ความรักของเราเริ่มจากการรู้จักกันโดยมีพี่คนนึงเเนะนำให้รู้จัก เราก็เริ่มคุยกันศึกษากันเเละกันเป็นเวลา 1ปี หลังจากครบปีเขาชวนเรามาใช้ชีวิตคู่เต็มรูปแบบให้เราย้ายมาอยู่บ้านเขาซึ่งเขาอยู่บ้านคนเดียว เราใช้ชีวิตคู่ได้แค่ 6 เดือน 27 วัน
1ปีกว่าที่ผ่านมา แฟนเราทำงาน 2วัน พัก2วัน ช่วง2วันที่ทำงานเขาจะโทรหาทุกวัน เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอนต้อง Video call หาทุกวัน ช่วง 2 วันหยุดเราก็จะเจอกันทุกวัน พากันกินข้าวนอกบ้านบ้าง ซื้อมากินที่บ้านบ้างตามประสาชีวิตคู่ธรรมดาทั่วไป
เราคบกันแบบให้ความไว้ใจให้เกียรติกันและกัน โทรศัพท์ไม่เคยยุ่ง เขาชอบไปไหน มาไหนก็โทรบอกทุกครั้ง เพราะความเป็นห่วงเวลาเดินทางมีปาร์ตี้กับเพื่อนๆก็กลับบ้านทุกครั้ง เมาเเค่ไหนก็กลับมาให้เห็นหน้าที่บ้าน จึงทำให้เราไว้ใจเเฟนเเบบสนิทใจ ส่วนตัวเราเองทำงานหยุดเสาร์-อาทิตย์ไม่ชอบออกไปไหนวันหยุดก็ทำงานบ้านและนอนพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมในวันทำงาน ถ้าจะออกจากบ้านทีก็ไปวัดทำบุญ ปฎิบัติธรรม สวดมนตร์ ณ สถานปฏิบัติธรรมแห่งหนึ่งที่เราชอบไปเพราะไปแล้วสบายใจ
อยู่มาวันหนึ่ง....เมื่อ 2เดือนที่เเล้วมี ผญ โทรไลน์ Video call มาตอน 2ทุ่มกว่าซึ่งกำลังจะนอน เรา ได้ยินเสียงจากในสาย "ทำอะไร กินข้าวยัง" และแฟนก็ตอบว่า "กำลังจะนอน แค่นี้นะ" และตัดสายทิ้งเราก็ไม่ว่า ไม่เอะใจอะไร เพราะความไว้ใจ ในใจคิดว่าคงจะเป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนโทรมาคุยปกติ
จนกระทั้งเย็นวันที่ 19 ต.ค.60 ตรงกับวันที่แฟนหยุดวันแรก เวลาประมาณ 3 ทุ่ม ซึ่งเรากำลังจะอาบนำ้ ส่วนเเฟนนั่งทานข้าวอยู่หลังบ้านและเสียงโทรไลน์เข้า (ปกติแฟนจะชอบตั้งเสียงโทรศัพท์ดังๆ และเปิดลำโพง) เราอยู่ในห้องนำ้ได้ยินเสียงผุ้หญิง ถามว่า "ทำอะไร กินข้าวยัง" (ประโยคเดิม เสียงคุ้นๆ) แฟนตอบไปว่า "กำลังกินอยู่แค่นี้นะ" หลังจากนั้นเสียงก็เงียบไป เราเริ่มเอะใจ แต่ไม่ถามว่าคุยกับใคร
....ความรู้สึกดีๆที่มีให้ครั้งสุดท้าย....
วันที่ 20 ต.ค. 2560 ตรงกับวันศุกร์เรารู้สึกไม่สบายเลยกลับบ้านเร็ว 5โมงถึงบ้านเก็นว่าเเฟนกำลังปาร์ตี้กับเพื่อน กินเหล้า ร้องเพลงอย่างสนุกสนานเราเลยไม่เข้าไปทัก เข้าบ้านอาบนำ้นอนตื่นมาอีกที 4ทุ่มกว่าออกมาเข้าห้องนำ้ เห็นเเฟนนอนอยู่หน้าห้องนอนเราจึงเอาผ้ามาห่มให้ เขาเริ่มรู้สึกตัวถามเราว่า "กินข้าวยัง นอนเปิดเเอร์มั้ย เขาเอามือมาจับมาเราไว้เเละพูดว่า "อย่าไปไหนนะไม่มีใครดูแลผมดีเท่าคุณ...เลยนะ เราไม่ได้ได้อะไร ได้เเต่เปิดพัดลมให้เพราะกลัวโดนยุงกัด กลัวเขาร้อน และเราก็เข้าห้องนอน ประมาณ 10 นาที เขาเปิดห้องนอนเข้าไปเปิดไฟ และพูดว่า คุณ...ทำไมไม่เปิดเเอร์ และเขาก็เดินไปเปิดเเอร์ให้ ห่มผ้าห่มและยิ้มให้เรา เขาก็ปิดไฟและออกมานอนข้างหน้าห้องนอน เรานั่งดูจนเขาพ้นประตู สภาพตอนนั้นดูเมามากกว่าทุกครั้ง พูดนี่เอาซะลิ้นรั่วเชียว จึงทำให้เราขี้เกียจตอบเขา
...สิ่งที่เอะใจมาตลอด2 เดือนก็เปิดเผย นี่เหละที่เขาเรียกว่า....
"ความลับไม่มีในโลก"
ณ เวลาประมาณ 4 ทุ่ม ครึ่งของวันที่ 20 ต.ค. 2560 มีเสียงโทรไลน์เข้า เราเอะใจเลยเดินออกมา เเละกดรับสาย (กดรับสายเเต่เราไม่พูดอะไร) เเละเสียงที่ออกจากโทรศัพท์ ก็คือเสียงคนเดิม ชื่อเดิม (ชื่อไลน์จำขึ้นใจ)"ฮัลโหล ทำไรเนี่ย นอนยัง เพิ่งเลิกงาน วันนี้เหนื่อยมาก คนไข้เยอะก็เป็นแบบนี้เหละจะดึกหน่อย" พอดีเเฟนรู้สึกตัวเขารีบเอามือคว้าตัดสายทิ้ง ตอนนั้นเราก็ไม่ตอบอะไรเงียบ เเต่รู้สึกว่าปีศาจและนางมารเข้าสิงตัวทันที เราเอามือจับหน้าเเฟนเราให้หันมาหาเราเราไม่พูดอะไร เราใช้มือขวาของเราตบหน้าเขาไปเต็มๆ 2รอบอย่างสุดเเรงที่เรามีเเละพยายามเเย่งโทรศัพท์มากดรับสายที่โทรเข้ามา (ซึ่งระหว่างนั้น ผญ. คนนั้นก็พยายามโทรไลน์มาตลอด ส่วนเเฟนก็พยายามเเย่งโทรศัพท์ตัดสายทิ้งตลอด คำพูดเเรกข "ทำกับกูได้ยังไง กูดีไม่พอหรือความไว้ใจที่มีให้มันไม่มีค่า" เขาไม่พูดอะไร เราเลยถามว่า "จะเลือกใคร กู หรือ มัน" เขามองหน้าเราด้วยความโกรธและพูดว่า "ผมไม่เลือกใคร" เราเลยตอบไปว่า "พูดอย่างงี้เท่ากับเลือกมัน....ใจทำด้วยอะไรคนไม่รู้จักพอ" ตอนนั้นเขาพยายามลุกขึ้นเเต่ลุกไม่ไหว และ ผญ คนนั้นก็ยังพยายามโทรเข้ามาตลอดแต่โดนตัดสายทิ้ง เขานิ่งไปและเงยมองหน้าเราเเล้วพูดว่า "เก็บของออกไปเลยนะ" เราขาอ่อนต่อหน้าเขา นิ่งเงียบร้องไห้ความรู้สึกตอนนั้นทั้งเสียใจ เจ็บใจ พูดไม่ออก
...จุดจบของความไว้ใจกลายเป็นความเจ็บใจ(ตัวเอง)...
เราโทรหาเพื่อน(ผญ)ที่สนิทมากคนหนึ่งบอกว่า "J..นอนยัง กูมีปัญหาเด่วไปนอนด้วยนะ" เพื่อนก็ไม่ถามอะไรมาก คงเห็นเราร้องไห้ วันนั้นเวลาประมาณ 5 ทุ่ม เราเก็บเสื้อผ้าออกมาของใช้จำเป็นมาอยู่กับเพื่อน คืนนั้นนอนไม่หลับเลยร้องไห้ทั้งคืน พอตั้งสติได้เรามาเปิดดูไลน์ ....โดนบล็อก....ยิ่งทำให้เราเจ็บใจร้องไห้จนเช้า เราอยู่กับเพื่อนตั้งเเต่นั้นมา 3 คืนที่เรานอนร้องไห้ทุกวันด้วยความ...เจ็บใจตัวเอง ที่ไว้ใจเขามากไป
วันนี้ฉันตัดสินใจเริ่มต้นใหม่กับการใช้ชีวิตคนเดียว โดยการหาห้องเช่า เเละบอกกับตัวเองว่า "ฉันต้องเข้มแข็งและอยู่ให้ได้ มีคนที่เขาเเย่กว่าเราอีกมากมายเราไม่มีเขาเเต่เรายังมีพ่อแม่ที่ยังห่วงใยเราและเราก็รักเขามากกว่า ฉันจะ เริ่มต้นใหม่เพื่อคนในครอบครัวเพื่องานเพื่อเงิน สู้ๆ" (บอกตัวเอง) วันนี้เป็นวัน 3 ที่เกิดเรื่องขึ้นในใจลึกๆเราก็คิดถึงเขานะ เป็นห่วงเขามาก แต่...ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป ทางใครทางมัน ขอบคุณเพื่อนสนิทที่อยู่ข้างๆเราไม่ทิ้งเราไปไหนคอยอยู่เป็นเพื่อนพาเราไปดูห้อง ซึ่งนางก็ไม่ถามเราสักคำว่าเกิดอะไรขึ้นกันเเน่ นางคงคิดว่าสภาพจิตใจเรายังไม่พร้อมจะพูดอะไร นางเลยไม่ถาม
ตั้งเเต่นี้ต่อไปเราคงเข็ดกับความรักไปอีกนาน แต่สำหรับคนที่มีความรักดีๆอยู่แล้วก็ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ จงรักษามันไว้ให้ดีที่สุด
ขอบคุณเพื่อนๆที่ทนอ่านเราระบาย อาจจะมีอีกหลายคนที่เจอเหตุการณ์เหมือนเรา เราขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ
....เจ็บที่ไว้ใจ...
ผิดมั้ยที่ไว้ใจมากเกินไป
1ปีกว่าที่ผ่านมา แฟนเราทำงาน 2วัน พัก2วัน ช่วง2วันที่ทำงานเขาจะโทรหาทุกวัน เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอนต้อง Video call หาทุกวัน ช่วง 2 วันหยุดเราก็จะเจอกันทุกวัน พากันกินข้าวนอกบ้านบ้าง ซื้อมากินที่บ้านบ้างตามประสาชีวิตคู่ธรรมดาทั่วไป
เราคบกันแบบให้ความไว้ใจให้เกียรติกันและกัน โทรศัพท์ไม่เคยยุ่ง เขาชอบไปไหน มาไหนก็โทรบอกทุกครั้ง เพราะความเป็นห่วงเวลาเดินทางมีปาร์ตี้กับเพื่อนๆก็กลับบ้านทุกครั้ง เมาเเค่ไหนก็กลับมาให้เห็นหน้าที่บ้าน จึงทำให้เราไว้ใจเเฟนเเบบสนิทใจ ส่วนตัวเราเองทำงานหยุดเสาร์-อาทิตย์ไม่ชอบออกไปไหนวันหยุดก็ทำงานบ้านและนอนพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมในวันทำงาน ถ้าจะออกจากบ้านทีก็ไปวัดทำบุญ ปฎิบัติธรรม สวดมนตร์ ณ สถานปฏิบัติธรรมแห่งหนึ่งที่เราชอบไปเพราะไปแล้วสบายใจ
อยู่มาวันหนึ่ง....เมื่อ 2เดือนที่เเล้วมี ผญ โทรไลน์ Video call มาตอน 2ทุ่มกว่าซึ่งกำลังจะนอน เรา ได้ยินเสียงจากในสาย "ทำอะไร กินข้าวยัง" และแฟนก็ตอบว่า "กำลังจะนอน แค่นี้นะ" และตัดสายทิ้งเราก็ไม่ว่า ไม่เอะใจอะไร เพราะความไว้ใจ ในใจคิดว่าคงจะเป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนโทรมาคุยปกติ
จนกระทั้งเย็นวันที่ 19 ต.ค.60 ตรงกับวันที่แฟนหยุดวันแรก เวลาประมาณ 3 ทุ่ม ซึ่งเรากำลังจะอาบนำ้ ส่วนเเฟนนั่งทานข้าวอยู่หลังบ้านและเสียงโทรไลน์เข้า (ปกติแฟนจะชอบตั้งเสียงโทรศัพท์ดังๆ และเปิดลำโพง) เราอยู่ในห้องนำ้ได้ยินเสียงผุ้หญิง ถามว่า "ทำอะไร กินข้าวยัง" (ประโยคเดิม เสียงคุ้นๆ) แฟนตอบไปว่า "กำลังกินอยู่แค่นี้นะ" หลังจากนั้นเสียงก็เงียบไป เราเริ่มเอะใจ แต่ไม่ถามว่าคุยกับใคร
....ความรู้สึกดีๆที่มีให้ครั้งสุดท้าย....
วันที่ 20 ต.ค. 2560 ตรงกับวันศุกร์เรารู้สึกไม่สบายเลยกลับบ้านเร็ว 5โมงถึงบ้านเก็นว่าเเฟนกำลังปาร์ตี้กับเพื่อน กินเหล้า ร้องเพลงอย่างสนุกสนานเราเลยไม่เข้าไปทัก เข้าบ้านอาบนำ้นอนตื่นมาอีกที 4ทุ่มกว่าออกมาเข้าห้องนำ้ เห็นเเฟนนอนอยู่หน้าห้องนอนเราจึงเอาผ้ามาห่มให้ เขาเริ่มรู้สึกตัวถามเราว่า "กินข้าวยัง นอนเปิดเเอร์มั้ย เขาเอามือมาจับมาเราไว้เเละพูดว่า "อย่าไปไหนนะไม่มีใครดูแลผมดีเท่าคุณ...เลยนะ เราไม่ได้ได้อะไร ได้เเต่เปิดพัดลมให้เพราะกลัวโดนยุงกัด กลัวเขาร้อน และเราก็เข้าห้องนอน ประมาณ 10 นาที เขาเปิดห้องนอนเข้าไปเปิดไฟ และพูดว่า คุณ...ทำไมไม่เปิดเเอร์ และเขาก็เดินไปเปิดเเอร์ให้ ห่มผ้าห่มและยิ้มให้เรา เขาก็ปิดไฟและออกมานอนข้างหน้าห้องนอน เรานั่งดูจนเขาพ้นประตู สภาพตอนนั้นดูเมามากกว่าทุกครั้ง พูดนี่เอาซะลิ้นรั่วเชียว จึงทำให้เราขี้เกียจตอบเขา
...สิ่งที่เอะใจมาตลอด2 เดือนก็เปิดเผย นี่เหละที่เขาเรียกว่า....
"ความลับไม่มีในโลก"
ณ เวลาประมาณ 4 ทุ่ม ครึ่งของวันที่ 20 ต.ค. 2560 มีเสียงโทรไลน์เข้า เราเอะใจเลยเดินออกมา เเละกดรับสาย (กดรับสายเเต่เราไม่พูดอะไร) เเละเสียงที่ออกจากโทรศัพท์ ก็คือเสียงคนเดิม ชื่อเดิม (ชื่อไลน์จำขึ้นใจ)"ฮัลโหล ทำไรเนี่ย นอนยัง เพิ่งเลิกงาน วันนี้เหนื่อยมาก คนไข้เยอะก็เป็นแบบนี้เหละจะดึกหน่อย" พอดีเเฟนรู้สึกตัวเขารีบเอามือคว้าตัดสายทิ้ง ตอนนั้นเราก็ไม่ตอบอะไรเงียบ เเต่รู้สึกว่าปีศาจและนางมารเข้าสิงตัวทันที เราเอามือจับหน้าเเฟนเราให้หันมาหาเราเราไม่พูดอะไร เราใช้มือขวาของเราตบหน้าเขาไปเต็มๆ 2รอบอย่างสุดเเรงที่เรามีเเละพยายามเเย่งโทรศัพท์มากดรับสายที่โทรเข้ามา (ซึ่งระหว่างนั้น ผญ. คนนั้นก็พยายามโทรไลน์มาตลอด ส่วนเเฟนก็พยายามเเย่งโทรศัพท์ตัดสายทิ้งตลอด คำพูดเเรกข "ทำกับกูได้ยังไง กูดีไม่พอหรือความไว้ใจที่มีให้มันไม่มีค่า" เขาไม่พูดอะไร เราเลยถามว่า "จะเลือกใคร กู หรือ มัน" เขามองหน้าเราด้วยความโกรธและพูดว่า "ผมไม่เลือกใคร" เราเลยตอบไปว่า "พูดอย่างงี้เท่ากับเลือกมัน....ใจทำด้วยอะไรคนไม่รู้จักพอ" ตอนนั้นเขาพยายามลุกขึ้นเเต่ลุกไม่ไหว และ ผญ คนนั้นก็ยังพยายามโทรเข้ามาตลอดแต่โดนตัดสายทิ้ง เขานิ่งไปและเงยมองหน้าเราเเล้วพูดว่า "เก็บของออกไปเลยนะ" เราขาอ่อนต่อหน้าเขา นิ่งเงียบร้องไห้ความรู้สึกตอนนั้นทั้งเสียใจ เจ็บใจ พูดไม่ออก
...จุดจบของความไว้ใจกลายเป็นความเจ็บใจ(ตัวเอง)...
เราโทรหาเพื่อน(ผญ)ที่สนิทมากคนหนึ่งบอกว่า "J..นอนยัง กูมีปัญหาเด่วไปนอนด้วยนะ" เพื่อนก็ไม่ถามอะไรมาก คงเห็นเราร้องไห้ วันนั้นเวลาประมาณ 5 ทุ่ม เราเก็บเสื้อผ้าออกมาของใช้จำเป็นมาอยู่กับเพื่อน คืนนั้นนอนไม่หลับเลยร้องไห้ทั้งคืน พอตั้งสติได้เรามาเปิดดูไลน์ ....โดนบล็อก....ยิ่งทำให้เราเจ็บใจร้องไห้จนเช้า เราอยู่กับเพื่อนตั้งเเต่นั้นมา 3 คืนที่เรานอนร้องไห้ทุกวันด้วยความ...เจ็บใจตัวเอง ที่ไว้ใจเขามากไป
วันนี้ฉันตัดสินใจเริ่มต้นใหม่กับการใช้ชีวิตคนเดียว โดยการหาห้องเช่า เเละบอกกับตัวเองว่า "ฉันต้องเข้มแข็งและอยู่ให้ได้ มีคนที่เขาเเย่กว่าเราอีกมากมายเราไม่มีเขาเเต่เรายังมีพ่อแม่ที่ยังห่วงใยเราและเราก็รักเขามากกว่า ฉันจะ เริ่มต้นใหม่เพื่อคนในครอบครัวเพื่องานเพื่อเงิน สู้ๆ" (บอกตัวเอง) วันนี้เป็นวัน 3 ที่เกิดเรื่องขึ้นในใจลึกๆเราก็คิดถึงเขานะ เป็นห่วงเขามาก แต่...ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป ทางใครทางมัน ขอบคุณเพื่อนสนิทที่อยู่ข้างๆเราไม่ทิ้งเราไปไหนคอยอยู่เป็นเพื่อนพาเราไปดูห้อง ซึ่งนางก็ไม่ถามเราสักคำว่าเกิดอะไรขึ้นกันเเน่ นางคงคิดว่าสภาพจิตใจเรายังไม่พร้อมจะพูดอะไร นางเลยไม่ถาม
ตั้งเเต่นี้ต่อไปเราคงเข็ดกับความรักไปอีกนาน แต่สำหรับคนที่มีความรักดีๆอยู่แล้วก็ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ จงรักษามันไว้ให้ดีที่สุด
ขอบคุณเพื่อนๆที่ทนอ่านเราระบาย อาจจะมีอีกหลายคนที่เจอเหตุการณ์เหมือนเรา เราขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ
....เจ็บที่ไว้ใจ...