สวัสดีครับ ผมเป็นเด็ก ม.3 คนนึง ที่ตอนนี้รู้สึกว่าแทบไม่อยากตื่นมาไปโรงเรียนอีกแล้ว ทุกวันมันเหมือนนรกที่ผมต้องฝืนตัวเองเข้าไป
ตั้งแต่ ม.1 ผมอ้วนมาก เกือบ 100 โล โดนเพื่อนล้อ โดนบูลลี่ทุกวัน ครูบางคนก็ไม่ได้ปกป้องอะไรผมเลย บางทีครูยังพูดเองด้วยซ้ำว่า อ้วนยังไงก็อ้วนอยู่ดีคำพูดนั้นมันฝังอยู่ในหัวผมมาตลอด ผมไม่เคยลืมเลยครับ ว่าผมเคยเป็นแค่ตัวตลกที่ใครก็เอามาล้อ
ผมพยายามเปลี่ยนตัวเอง ผมลดน้ำหนักจนเหลือ 70 กว่าโล คิดว่าอย่างน้อยทุกอย่างน่าจะดีขึ้นบ้าง แต่ไม่เลยครับ ทุกอย่างเหมือนเดิม เพื่อนก็ยังล้อ ครูก็ยังพูดกดผมเหมือนผมไม่มีค่าอะไร
สิ่งที่เจ็บที่สุดคือ ความลำเอียงของครู ครับ เด็กบางคนในห้องไม่ได้เรียนเก่งไปกว่าผมเลย แต่เพราะเขาหน้าตาดี พูดเก่ง ครูก็ชมตลอด บางทีตอบผิด ครูก็ยังแก้ให้แล้วยิ้มให้ แต่ถ้าเป็นผมแค่ตอบไม่ได้ครั้งเดียว ครูกลับพูดว่า โง่ ไม่ตั้งใจเรียน เด็กไม่เอาไหน ต่อหน้าเพื่อนทั้งห้อง แล้วก็หันไปบอกว่า ดูเพื่อนสิ เขาตั้งใจมากกว่าเธอเยอะ เพื่อนทั้งห้องก็หัวเราะใส่ผม เหมือนผมเป็นตัวตลกที่มีไว้เปรียบเทียบกับคนอื่นจนตอบนี้ผมกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจเท่าไหร่ จนตอนนี้ก็ขอทนๆไปให้จบสักที
ระบายระบือ
ตั้งแต่ ม.1 ผมอ้วนมาก เกือบ 100 โล โดนเพื่อนล้อ โดนบูลลี่ทุกวัน ครูบางคนก็ไม่ได้ปกป้องอะไรผมเลย บางทีครูยังพูดเองด้วยซ้ำว่า อ้วนยังไงก็อ้วนอยู่ดีคำพูดนั้นมันฝังอยู่ในหัวผมมาตลอด ผมไม่เคยลืมเลยครับ ว่าผมเคยเป็นแค่ตัวตลกที่ใครก็เอามาล้อ
ผมพยายามเปลี่ยนตัวเอง ผมลดน้ำหนักจนเหลือ 70 กว่าโล คิดว่าอย่างน้อยทุกอย่างน่าจะดีขึ้นบ้าง แต่ไม่เลยครับ ทุกอย่างเหมือนเดิม เพื่อนก็ยังล้อ ครูก็ยังพูดกดผมเหมือนผมไม่มีค่าอะไร
สิ่งที่เจ็บที่สุดคือ ความลำเอียงของครู ครับ เด็กบางคนในห้องไม่ได้เรียนเก่งไปกว่าผมเลย แต่เพราะเขาหน้าตาดี พูดเก่ง ครูก็ชมตลอด บางทีตอบผิด ครูก็ยังแก้ให้แล้วยิ้มให้ แต่ถ้าเป็นผมแค่ตอบไม่ได้ครั้งเดียว ครูกลับพูดว่า โง่ ไม่ตั้งใจเรียน เด็กไม่เอาไหน ต่อหน้าเพื่อนทั้งห้อง แล้วก็หันไปบอกว่า ดูเพื่อนสิ เขาตั้งใจมากกว่าเธอเยอะ เพื่อนทั้งห้องก็หัวเราะใส่ผม เหมือนผมเป็นตัวตลกที่มีไว้เปรียบเทียบกับคนอื่นจนตอบนี้ผมกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจเท่าไหร่ จนตอนนี้ก็ขอทนๆไปให้จบสักที