ก่อนหน้านี้วัยมัธยม ช่วงปี 1-2 ก็เคยมีแฟนมา 2-3 คน แต่เลิกไปหมดแล้ว
ตอนนี้อายุ 20 ปลาย โสดมา 6-7 ปี รู้สึกตัวเองว่าเฉย ๆ กับเรื่องคำว่าแฟน
มาหลัง ๆ แม่เริ่มถาม ยังไม่มีแฟนอีกหรอ (จากที่เมื่อก่อนไม่เคยยุ่งเรื่องพวกนี้เลย)
อยากจะบอกแม่ไปว่า ไม่ได้คิดว่าชีวิตนี้จะต้องมีแฟนจะต้องแต่งงานมีลูก
ไม่คิดถึงเรื่องพวกนั้นเลย ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ
ปกติผมเป็นคนออกกำลังกาย เล่นกีฬา ออกกำลังกายทุกวัน
มีความสุขกับการออกกำลังกายเหงื่อออก
หาความสุขได้ด้วยตัวเอง มีสังคมที่เล่นกีฬาด้วยกัน
เลยไม่ได้สนใจเรื่องการหาคนมาเติมเต็มชีวิต เพราะรู้สึกชีวิตเต็มอยู่แล้ว
แต่ก็อย่างที่บอกไป ผมไม่ได้คิดว่าจะไม่มีแฟน จะมีหรือไม่มีก็ไม่ได้สนใจ
ที่ผ่านมาก็มีเจอคนที่ชอบ ก็มีจีบไปหลายคน แล้วก็แห้วซะทุกราย
ความผิดหวังที่ผ่านมา มันก่อให้เกิดเป็นความคิดในหัวผมว่า
"

มันไม่ดีพอ อย่าเสรือกไปจีบใครเลย ไม่มีใครเอา

หรอก
ความคิดที่คอยเบรกความรู้สึกก่อนที่มันจะถลำลึก
ตอนนี้เวลาเจอคนที่รู้สึกชอบ รู้สึกอยากจีบใคร
ความคิดนี้มันก็จะโดดเข้ามาในหัว เด้งไปเด้งมาซ้ำ ๆ
เวลาที่จะจีบใครผมก็ได้แต่ส่ายหัว สะบัดหัวให้ลืมความรู้สึกนั้นซะ
ไม่นานความรู้สึกมันก็หายไป กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนเดิม
ไม่รู้ว่ามีใครเป็นเหมือนกันบ้างไหม
เฉยกับเรื่องการมีแฟน แต่ไม่ได้ไร้ความรู้สึก มีใครเป็นเหมือนกันบ้าง
ตอนนี้อายุ 20 ปลาย โสดมา 6-7 ปี รู้สึกตัวเองว่าเฉย ๆ กับเรื่องคำว่าแฟน
มาหลัง ๆ แม่เริ่มถาม ยังไม่มีแฟนอีกหรอ (จากที่เมื่อก่อนไม่เคยยุ่งเรื่องพวกนี้เลย)
อยากจะบอกแม่ไปว่า ไม่ได้คิดว่าชีวิตนี้จะต้องมีแฟนจะต้องแต่งงานมีลูก
ไม่คิดถึงเรื่องพวกนั้นเลย ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ
ปกติผมเป็นคนออกกำลังกาย เล่นกีฬา ออกกำลังกายทุกวัน
มีความสุขกับการออกกำลังกายเหงื่อออก
หาความสุขได้ด้วยตัวเอง มีสังคมที่เล่นกีฬาด้วยกัน
เลยไม่ได้สนใจเรื่องการหาคนมาเติมเต็มชีวิต เพราะรู้สึกชีวิตเต็มอยู่แล้ว
แต่ก็อย่างที่บอกไป ผมไม่ได้คิดว่าจะไม่มีแฟน จะมีหรือไม่มีก็ไม่ได้สนใจ
ที่ผ่านมาก็มีเจอคนที่ชอบ ก็มีจีบไปหลายคน แล้วก็แห้วซะทุกราย
ความผิดหวังที่ผ่านมา มันก่อให้เกิดเป็นความคิดในหัวผมว่า
"
ความคิดที่คอยเบรกความรู้สึกก่อนที่มันจะถลำลึก
ตอนนี้เวลาเจอคนที่รู้สึกชอบ รู้สึกอยากจีบใคร
ความคิดนี้มันก็จะโดดเข้ามาในหัว เด้งไปเด้งมาซ้ำ ๆ
เวลาที่จะจีบใครผมก็ได้แต่ส่ายหัว สะบัดหัวให้ลืมความรู้สึกนั้นซะ
ไม่นานความรู้สึกมันก็หายไป กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนเดิม
ไม่รู้ว่ามีใครเป็นเหมือนกันบ้างไหม