราร้อยเปอร์เซนต์นี้ค่ะ เราสัมผัสได้ เค้ามีช่องว่างเยอะ นัดเจอกันแสนยาก ดูเค้าเหมือนยังไว้ตัว และความสัมพันธ์ก็มีปัญหา เราตัดสินใจออกเดทซ้อน และเจอคนนึงเป็นชาวต่างชาติ แต่เป็นเอเชีย รุปร่างหน้าตาหล่อเหลาสูง 190 จัดว่าเท่ห์ทำงานดี อายุไม่มากค่ะห่างกับเราหนึ่งปี เค้าบอกว่าเค้าอยากรุ้จักคนหาเพื่อน คุยกันมาเรื่อยๆเราไม่คิดจะพบหรอกค่ะทีแรก เพราะเราชัดเจนว่าเราอยากหาคนเดท อยากมีแฟน แต่สุดท้ายเราเป็นคนนัดเค้ามาพบเองเนื่องจากมีความรุ้สึกว่าเค้าดูเป็นคนดี น่าเป็นเพื่อนได้ และวันนั้นลมอะไรดลใจก็ไม่รุ้เลยเร่งให้เค้าขับรถมาหาแถวบ้านตอนสี่ทุ่ม ตอนนั้นมีความรุ้สึกเหมือนต้องการเพื่อนมาก เพราะคนที่ตกลงขอเป็นแฟนกันก่อนหน้านี้เค้าเฉยเมยกับเรา ไม่มาหา ไม่โทรหา ใดๆทั้งสิ้น
พอเจอกันยิ่งคุยเรายิ่งชอบเค้า คุยกันได้เกือบทุกเรื่อง เรามีหัวหน้าเป็นคนอังกฤษ และเค้าก็เปิดเผยว่าแฟนเก่าเค้าก็อังกฤษ เราเลยนินทาบุคลิคคนอังกฤษได้สนุก เค้าก็ร่วมหัวเราะด้วย
และเค้าก็หลงเสน่เรา และเค้าก็หน้าตาดี คืนนั้นเราจึงนอนด้วยกัน พอรุ่งขึ้นเราก็ไปสวนสาธารณะเพื่อชมวิวกัน ก่อนชี้ทางให้เค้าขับกลับและเราก็ไปทำงาน จากวันนั้นถึงเมื่อกลางเดือนนี้ก็เป็นเวลาสี่เดือนได้ที่เราติดต่อกันตลอด โดยที่เราไม่รุ้สึกตัวเพราะเราไม่เคยคิดว่าเราจะจริงจังกันตั้งแต่ต้น เรามีแฟนอยุ่แล้วแม้ความสัมพันไม่ดีเลย และเค้าไม่ใช่เป้าหมายเราเพราะอายุไม่มาก ที่สำคัญเค้าอยุ่ห่างไกล เราจึงไม่ได้ใสใจกับการพิมตอบ แต่ทุกๆวันสองวันเค้าจะส่งข้อความมาคุย หรือโทรมา จนในที่สุด เราเลิกกับแฟน..... และหลังจากเลิกสามวันเค้าก็เข้ามาอยุ่ในสายตาเรา และเราได้เลื่อนดูข้อความเก่าๆตลอดสี่เดือนกว่าที่ผ่านมา จึงสังเกตว่าเค้าไม่ห่ายไปไหนเลย และมีข้อความช่วงนึงที่เค้าพิมมาธิบายซะยาวและเรียกเราที่รัก เป็นช่วงที่เค้าไม่ตอบเราสองวันตอนที่ไปเที่ยวกับครอบครัว เราเลยถามเค้ากลับไปว่าเธอคิดยังไงกับฉัน แล้วเรื่องของเราคืออะไร
เค้าก็ตอบว่าเค้าแคร์เรามาก และเราก็สำคัญมากกับเค้า เราเลยบอกว่าเรื่องเราเป็นไปไม่ได้ เค้าบอกว่าเราสำคัญกับเค้ามากทำไมเราพูดอะไรแบบนั้น เค้าจะบินมาหา และอีกสี่วันต่อมาเค้าก็บินมาหา
เราเริ่มมองเค้าเข้ามาในสายตา และเริ่มตกหลุมรักเค้า
แต่แล้วความทุกข์ก็เกิดขึ้น เพราะเมื่อเปลี่ยนสถานะการเป็นแฟน เราต้องการเวลาจากเค้ามากขึ้น พูดคุยมากขึ้น เล่าเรื่องในชีวิตประจำวัน คุยกัน แต่เค้าทำเหมือนเดิม เหมือนตอนสมัยที่เรายังไม่แคร์เค้า ส่งข้อความไม่ตอบ ตอบสองสามข้อความแรก จะโทรไปทุกวันก็กลัวเค้ารำคาญ เพราะถ้าโทรไปแล้วเราไปอธิบายความรุ้ากเราว่าเราอยากให้เค้าสนใจเรามากขึ้น โทรมากขึ้น ก็กลัวจะทะเลาะกัน แล้วเราก็เป็นฝ่ายเลิกอีก เราไม่รุ้ต้องควบคุมคำพูดตัวเองแค่ไหน เบื่อกับความรุ้สึกเหงากว่าตอนไม่มีใครสะอีก พอมีสถานะเข้ามา ก็มีความคาดหวัง ตอนนี้เราสองคนคุยกันแล้วว่าคบกันเป็นแฟน แต่เราต้องการเวลาจากเค้า คุยเล่นคุยสนุกให้หายคิดถึง แต่เหมือนเราเกรงใจไม่กล้ายังไงไม่รุ้ กลัวการร้องขอ กลัวกลัวการเลิกรา กลัวทุกอย่าง จนบางทีตอนนี้ไม่อยากอธิบายอะไรให้เค้าฟังเหมือนที่ตั้งใจ แต่อยากจะบล๊อกไปเลยและหาคนใหม่ที่เค้าคุยเยอะกว่านี้ หรือที่ไม่ทำให้หัวใจเราสั่นเพราะความอึดอัดใจ ทุกข์ เครียดแบบนี้ เบื่อกับการอธิบายความรุ้สึกให้ใครคนนึงฟัง ซึ่งไม่รุ้ผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไง แต่ก็กลัวไปหมด ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ