ฉันนั้นเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่เคยยิ้มง่าย สดใสแต่แล้ววันหนึ่งฉันก็โดนทำร้ายจากความรักอย่างโหดร้าย จนกระทั่งฉันคิดว่าถ้าเราไม่มีความรู้สึกเกี่ยวกับความรักเลยเราคงจะไม่เจ็บปวดและปลอดภัย ฉันก็คิดแบบนี้ตลอด ตลอดจนมันเป็นความเคยชินถึงแม้จะมีคนพยายามที่จะเข้ามาในโลกของฉันเขาก็ไม่เคยที่จะทนได้กับตัวตนที่ฉันเป็นอยู่ ความจริงแล้วฉันก็ยังมีความรู้สึกเหมือนเดิมนั้นแหละฉันแค่ปกปิดมันเอาไว้ในส่วนลึกของใจเพื่อที่จะไม่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวดอีกครั้ง แต่การทำแบบนี้มันทำให้ฉันเสียคนดีๆไปมากมายถามว่าเสียดายไหมก็เสียดายนะแต่ถ้าเขาไปอยู่กับคนที่ดีกว่าน่าจะมีความสุขมากกกว่า เพราะโลกของฉันนั้นมีแต่ความอึดอัดใจถึงแม้ช่วงแรกๆเขาก็ต่างบอกกันว่ามันสบายใจ แต่พอได้มารู้จักกันจริงๆก็จะอึดอัด ล่าสุดเลยฉันคุยกับรุ่นน้องที่มหาลัยคนหนึ่งน้องเขาเดินมาขอไลน์ ฉันเห็นว่าน่ารักดีเลยให้ไปแล้วก็ทักมาคุยด้วยกันทุกวัน ฉันยอมรับนะว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากโทรคุยกัน บอกว่าทำไรอยู่ให้อีกฝ่ายได้รู้แต่ฉันก็ยังเป็นฉัน ฉันยังคงแสดงออกไม่เก่งเลยทำเป็นนิ่งๆจนน้องเขาต้องคอยถามว่าอึดอัดไหมที่ทักไปคุยทุกวัน รบกวนหรือเปล่า ?
มนุษย์โลกส่วนตัวสูง