ที่บ้านมีคนที่เรารักรออยู่ค่ะแต่ไม่อยากกลับ เพราะกลับไปก็ทะเลาะกันทุกที คนที่เรารักคือแม่เราค่ะ แม่บอกว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดี ชอบสร้างปัญหา หลายๆครั้งที่เรานำปัญหาเข้าบ้าน ทั้งที่จริงๆเราไม่ต้องการให้เป็นอย่างนั้นเลย
พ่อกับแม่เราเลิกทางกัน เราเลือกที่จะอยู่กับแม่ พยายามเอาใจใส่ดูแล แต่มันก็ไม่ค่อยได้ผลนัก วันไหนพ่อมาที่บ้าน แม่เราก็จะหงุดหงิดและมาลงที่เรา เราเลยไม่อยากให้พ่อมาที่บ้าน เราเลือกที่จะส่งเงินให้พ่อใช้เอง โดยทุกๆสิ้นเดือนเราจะโอนเงินไปให้ทางธนาคาร แต่บางเดือนพ่อก็ยังมา พ่อมาเราก็ต้องให้เงินเพิ่มไปอีก ตัวเราเองทำงานแต่ก็ใช่ว่าจะมีเงิน แต่ก็จำต้องให้เพราะถ้าไม่ให้พ่อก็จะไม่ไปไหน จะวนๆอยู่แถวหน้าบ้าน บางทีพ่อมาไม่เจอเราแต่เจอแม่ก็เป็นเรื่องอีก เราโดนตลอด แม่บอกว่าให้เงินแต่คนอื่น แต่คนที่อยู่ด้วยกันไม่ให้ ก็เราไม่มีเงินไงคะ เราพยายามเอาใจโดยการไปซื้อของใช้เข้าบ้านแทนอย่างน้อยก็เรียกได้ว่าซื้อของเหมือนกัน แต่ตอนนี้เราไม่ไหวค่ะ เราไม่มีเงินเหลือพอที่จะทำอย่างนั้นได้ เราอยากบอกว่าเราเครียด แต่เราพูดไม่ออก เราเหนื่อยและท้อมากจริงๆ ทำไมครอบครัวเราถึงไม่เหมือนคนอื่น
มาตอนนี้เราทำผิดพลาดครั้งใหญ่จริงๆเรายอมรับ คือเราอยากมีเงินแยะๆ เพื่อนชวนเล่นแชร์ออนไลน์ เราก็ไปเล่นบ้าง เห็นได้เงินดี คิดว่าจะทำให้ครอบครัวเราสุขสบายขึ้น (ฐานะทางบ้านเราไม่ได้มั่งมีค่ะ เงินใช้แค่เดือนชนเดือนก็หมด ไม่เคยมีเก็บ) มันดีขึ้นจริงๆค่ะ แต่เป็นช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น เพราะท้าวแชร์เราหนี เค้าเอาเงินที่เราลงแชร์ไปจนหมด
มาตอนนี้เราไม่เงินเลย เวลาเจอหน้าแม่ แม่ก็มักย้ำถึงความโง่ของเรา บางทีเราแอบเข้าไปอยู่ในห้องก็ยังพูดประชดให้เราได้ยิน เหนื่อยใจจริงๆ ร้องไห้จนหลับ ตื่นมาร้องไห้ต่อยันเช้าแทบไม่ได้นอน
เราอยากลับบ้านนะ เราอยากเจอแม่ แต่...........เราไม่อยากได้ยินคำพูดแบบนั้น
เมื่อวานเราไปที่ท่าน้ำกะจะกระโดดน้ำให้มันตายๆไปซะ ปัญหาทุกอย่างมันจะได้จบ แต่ท่าน้ำปิด เค้าล้อมรั้วห้ามเข้า เราคงยังไม่ถึงคาด เราเลยกลับบ้าน เหมือนเดิมค่ะ เจอหน้าแม่ปุ๊ป แม่ด่าปั๊ป คือเราไม่รู้เลยว่าเรากลับบ้านไปทำไม ความรู้สึกตอนนั้นคือ กูกลับมาทำไม ทำไมไม่ตายๆซะให้มันรู้แล้วรู้รอด
วันไหนน้องสาวอยู่นั่นตัวดีเลย แม่จะคุยกะน้องแต่จะพูดเรื่องเรา ด่าเราอยู่นั่น
ไม่แน่นะคะ วันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายในชีวิตเราก็ได้
เคยบางไหมที่ไม่อยากกลับบ้าน
พ่อกับแม่เราเลิกทางกัน เราเลือกที่จะอยู่กับแม่ พยายามเอาใจใส่ดูแล แต่มันก็ไม่ค่อยได้ผลนัก วันไหนพ่อมาที่บ้าน แม่เราก็จะหงุดหงิดและมาลงที่เรา เราเลยไม่อยากให้พ่อมาที่บ้าน เราเลือกที่จะส่งเงินให้พ่อใช้เอง โดยทุกๆสิ้นเดือนเราจะโอนเงินไปให้ทางธนาคาร แต่บางเดือนพ่อก็ยังมา พ่อมาเราก็ต้องให้เงินเพิ่มไปอีก ตัวเราเองทำงานแต่ก็ใช่ว่าจะมีเงิน แต่ก็จำต้องให้เพราะถ้าไม่ให้พ่อก็จะไม่ไปไหน จะวนๆอยู่แถวหน้าบ้าน บางทีพ่อมาไม่เจอเราแต่เจอแม่ก็เป็นเรื่องอีก เราโดนตลอด แม่บอกว่าให้เงินแต่คนอื่น แต่คนที่อยู่ด้วยกันไม่ให้ ก็เราไม่มีเงินไงคะ เราพยายามเอาใจโดยการไปซื้อของใช้เข้าบ้านแทนอย่างน้อยก็เรียกได้ว่าซื้อของเหมือนกัน แต่ตอนนี้เราไม่ไหวค่ะ เราไม่มีเงินเหลือพอที่จะทำอย่างนั้นได้ เราอยากบอกว่าเราเครียด แต่เราพูดไม่ออก เราเหนื่อยและท้อมากจริงๆ ทำไมครอบครัวเราถึงไม่เหมือนคนอื่น
มาตอนนี้เราทำผิดพลาดครั้งใหญ่จริงๆเรายอมรับ คือเราอยากมีเงินแยะๆ เพื่อนชวนเล่นแชร์ออนไลน์ เราก็ไปเล่นบ้าง เห็นได้เงินดี คิดว่าจะทำให้ครอบครัวเราสุขสบายขึ้น (ฐานะทางบ้านเราไม่ได้มั่งมีค่ะ เงินใช้แค่เดือนชนเดือนก็หมด ไม่เคยมีเก็บ) มันดีขึ้นจริงๆค่ะ แต่เป็นช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น เพราะท้าวแชร์เราหนี เค้าเอาเงินที่เราลงแชร์ไปจนหมด
มาตอนนี้เราไม่เงินเลย เวลาเจอหน้าแม่ แม่ก็มักย้ำถึงความโง่ของเรา บางทีเราแอบเข้าไปอยู่ในห้องก็ยังพูดประชดให้เราได้ยิน เหนื่อยใจจริงๆ ร้องไห้จนหลับ ตื่นมาร้องไห้ต่อยันเช้าแทบไม่ได้นอน
เราอยากลับบ้านนะ เราอยากเจอแม่ แต่...........เราไม่อยากได้ยินคำพูดแบบนั้น
เมื่อวานเราไปที่ท่าน้ำกะจะกระโดดน้ำให้มันตายๆไปซะ ปัญหาทุกอย่างมันจะได้จบ แต่ท่าน้ำปิด เค้าล้อมรั้วห้ามเข้า เราคงยังไม่ถึงคาด เราเลยกลับบ้าน เหมือนเดิมค่ะ เจอหน้าแม่ปุ๊ป แม่ด่าปั๊ป คือเราไม่รู้เลยว่าเรากลับบ้านไปทำไม ความรู้สึกตอนนั้นคือ กูกลับมาทำไม ทำไมไม่ตายๆซะให้มันรู้แล้วรู้รอด
วันไหนน้องสาวอยู่นั่นตัวดีเลย แม่จะคุยกะน้องแต่จะพูดเรื่องเรา ด่าเราอยู่นั่น
ไม่แน่นะคะ วันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายในชีวิตเราก็ได้