มีวิธีรับมือกับความเหงาและปรับตัวให้ชินกันอย่างไรบ้างคะในการที่ต้องย้ายไปทำงานไกลๆคนเดียว

กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกค่ะ พอดีต้องมาอยู่ไกลบ้านเพราะด้วยเรื่องหน้าที่การงาน คือโดยปกติก็ใช้ใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพ ซื้อคอนโดเป็นของตัวเองและทำงานบริษัทที่ค่อนข้างดี ทั้งในเรื่องตำแหน่งและค่าตอบแทน ปกติก็จะใช้ชีวิต สนุกสนาน อยู่กับเพื่อนกับแฟน ไม่เคยเงียบเหงา แต่แล้วก็ดันสอบติดงานรัฐวิสาหกิจที่หนึ่ง ซึ่งพ่อและแม่อยากให้ทำงานที่นี่มาก ประกอบกับตัวเองก็มองว่าเป็นโอกาสที่ดี จึงเลือกที่จะลาออกจากงานบริษัทและมาบรรจุเป็นพนักงานรัฐวิสาหกิจของที่นี่ แต่แน่นอนว่าการเลือกครั้งนี้ต้องมีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงคือ 1.เงินเดือนลดลง2เท่า และ 2.ต้องไปบรรจุที่ไหนก็ไม่รู้ (แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ที่กรุงเทพแน่นอน เพราะสายงานที่เราสอบได้ ไม่ค่อยมีในกรุงเทพ นอกจะจะอยู่มาหลายๆปีแล้วขอย้ายสายงานที่ในกรุงเทพมีตำแหน่ง) แต่ต้องออกตัวก่อนว่าเราไม่มีปัญหากับการอยู่ต่างจังหวัด เพราะโดยปกติก็เป็นคนต่างจังหวัด และกลับบ้านบ่อยมาก แต่เมื่อถึงเวลามาบรรจุจริงๆ เราไม่เคยมาจังหวัดที่เราได้บรรจุเลยและไม่ค่อยรู้ข้อมูลจังหวัดนี้สักเท่าไร เลยทำให้เกิดอาการวิตกกังวล วันแรกที่รู้ว่าต้องมาบรรจุที่นี่จริงๆ คือ ร้องไห้หนักมาก ไม่ใช่เพราะไม่อยากมา แต่ว่าไม่เคยห่างเพื่อน ห่างแฟน หรือห่างจากครอบครัวเลย เลยกังวลไปหมด ว่าจะใช้ชีวิตคนเดียวยังไงและด้วยระยะทางที่ไกลจึงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้วิตกกังวล วันเสาร์-อาทิตย์ที่หยุด ก็ไม่มีอะไรทำ เลิกงานเร็วมากกลับมาบ้านพักก็ไม่มีอะไรทำ เราพยายามหากิจกรรมทำ แต่มันไม่มีกิจกรรมอะไรให้ทำจริงๆค่ะ จะกลับกรุงเทพหรือกลับบ้านก็ไกลเหลือเกิน ต้องอาศัยวันที่หยุดยาว เราพยามทำกิจกรมที่พอจะทำได้แล้ว เช่น ออกกำลังกายช่วงเย็น อ่านหนังสือที่ชอบ ดูซีรีส์ หาร้านชิวๆนั่ง ทำวนไปวนมาจนครบหมดแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเหงาและไม่ค่อยชิน เลยอยากถามคนที่มีประสบการ์ณแบบเดียวกันค่ะว่ามีวิธีกำจัดความเหงาและความไม่คุ้นชินนี้กันอย่างไรบ้าง

- หากพิมพ์วนไปวนมาหรือใช้คำไม่ถูกต้อง ต้องขออภัยด้วยนะคะ พอดีเป็นกระทู้แรก
- เพื่อนร่วมงานและหัวหน้าดีมาก แต่ด้วยความต่างกันเรื่องอายุ จึงไม่ค่อยมีกิจกรรมอะไรที่ได้ทำร่วมกัน พอเลิกงานก็ต่างคนต่างแยกย้ายกลับบ้าน เวลาไปไหนมาไหนเราจึงมักจะไปคนเดียว