เราไม่รู้ว่าเราแอบเป็นโรคจิตอ่อนๆหรือเปล่านะคะ แต่ว่าเราชอบเเคร์ว่าคนอื่นเขาจะมองเราอย่างไร กลัวว่าคนอื่นจะผิดหวังในตัวเรา
1.เวลามีเรื่องผิดพลาดที่เกิดจากตัวเอง เราจะโทษตัวเองว่าทำให้ทีมพังหรือสาเหตุเป็นเพราะเราระดับ+10 เช่น...เราต้อนรับลูกค้าไม่ดีเราจะคิดวนเสมอว่าเราโง่ แค่นี้ทำไม่ได้ เรานอยด์ค่ะ
2.เวลาที่บาดหมางกับใครแล้วรู้ว่าคนพวกนั้นเป็นคนช่างเมาท์เราจะคิดไปก่อนเลยว่าเขาจะต้องมีการตั้งวงพูดเรื่องของเราเเน่ (คือนิสัยเขาเรารู้จักก่อนจะหมางกันค่ะ) ทีนี้เวลาเขาขึ้นสเตตัสเฟสบุ๊ค พอมันผ่านตาเราจะคิดมากว่าที่พูดถึงคือเราหรือไม่? เเต่เราก็ไม่รู้ว่าต่อให้รู้เเล้วเราจะทำอะไรต่อเพราะถ้าเรื่องการประจันหน้าเรามักจะไม่เด็ดขาด
3.ปกติเวลาอึดอัดใจเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัวเรามักจะเขียนลงในสมุดค่ะ แต่พอเราอธิบายสิ่งที่เราอัดอั้นเสียงเราจะสั่นเหมือนกับเรากดมันไว้ เเละเรารู้สึกแย่กว่าเดิมอีก มันรู้สึกเหมือนเราอ่อนแอต่อหน้าเขาและรู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาด
4.เราอยากได้รับการยอมรับจากคนที่เรานับถือนะคะแต่กลับเป็นว่าคนเหล่านั้นส่วนใหญ่บั่นทอนเรา เช่นญาติผู้ใหญ่ที่มองเราเป็นเด็กมีปัญหาตั้งแต่เด็ก(ครอบครัวเราหย่ากัน เราอยู่กับแม่ แม่เราไม่เป็นที่ภูมิใจของครอบครัว ไม่รวยและเป็นหนี้) เเม้ว่าเราจะทำงานหาเงินใช้ตั้งแต่ ม.ปลาย ไม่ยุ่งเรื่องการมีแฟน แม้ว่าเกรดตอนเรียนเราเเย่แต่กิจกรรมเราเด่นค่ะ ซึ่งตรงกันข้ามกับหลานคนที่เขารัก ตอนเด็กเราเคยถามญาติเราว่าเกลียดเรากับเเม่มากเลยเหรอ ก็ไม่มีใครให้คำตอบค่ะ ...เเค่เปลี่ยนเรื่องคุย เราเป็นคนที่ไม่สวยแบบพิมพ์นิยมค่ะและเราไม่เเต่งตัวไม่ชอบกลิ่นเมคอัพและภายนอกเราเป็นคนเเมนๆตลกมาก เวลาพูดคุยเปรียบเทียบหลานเเต่ละคนตามตัวละครในทีวีเราจะได้เป็นตัวละครที่เป็นตัวตลก เราฟันไม่สวยทุกคนก็จะขยี้จนเป็นปมค่ะ ทั้งที่เรารู้ตัวว่าเราพอใจกับสิ่งที่ตัวเองเป็นนะคะแต่พอโดนขยี้ตามคอมเมนต์เฟสบุ๊คหรือแซวต่อหน้า มันก็ทำให้เราทำแค่ยิ้มแห้งๆแล้วก็แซวกลับแบบตบมุข
***ทั้งนี้ทั้งนั้นเราก็มีเรื่องที่ภูมิใจในตัวเองนะคะ เราเป็นเด็กกิจกรรมสายศิลปะ เคยแข่งแล้วได้ตังค์ก็มีค่ะแต่ดูจะไม่เด่นพอที่จะกลบความแย่ของตัวเองได้ เราเคยมีเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจนมากๆทั้งตอนเด็กเเละตอนอยู่มหาวิทยาลัย เราอยากอยู่ในที่สูงๆเพื่อจะแป่งปันให้กับคนอื่นได้เหมือนที่เราเคยได้รับ แต่หันมาดูตัวเองตอนนี้คือยังไม่มีวี่แววว่าจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ถึงขั้นนั้นได้เลยค่ะ เรารู้สึกดิ่งลงมากๆ มันเหมือนหมดแรงไปกับความรับผิดชอบค่ะ
ยังไงใครมีวิธีจัดการปัญหาของเรารบกวนด้วยนะคะ
เบื่อตัวเองมาก อยากเลิกแคร์คนที่ทำร้ายจิตใจค่ะ
1.เวลามีเรื่องผิดพลาดที่เกิดจากตัวเอง เราจะโทษตัวเองว่าทำให้ทีมพังหรือสาเหตุเป็นเพราะเราระดับ+10 เช่น...เราต้อนรับลูกค้าไม่ดีเราจะคิดวนเสมอว่าเราโง่ แค่นี้ทำไม่ได้ เรานอยด์ค่ะ
2.เวลาที่บาดหมางกับใครแล้วรู้ว่าคนพวกนั้นเป็นคนช่างเมาท์เราจะคิดไปก่อนเลยว่าเขาจะต้องมีการตั้งวงพูดเรื่องของเราเเน่ (คือนิสัยเขาเรารู้จักก่อนจะหมางกันค่ะ) ทีนี้เวลาเขาขึ้นสเตตัสเฟสบุ๊ค พอมันผ่านตาเราจะคิดมากว่าที่พูดถึงคือเราหรือไม่? เเต่เราก็ไม่รู้ว่าต่อให้รู้เเล้วเราจะทำอะไรต่อเพราะถ้าเรื่องการประจันหน้าเรามักจะไม่เด็ดขาด
3.ปกติเวลาอึดอัดใจเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัวเรามักจะเขียนลงในสมุดค่ะ แต่พอเราอธิบายสิ่งที่เราอัดอั้นเสียงเราจะสั่นเหมือนกับเรากดมันไว้ เเละเรารู้สึกแย่กว่าเดิมอีก มันรู้สึกเหมือนเราอ่อนแอต่อหน้าเขาและรู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาด
4.เราอยากได้รับการยอมรับจากคนที่เรานับถือนะคะแต่กลับเป็นว่าคนเหล่านั้นส่วนใหญ่บั่นทอนเรา เช่นญาติผู้ใหญ่ที่มองเราเป็นเด็กมีปัญหาตั้งแต่เด็ก(ครอบครัวเราหย่ากัน เราอยู่กับแม่ แม่เราไม่เป็นที่ภูมิใจของครอบครัว ไม่รวยและเป็นหนี้) เเม้ว่าเราจะทำงานหาเงินใช้ตั้งแต่ ม.ปลาย ไม่ยุ่งเรื่องการมีแฟน แม้ว่าเกรดตอนเรียนเราเเย่แต่กิจกรรมเราเด่นค่ะ ซึ่งตรงกันข้ามกับหลานคนที่เขารัก ตอนเด็กเราเคยถามญาติเราว่าเกลียดเรากับเเม่มากเลยเหรอ ก็ไม่มีใครให้คำตอบค่ะ ...เเค่เปลี่ยนเรื่องคุย เราเป็นคนที่ไม่สวยแบบพิมพ์นิยมค่ะและเราไม่เเต่งตัวไม่ชอบกลิ่นเมคอัพและภายนอกเราเป็นคนเเมนๆตลกมาก เวลาพูดคุยเปรียบเทียบหลานเเต่ละคนตามตัวละครในทีวีเราจะได้เป็นตัวละครที่เป็นตัวตลก เราฟันไม่สวยทุกคนก็จะขยี้จนเป็นปมค่ะ ทั้งที่เรารู้ตัวว่าเราพอใจกับสิ่งที่ตัวเองเป็นนะคะแต่พอโดนขยี้ตามคอมเมนต์เฟสบุ๊คหรือแซวต่อหน้า มันก็ทำให้เราทำแค่ยิ้มแห้งๆแล้วก็แซวกลับแบบตบมุข
***ทั้งนี้ทั้งนั้นเราก็มีเรื่องที่ภูมิใจในตัวเองนะคะ เราเป็นเด็กกิจกรรมสายศิลปะ เคยแข่งแล้วได้ตังค์ก็มีค่ะแต่ดูจะไม่เด่นพอที่จะกลบความแย่ของตัวเองได้ เราเคยมีเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจนมากๆทั้งตอนเด็กเเละตอนอยู่มหาวิทยาลัย เราอยากอยู่ในที่สูงๆเพื่อจะแป่งปันให้กับคนอื่นได้เหมือนที่เราเคยได้รับ แต่หันมาดูตัวเองตอนนี้คือยังไม่มีวี่แววว่าจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ถึงขั้นนั้นได้เลยค่ะ เรารู้สึกดิ่งลงมากๆ มันเหมือนหมดแรงไปกับความรับผิดชอบค่ะ
ยังไงใครมีวิธีจัดการปัญหาของเรารบกวนด้วยนะคะ