คือหนูเป็นเด็กคนหนึ่งที่เกิดมาได้ไม่นานมากคุณแม่กับคุณพ่อก็จากหนูไป คุณแม่เสียไปตอนหนู 4-5 ขวบ ส่วนคุณพ่อเสียตอนหนูประมาณ 6 ขวบ ทั้งคู่จากไปด้วยโรคร้ายแรง ในตอนเด็ก หนูไม่ค่อยรู้สึกอะไร เพราะด้วยความเป็นเด็ก ตอนที่พวกท่านเสีย หนูยังอยู่อนุบาลอยู่เลย แค่รับรู้ว่าท่านเสียแค่นั้น แต่ตั้งแต่ประมาณ ป.3 หนูก็เริ่มรู้สึกคิดถึงพ่อแม่แท้ๆ ของหนู เพราะ หนูมีญาติๆของคุณพ่อคุณแม่ดูแลอยู่บ้าง แล้วหนูก็เริ่มรู้สึกว่า หนูยิ่งโตมากขึ้นก็ยิ่งรู้สึกคิดถึงพวกท่านมากขึ้นเรื่อยๆ มารู้สึกแบหนักมากจริงๆ ก็คือร้องไห้เพราะคิดถึงท่าน ดูรูปท่านก็คิดถึงท่าน มีปัญหาอะไร ไม่สบายใจอะไรก็คิดถึงท่าน ร้องไห้หาท่าน แต่คือไม่ได้ร้องไห้โวยวายอะไรแบบนั้นนะคะ หนูมักที่จะนอนร้องไห้เงียบๆ จนตอนนี้มันแย่มากหนูอยู่ ม.ปลาย บวกกับมีปัญหาที่โรงเรียน แล้วเวลาหนูมีปัญหา หนูก็คิดถึงท่าน ว่าถ้าท่านอยู่ หนูก็คงไม่เป็นแบบนี้ หนูคงสบายใจกว่านี้ พอเจอกับปัญหาแบบนี้มันจึงทำให้หนูท้อแท้มาก ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรต่อเลย ปล.หนูปกตินะคะแต่หนูแค่คิดถึงท่านมากจริงๆคงเข้าใจความรู้สึกหนูนะคะ
คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ที่จากไปนานแล้ว ส่งผลให้ตัวเองไม่มีจิตใจจะทำอะไร ควรทำอย่างไรดี