ตั้งกระทู้มาระบายค่ะ
เราโสดมาหลายปีแล้ว มีคนมาจีบบ้างแต่ไม่เอาเลยค่ะ เรารู้สึกอยากอยู่คนเดียวมากกว่า ยอมรับว่าเมื่อก่อนตอนเด็กอยากมีแฟนมากๆแต่ตอนนี้รู้สึกเฉยชาไปซะแล้ว ไม่ใช่เพราะอกหักลืมคนเก่าไม่ได้นะคะ แต่ว่าเราเป็นคนสันโดษอยู่แล้ว ไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว เที่ยวคนเดียวเป็นเรื่องปกติ เพื่อนก็มีแฟนกันหมดค่ะเลยไม่ค่อยมีใครว่างไปไหนมาไหนกับเราเลย แถมยังชอบแนะนำเพื่อนตัวเองให้มาจีบเราไรงี้ ซึ่งมันก็ไม่ได้ผลค่ะ เหมือนเรากลายเป็นคนปิดกั้นตัวเองไปซะแล้ว คือใจเรารู้สึกว่าบางทีการอยู่คนเดียวมันสบายใจกว่าการที่ต้องคอยตอบแชท คอยชวนคุย คอยเอาใจใครต่อใคร ไปกินข้าวก็ต้องรอ ไปไหนมาไหนก็ต้องบอก เราว่ามันเหนื่อยนะคะ ทุกวันนี้เรียนทำงานไปด้วยก็เหนื่อยจะแย่แล้วค่ะ ไม่มีเวลาไปคุยกับใคร
เราไม่คิดมากอะไรจนมีคนเตือนว่าอยู่กับตัวเองมากเกินไประวังจะกลายเป็นคนรักใครยาก, ไม่เห็นใจคนอื่น อึ้งไปเลยค่ะ ความชอบสันโดษของคนคนนึงมันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอคะ มีใครเป็นแบบเราบ้างแนะนำทีค่ะว่าควรทำยังไง
จริงหรือเปล่าคะ การไม่อยากมีแฟนจะทำให้คุณกลายเป็นคนรักคนยาก
เราโสดมาหลายปีแล้ว มีคนมาจีบบ้างแต่ไม่เอาเลยค่ะ เรารู้สึกอยากอยู่คนเดียวมากกว่า ยอมรับว่าเมื่อก่อนตอนเด็กอยากมีแฟนมากๆแต่ตอนนี้รู้สึกเฉยชาไปซะแล้ว ไม่ใช่เพราะอกหักลืมคนเก่าไม่ได้นะคะ แต่ว่าเราเป็นคนสันโดษอยู่แล้ว ไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว เที่ยวคนเดียวเป็นเรื่องปกติ เพื่อนก็มีแฟนกันหมดค่ะเลยไม่ค่อยมีใครว่างไปไหนมาไหนกับเราเลย แถมยังชอบแนะนำเพื่อนตัวเองให้มาจีบเราไรงี้ ซึ่งมันก็ไม่ได้ผลค่ะ เหมือนเรากลายเป็นคนปิดกั้นตัวเองไปซะแล้ว คือใจเรารู้สึกว่าบางทีการอยู่คนเดียวมันสบายใจกว่าการที่ต้องคอยตอบแชท คอยชวนคุย คอยเอาใจใครต่อใคร ไปกินข้าวก็ต้องรอ ไปไหนมาไหนก็ต้องบอก เราว่ามันเหนื่อยนะคะ ทุกวันนี้เรียนทำงานไปด้วยก็เหนื่อยจะแย่แล้วค่ะ ไม่มีเวลาไปคุยกับใคร
เราไม่คิดมากอะไรจนมีคนเตือนว่าอยู่กับตัวเองมากเกินไประวังจะกลายเป็นคนรักใครยาก, ไม่เห็นใจคนอื่น อึ้งไปเลยค่ะ ความชอบสันโดษของคนคนนึงมันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอคะ มีใครเป็นแบบเราบ้างแนะนำทีค่ะว่าควรทำยังไง