หมดกำลังใจ

เราเป็นคนที่มีปัญหาครอบครัวนะคะ พ่อแม่ไม่เคยมองเราดีหรอกค่ะ หรือดีก็ดูเหมือนพยายามเราอยู่กับเค้าสุขได้แปปๆก็ทุกข์ต้องมาร้องไห้คนเดียวปีนึงหลายครั้งมากที่เราเป็นแบบนี้ เมื่อก่อนเราก็ร้องไห้ยังหยุดง่ายหลังๆเวลาเค้าด่าเราร้องเร็วมากร้องไม่หยุดคือมันไม่ได้อยากร้องนะคะแต่แบบหยุดไม่ได้บังคับตัวเองไม่ได้แบบบางทีมันโมโหอ่ะ มันเป็นความไม่เข้าใจเราก็เลยร้อง 2 วันยังไม่หยุดร้องทรมานอ่ะค่ะ หัวเราพอคิดสิ่งที่เค้าพูดกับเราหรือหาว่าเราเป็นแบบนั้นแบบนี้น้ำตาก็ไหลทันทีเราเป็นคนคิดมากทุกเรื่องมาตั้งแต่ไหนแต่ไร คือเราไม่ได้เส้าหรือรู้สึกผิดเพราะเราไม่ได้เป็นแบบทีเค้าพูด คือทุกวันนี้เราตั้งใจเรียนตั้งใจเข้ามหาลัย เวลาเปิดเทอมเค้าก็ไม่เคยรู้ว่าเราตั้งใจขนาดไหนเค้าก็หาว่าเราไม่ตั้งใจ คือเค้ามองเราไม่ดีไปแล้วอ่ะ เราก็เคยอยากจะทำตัวนะคะหลายคนคงเข้าใจเด็กวัยรุ่นถ้าโดนด่ามากๆก็จะ ไปเลย แต่เราเลือกที่จะเรียนไม่เคยทิ้งการเรียน คือเราทำเพื่อตัวเองเพื่ออนาคตของตัวเองไม่อยากอยู่บ้านอยากมีอิสระแต่บางทีพอเราตั้งใจก็มีเรื่องมาให้เราท้อ เราเหนื่อย บางครั้งคืออยากตายไปเลยเราเป็นมากกว่าโรคซึมเศร้าอีกบอกตรงๆว่าอยู่กับเพื่อนยังมีความสุขกว่า ยังรู้จักเราดีกว่าพ่อแม่ของเราอีก