แปลกมั้ยค่ะ

ครั้งหนึ่งในชีวิตที่เราได้พบเจอกับคนๆหนึ่งในตอนที่มันอ่อนเเอ ผิดหวังกับความรัก การที่คนเราต้องผิดหวังกับเรื่องซ้ำๆเราก็มักจะตั้งกำใแพงในหัวใจให้สูงขึ้นเพื่อทนรับความเจ็บปวดนั้นได้แต่เเล้วโชคชะตาก็เล่นตลกส่งเขามา เราคุยกันวันแล้ววันเล่า เขาคนนั้นมาพังทลายกำแพงนี้ลงทีละนิดๆ จนสุดท้ายเขาก็เข้ามาในหัวใจนี้ เราสองคนมีอะไรหลายอย่างที่ชอบคล้ายๆกัน แต่บางครั้งก็แตกต่างกัน จนแล้วจนรอดเราก็ได้คบกัน แต่สุดท้ายทุกอย่างมันกังทลายลงเราเลิกกัน มันดูตลกเนอะ ทั้งที่ในใจไม่อยากเลิกแต่เรากับต้องเลิกเพราะเรื่องไร้สาระ เหมือนโดนมีดปักลงในใจ ถึงยังเราก็ยังคุยกันจนวันหนึ่งฟ้าคงอยากซ้ำเติมเรา  เขามีคนใหม่แผลใจเก่าที่ยังเจ็บอยู่เหมือนโดนน้ำเกลือดีๆนี้เองสาดใส่ เจ็บที่พูดไม่ได้ เจ็บที่ต้องทนรับรู้ มันรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหนกับการที่เรารักษาคนที่รักไว้ไม่ได้ ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่กล้าที่จะเปิดใจให้ใครอีกเลย แปลกมั้ยที่เป็นแบบนี้