ส่วนตัวแล้วเป็นเด็กไม่ตั้งใจเรียนครับติด0หลายวิชาแต่ไม่เกเรรังแกคนอื่นกินเหล้าสูบบุหรี่เที่ยวกลางคืนเลยผมเป็นคนเข้าใจยากออกแนวอีโก้สูงด้วยมีปัญหากับทางบ้านบ่อยเพราะผมขี้น้อยใจชอบคิดอะไรแปลกๆไม่มีความเป็นผู้ใหญ่กับเรื่องเรียน บ้านผมมีพี่ชาย1คนที่ตรงข้ามกับผมเกือบทุกอย่างเป็นคนตั้งใจเรียนมีความเป็นผู้ใหญ่บลาๆๆที่พ่อแม่ผมไว้ใจได้และสบายใจครอบครัวผมรักกันมากผมก็รักพี่ชายมากเหมือนกัน
แต่ตลอดเวลาที่ผมอยู่ในบ้านผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระพ่อแม่ตลอดเวลาเพราะเรื่องเรียนทั้งที่ทางบ้านไม่เคร่งเรื่องเรียนมากเอาตัวให้รอดให้เรียนจบก็พออาจจะใจดีกว่าบ้านอื่นเลยด้วยซ้ำผมพยายามตั้งใจเรียนทีไรก็ท่าดีทีเหลวตลอดดีแค่ไม่กี่อาทิตย์แรกผมเริ่มไม่มีความมั่นใจจากที่เป็นคนมั่นใจมาก
ปัจจุบันผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมผมไม่มีความสุขเลยผมอยู่ในสังคมผมก็ยิ้มปกติแต่ผมไม่เคยยิ้มจากใจเลยตั้งแต่ 1เดือน-2เดือน ที่ผ่านมามีแค่ยิ้มตอนที่ผมเล่นสเก็ตบอร์ดกับกลุ่มแกงค์นั่นคือรอยยิ้มจากใจจริงๆของผมนอกจากนั้นผมก็แค่ยิ้มเฉยๆผมเคยคิดอยากหายออกไปจากโลกนี้ไปเลยแบบไม่ต้องเจ็บไม่ต้องปวดจากการฆ่าตัวตายหนะนะแบบหายไปเลยไม่ต้องคิดอะไรอีกไม่ต้องเป็นภาระครอบครัวอีกหลายรอบมากแต่ถ้าหายไปจริงๆครอบครัวผมก็คงเสียใจจากเมื่อก่อนที่ผมเป็นคนที่เข้มแข็งมากแต่ปัจจุบันดันอ่อนแอซะงั้นปัจจุบันผมไม่รู้เลยว่าความสุขคืออะไรทั้งที่ครอบครัวไม่ได้กดดันอะไรผมเลยผมไม่เข้าใจตัวเองไม่มีใครเข้าใจผมผมรู้สึกหน่วงทุกวันเลยผมเป็นเหม่อๆใครเรียกก็ลอยๆไม่กระตือลือล้นเหมือนเมื่อก่อนนอนดึกขึ้นผมไม่อยากนอนก่อนเที่ยงคืนเลยถ้าไม่จำเป็นกินข้าวก็ไม่อร่อยไม่มีความสุขกับการกินเหมือนเดิมผมไม่อยากทำอะไรเลยนอกจากเล่นเกมกับเล่นสเก็ตบอร์ด ผมเบื่อไปหมดทุกอย่าง
ขอโทษนะครับถ้าผมพิมอะไรงงๆแปลกๆออกไปผมเบลอมากผมคงออกแนวระบายมากกว่าผมพยายามสู้กับสิ่งที่เป็นอยู่แต่มันก็ท้อไม่มีกำลังใจอะไรเอาซะเลยรู้สึกเหมือนพยายามก้าวแต่มันก็อยู่กับที่หลายคนคงว่าผมวอนนาบีพยายามทำตัวให้ตัวเองมีปัญหา ขอโทษนะครับถ้าคิดว่าผมเป็นแบบนั้นแต่ไม่มีใครอยากมีปมด้อยหรอกครับผมไม่เชื่อว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆเพราะสภาพแวดล้อมผมดีมาตลอดตั้งแต่เด็กมั้งถ้าผมจำไม่ผิด แต่ไม่รู้หรอกอะไรยังไงแต่ผมอยากกลับไปมีความสุขเหมือนเดิมไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วผมควรทำอะไรยังไงดีครับ ขอบคุณมากเลยนะครับที่ให้พื้นที่ระบายผมรู้สึกดีขึ้นนิดนึงครับแต่ถ้าช่วยผมได้มากกว่านี้จะขอบพระคุณมากเลยครับ
ไม่มีความสุขกับชีวิตเลย ทุกอย่างมันแย่ลงตั้งแต่1เดือนที่ผ่านมาไม่เหมือนเมื่อก่อน
แต่ตลอดเวลาที่ผมอยู่ในบ้านผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระพ่อแม่ตลอดเวลาเพราะเรื่องเรียนทั้งที่ทางบ้านไม่เคร่งเรื่องเรียนมากเอาตัวให้รอดให้เรียนจบก็พออาจจะใจดีกว่าบ้านอื่นเลยด้วยซ้ำผมพยายามตั้งใจเรียนทีไรก็ท่าดีทีเหลวตลอดดีแค่ไม่กี่อาทิตย์แรกผมเริ่มไม่มีความมั่นใจจากที่เป็นคนมั่นใจมาก
ปัจจุบันผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมผมไม่มีความสุขเลยผมอยู่ในสังคมผมก็ยิ้มปกติแต่ผมไม่เคยยิ้มจากใจเลยตั้งแต่ 1เดือน-2เดือน ที่ผ่านมามีแค่ยิ้มตอนที่ผมเล่นสเก็ตบอร์ดกับกลุ่มแกงค์นั่นคือรอยยิ้มจากใจจริงๆของผมนอกจากนั้นผมก็แค่ยิ้มเฉยๆผมเคยคิดอยากหายออกไปจากโลกนี้ไปเลยแบบไม่ต้องเจ็บไม่ต้องปวดจากการฆ่าตัวตายหนะนะแบบหายไปเลยไม่ต้องคิดอะไรอีกไม่ต้องเป็นภาระครอบครัวอีกหลายรอบมากแต่ถ้าหายไปจริงๆครอบครัวผมก็คงเสียใจจากเมื่อก่อนที่ผมเป็นคนที่เข้มแข็งมากแต่ปัจจุบันดันอ่อนแอซะงั้นปัจจุบันผมไม่รู้เลยว่าความสุขคืออะไรทั้งที่ครอบครัวไม่ได้กดดันอะไรผมเลยผมไม่เข้าใจตัวเองไม่มีใครเข้าใจผมผมรู้สึกหน่วงทุกวันเลยผมเป็นเหม่อๆใครเรียกก็ลอยๆไม่กระตือลือล้นเหมือนเมื่อก่อนนอนดึกขึ้นผมไม่อยากนอนก่อนเที่ยงคืนเลยถ้าไม่จำเป็นกินข้าวก็ไม่อร่อยไม่มีความสุขกับการกินเหมือนเดิมผมไม่อยากทำอะไรเลยนอกจากเล่นเกมกับเล่นสเก็ตบอร์ด ผมเบื่อไปหมดทุกอย่าง
ขอโทษนะครับถ้าผมพิมอะไรงงๆแปลกๆออกไปผมเบลอมากผมคงออกแนวระบายมากกว่าผมพยายามสู้กับสิ่งที่เป็นอยู่แต่มันก็ท้อไม่มีกำลังใจอะไรเอาซะเลยรู้สึกเหมือนพยายามก้าวแต่มันก็อยู่กับที่หลายคนคงว่าผมวอนนาบีพยายามทำตัวให้ตัวเองมีปัญหา ขอโทษนะครับถ้าคิดว่าผมเป็นแบบนั้นแต่ไม่มีใครอยากมีปมด้อยหรอกครับผมไม่เชื่อว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆเพราะสภาพแวดล้อมผมดีมาตลอดตั้งแต่เด็กมั้งถ้าผมจำไม่ผิด แต่ไม่รู้หรอกอะไรยังไงแต่ผมอยากกลับไปมีความสุขเหมือนเดิมไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วผมควรทำอะไรยังไงดีครับ ขอบคุณมากเลยนะครับที่ให้พื้นที่ระบายผมรู้สึกดีขึ้นนิดนึงครับแต่ถ้าช่วยผมได้มากกว่านี้จะขอบพระคุณมากเลยครับ