ขอพื้นที่ระบายความรู้สึกในชีวิตนิดนึงค่ะ

เราเป็นน้องคนสุดท้องของบ้านค่ะ พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่อายุยังไม่ถึงขวบ อาศัยอยู่กับพ่อ ปู่ ย่า และพี่ๆ พอช่วงประถมพ่อก็มีครอบครัวใหม่ จึงให้เรากับพี่สาวย้ายไปอยู่กับปู่และย่าที่บ้านอีกหลัง แต่แล้ว..ช่วงอายุ 15 บ้านเราเกิดปัญหาทางการเงิน พ่อเรากลายเป็นบุคคลล้มละลาย และเลิกกับครอบครัวใหม่ ปัญหาต่างๆถาโถมเข้ามา แต่ด้วยความที่เรายังเด็กเราก็รับฟังจากผู้ใหญ่เท่านั้น และไม่ได้หนักใจกับปัญหามากนัก มีแต่ทะเลาะกับพี่ๆบ้างตามประสา อุปนิสัยเดิมเราเป็นคนเฮฮา ยิ้มแย้มแจ่มใส พูดมากร่าเริงจนน่ารำคาญ
แต่เรารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปเป็นขี้เหงา ขี้น้อยใจมากขึ้นช่วงไปเรียน ม.ที่ไกลบ้าน ซึ่งตอนนั้นคิดว่าเป็นอาการคิดถึงบ้านปกติทั่วไป พอเรียนจบป.ตรี. ก็ย้ายมาทำงานที่ กทม. และอยู่บ้านเดียวกับพ่อ ทำให้เราเห็นปัญหาครอบครัวหลายๆอย่างมากขึ้น ความหวังจากครอบครัว ความกดดันตามประสาเด็กจบใหม่ ทำให้เราเกิดปัญหาสะสมหลายอย่าง แต่เราก็พยายามปรับตัวมาได้ 1 ปีกว่าๆ
ช่วง 1-2 เดือนมานี้ เรารู้สึกว่าเรากลายเป็นคนคิดมาก เงียบขรึม เวลาคุยกับใครจะรู้สึกไม่สบายใจในคำพูด มานั่งคิดทบทวนคำพูดตลอดว่าเราพูดดีหรือยัง เค้าจะเข้าใจเราไหม ขี้วิตกกังวลในทุกๆเรื่อง ใน 1 วัน เราแทบไม่หัวเราะ ยิ้ม หรือคุยกับใครเลย ตื่นเช้ามาทำงาน กินข้าว กลับบ้านนอน แบบนี้ทุกวัน กินข้าวเยอะแต่ไม่รู้สึกอร่อย เหนื่อยง่าย ถอดหายใจวันละหลายสิบรอบ ทะเลาะกับพ่อ และคิดถึงปัญหาครอบครัวที่ผ่านมาแล้วทุกวัน

..เราคิดไม่ออกว่าจะแก้ปัญหาตรงนี้ยังไง ขอคำปรึกษาจากทุกคนได้ไหมคะ ว่าควรทำยังไง ปรึกษาแพทย์ดีไหม หรือแนะนำแนวคิดดีดีหน่อยค่ะ