รู้สึกหดหู่ คุณพ่อขี้เกียจทำงาน คุณแม่ไม่กล้าและกลัวไปหมดทุกเรื่อง

--ก่อนที่ทางบ้านจะมาถึงจุดนี้สมัยก่อนพอมีกินมีใช้บ้าง จนวันนึง คุณพ่อได้ที่ริมทางจะทำร้านทุเรียน กุ้หนี้ยืมสิน เป็นหลักแสน รวมๆ เกือบครึ่งล้าน เพื่อมา เทพื้น ทำริมทาง แถวรังสิตมาเปิดร้านทุเรียน ซึ่งพื้นที่ตรงนี้เป็นที่ รกร้าง ที่พวกคนที่เป็นเจ้าของก็ไม่ได้มา สนใจอะไร จนใครก็ไม่รู้มา ยึดที่แล้วถือเป็นเจ้าของที่ คุณพ่อผมอยากขายของตรงนี้เพราะคิดว่าทำเลน่าจะดี (แต่จริงๆมันไม่ใช่เลย) จึงไปขอเช่าแบบปากเปล่า แต่สร้างร้านซะอย่างกะจะสร้าง 7-11 (ถ้าไม่เบรกไว้คงสร้างเป็น ตึกเรย สุดท้าย เจ๊งครับ แถมร้านที่ทำที่ตรงนั้นก็โดนหลวงไล่ให้รื้อ ถอนทิ้ง ที่กุ้มายืมมา ก็ไม่มีไปใช้ สุดท้ายก็ประกาศขายบ้าน เพื่อมาใช้หนี้ บ้านก็ขายไม่ได้อีก ตังไม่มี คุณพ่อเลยนั่งๆนอนๆ อยู่ไปวันๆ ครับ ส่วน ลูกก็ทำงานเงินเดือนน้อยนิดหมื่นนต้นๆเอง พยามยามแน่ะนำแม่ ให้ขายของขายข้าวหรือขนมอะไรก็ว่าไป แม่ก็ บอกว่าไม่ได้หรอกไม่เคยทำ รอให้ผมเป็นคนทำ พอแน่ะนำให้ลองทำลองฝึกช่วยๆกันผมก็ทำงานไปด้วยแม่ก็บอก ไม่เอาหรอก เขาทำไม่ได้หรอก สารพัดก็คือ ไม่ทำอะไรเลย ไม่มีความสามารถและไม่คิดอะไรใดๆทั้งสิ้น  เฮ้อ หดหู่มากครับที่ครอบครัวกลายเป็นคน แบบนี้ อยู่เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก โน่นก็ไม่เอานี่ก็ไม่ทำ เลยรู้สึกว่า อยู่ในวงล้อมที่แผ่ความรู้สึกสิ้นหวัง มาให้จังเลยครับ  จริงรักครอบครัวนะครับแต่อยากให้เขาสู้เขาดิ้นรน ช่วยๆกันแต่แต่ละคน ไม่เอาอะไรกันเลยไม่รู้จะทำไงเหมือนกันครับ หมดศรัทธาใน พ่อแม่ยังไงก็ไม่รู้